Storm joelt… zo noem ik het maar. En hij eet nauwelijks. Misschien dat iedereen die een reu heeft, dit fenomeen kent? Hij is compleet van slag en ging er gisteren vandoor.
We probeerden al te ontdekken hoe hij buiten het hek kon komen. Het eerste plekje was al dichtgemaakt, maat er zijn meer mogelijkheden dus. Gisteren kwam Anja Storm dus al terugbrengen. Die was een eind verderop langs het Schoolpad gesignaleerd. Het moet niet gekker worden. Dus… Storm naar binnen… in de mand. Ik ging door met vegen want zoals iedereen met bomen in de tuin blijf je in deze tijd bezig. Ik doe voorlopig alleen het terras. Binnen was Karin aan het stofzuigen en meteen dacht ik aan Storm.
Daar houdt Storm niet van. En ja hoor, hij was em gepiept… En meteen flink weg. Dat kennen we nog niet. Karin was meer van slag dan ik. Ik pakte gewoon de fiets en reed het Schoolpad af al roepend: Stoooorm Stoooormpie’ Toen ik dit laatste riep moest ik even aan Linde denken die hier met de hele familie kampeerde: ‘Heet die hond Stompie?’. Mijn r was blijkbaar niet te horen. Ik gunde me geen tijd om in de lach te schieten en fietste ijverig het hele Schoolpad af, bijna tot in Bargeroosterveld. Daar zag ik hem. En wat deed ie? Hij schoot het bos in. Storm houdt er niet van als een van ons hem wat stevig toespreekt. Dus met zoete woordjes lokte ik hem weer mee. ’Storm je bent de allerliefste, helemaal no één’. En zo kwamen we weer thuis. Karin had voor de zenuwen nog maar een sigaretje genomen en was nog opgeluchter dan ik. De rest van de dag ging Storm alleen naar buiten ‘onder begeleiding’, want hij was totaal van streek. Hij moet de lucht van loopse teefjes in de neus hebben gekregen en raakte helemaal de weg kwijt. Ook vannacht was het gejoel. En ook nu… denk je toch.. geen ander hond in de buurt.. moet toch overgaan… Maar nee… Het mag lastig zijn om een loops teefje te hebben , maar een reu die eenmaal zo’n luchtje in de neus heeft gekregen heeft het ook zwaar. Ik dacht nog even aan een loopse hond bij Ben en Diny in hun vorige buurt. Daar waren drie reuen op afgekomen, hun eigen Arno ook, en de baas van het teefje had ze buiten de deur moeten schoppen. Ze waren niet te houden. Ik bedenk dat we ook Scott hadden met Kim en later Tessa en Queeny, maar dan had je natuurlijk gedrag. Scott kreeg ook last van die lucht, maar de dames maakten de dienst uit. Als wij geen nestje wilden hielden we ze apart en ’s nachts achter het hekje. En wèl een nestje? Dan mocht de natuur het regelen.
Voor mij mogen de loopse teven even een andere weg nemen.