We wonen intussen al bijna 28 jaar aan het Schoolpad. En met veel plezier. Toen we voor het eerst kwamen kijken met pa, tante Gerritje en Ben en Diny zei Pa: ‘As Coba dat nog es kon zien’. Het is een beetje het type huis zoals de Haar was, het huis waar zowel zij als Diny en ik geboren zijn.
Diny zei meteen: ’Echt een huusken veur oe’. Gelukkig zag Wim het ook meteen zitten.
En tante Gerritje zag meer het werk dat je had om het om het huis netjes te houden, want zij hield van netjes. Die eerste herfst had ik dus al ischias. Dat kwam door overbelasting door het vele blad vegen. Ik maakte teveel dezelfde veegbewegingen.
Het was gezellig dat Rick nog 6 jaar bij ons in de studio kon wonen, met dank aan onze voorganger die dat voor zijn oudste zoon zo gerealiseerd had.
Wim wierp zich intussen op het ruwere werk om het huis, snoeien en zagen. En er kwam een zitmaaier en een bladblazer. Intussen hebben we net weer een nieuwe zitmaaier aangeschaft waar Wim goed mee uit de voeten kan. En het blad? Dat laten we liggen tot we er last van krijgen. Rick helpt straks met het opruimen als de echte herfst zijn intrede doet.
Ik kwam deze foto tegen van misschien wel 20 jaar geleden en dan komen deze herinneringen vanzelf boven drijven
