Mark met Sacha op de Boomgaard.
Deze Sacha had haar naam te danken aan onze aller-aller-eerste hond toen we nog in Aalten woonden. Het was een pup van de grote zwarte poedel van Gerrit en Irene van der Kolk. Ze kwamen haar zelf brengen en bleven meteen een nachtje slapen. Ze werd Sacha genoemd, net als de moeder. Het bleek een hond die erg veel beweging nodig had en wanneer je haar uitliet aan de riem hoefde je bijna zelf niet te lopen, alleen je voeten iets verzetten en je had een tempo van ik weet niet wat. We hadden ook nooit van een cursus gehoord. Soms ging ze er vandoor en wanneer ze ’s avonds niet thuis was, lieten we de schuurdeur maar op een kier. Als Wim dan de andere morgen in de schuur kwam lag ze hem met haar donkere kraalogen slim aan te kijken vanaf het kolenhok. Bij Staalkat waar Wim toen werkte werd al gevraagd of hij soms zo’n grote zwarte hond had. Die hadden ze ’s avond laat nog zien lopen, zo’n vier km verderop.
Toen ik die zomer van 1967 in verwachting was van Rick werd het er niet beter op. Toch was het een schat van een hond en Gerhard zat vaak bij Sacha in de mand.
Toen echter bleek dat een collega van Wim op zoek was naar een sterke, maar lieve hond voor bij de boerderij was de keus niet makkelijk maar wel duidelijk. Sacha kreeg een nieuw thuis. Een paar weken later gingen we kijken hoe het haar verging bij het nieuwe gezin. ‘Hoe is ’t met Sacha?’, vroegen we. ‘O.. kiek maor daor he-j em…’ en de man wees in de verte waar we twee sporen opspattend water zagen. Daar rende ze door het water in de wei. Wij waren gerustgesteld, Sacha was op haar plek.