Rob’s Decibel vorig jaar. Ik noemde haar Doortje.
Nou, zo stil hoeft nou ook weer niet… De laatste haan is weg, de haan voor Rob. Hij heeft de meeste genen meegekregen van vader Hendrik. Vanmorgen vroeg, zelfs voor ik de kippen ging voeren zag ik de jonge haan al in de bench voor z’n vroege ontbijtje. Ik trok meteen maar aan het touw aan het deurtje en onder luid protest, van zijn kant dan, deed ik het deurtje dicht. Even later stond Hendrik er bij. Hij leek verontwaardigd en ze even praatten ze met elkaar zoals alleen hanen dat doen. Ik kwam er bij en sprak ze toe dat het allemaal goed kwam. Jonge haan zou een mooi plekje krijgen met een eigen harem net als vader Hendrik. Het regende en ik legde een deurmatje op de bench. Het paste precies en ik voorzag jonge haan nog even van een extra handjevol kippenvoer.
Ik meldde Rob dat zijn haan beschikbaar was.
Ik kwam net uit de wei lopen na de voeding van de lammeren toen Rob al met de haan in zijn armen me tegemoet kwam lopen. Hij had meteen maar muesli en lammerenkorrels voor de beide kleine gasten meegebracht. Die komen niks te kort. Gauw even kijken. Samen keken we naar de beiden in de voor deze kleinen aangename stal. Ze waren iets te vroeg geboren maar doen het goed.
‘Hoe is het met Decibel?’, vroeg ik Rob. Dat is de kleine overlever van verleden jaar waarvan Rob dacht dat ie dood zou gaan. Het is een sterk schaap intussen, maar valt vooral op tussen de andere entertjes doordat hij slecht doet wat de hond van hem wil en altijd op Rob af komt. Ik grijns, tja… het is en blijft een flessenlam.