Sinds kort ben ik dus ook Taalmaatje voor een oudere Marokkaanse vrouw. Ze is analfabeet, heeft 5 kinderen en 17 kleinkinderen en woont al 34 jaar in Nederland. Om het nog ingewikkelder te maken is haar vroegere man terug naar Marokko, heeft al jaren een nieuwe vrouw en is ze zelf na een hernia operatie minder mobiel. Verder is ze moslima en past ze regelmatig op kleinkinderen wat eigenlijk te zwaar is voor haar. Ze is lief… mijn taalmaatje, maar ik heb na twee keer al door dat ik niet de illusie moet hebben haar nog veel te kunnen leren wat betreft lezen en schrijven. Het zal bij mondeling taalgebruik blijven, denk ik. Ze is door omstandigheden erg geïsoleerd geraakt. Haar wens is om zelfstandig een afspraak bij de dokter te kunnen maken en geld te pinnen.
Er is dus nog werk te doen. Voor de RUG ( Rijks Universiteit Groningen) hebben we haar een passieve en actieve woordentoets af genomen. De bedoeling is om over een jaar te kijken hoeveel er veranderd is.
Haar tuintje wordt langzamerhand van gras en onkruid ontdaan en er zijn steeds meer kruiden in te zien die ze in de keuken gebruikt.Dit wordt ook een aanknopingspunt denk ik.
Na twee keer thuis zitten te praten en te oefenen gaan we volgende week er op uit… winkelen. Ik stelde voor om ergens in Emmen op een terrasje te gaan koffie drinken. Oei… helemaal fout. Dat doet een moslima niet…. samen met mannen in dezelfde ruimte aan de koffie, maar alle winkels wil ze wel in. Ik ben benieuwd.
