Bestaat toeval? Ik geloof er niet meer in. Alles in dit leven gebeurt niet zomaar. Een poosje terug zat een vriendin met haar man in het ziekenhuis in spannende afwachting van een uitslag. Ze moesten extra lang wachten. Ze kregen zelfs een kop koffie aangeboden. Ineens kwam er een arts binnen. ‘Zie je dat?’, zei ze tegen haar man, ’Mark’. Die man leek sprekend op Mark. Ze pakte haar tijdschrift om verder te lezen en het eerste woord wat ze zag was: Queeny. Er kwam een zekere rust over haar. De uitslag bleek goed bij de arts, nee deze leek niet op Mark.
En telkens als ik van een bepaalde behandeling thuiskom is er een telefoontje of zelfs een bezoekje van een vriend van Mark.
Moederdag? Verjaardag? Een lief kaartje van een vriendin die hiervoor mijn vriendin niet was. Ik had haar voor Mark overleed nog nooit ontmoet zelfs.
In het vliegtuig in Nice zaten we te wachten tot iedereen binnen was. Ik was als altijd gespannen. Ik besluit steeds dat het voor de allerlaatste keer is dat ik in een vliegtuig stap. Ik ontwaar een man in de rij, als het niet zo onwaarschijnlijk was zou je denken dat het Mark was. Rond gezicht, kaal, heldere oogopslag, zonnebril op zijn voorhoofd. Vooruit… iets minder donkere wenkbrauwen. Toen ik zijn stem hoorde was die net wat lichter als die van Mark. Ineens was mijn angst weg. Ik vroeg later aan Wim: ’Zag jij die man ook die zo sprekend op Mark leek?’ Ja, hij had hem ook gezien.
Gisteren kwamen we thuis, 30 september. Er was die middag voor ons een enorme bos bloemen gebracht. Jan, die op Vlieland woont en een van de allerbeste vrienden van Mark is, had dit geregeld. Waarom?
Er zat een kaartje bij:

Gewoon omdat het vandaag is,
Gewoon omdat Mark nog vaak bij mij komt binnenwaaien.
Mijn bloemen zijn gewoon om nu met een lach aan mijn beste vriend te kunnen denken samen met jullie.
Veel liefs, Jan.
[i][/i]

De omgeving met de Big Pit in midden Wales.

We dachten na zoveel jaren dat we Groot Brittannie wel kenden. Tot we op een gegeven moment ten zuiden van Shrewsbury komen. Het blijkt zo’n prachtig dal te zijn. In de buurt is het plaatsje Church Stretton, waar een enorme antiek- en curiosa shop is… werkelijk drie verdiepingen en ook mèt tearoom. Deze streek ligt in het grensgebied tussen Engeland en Wales.
Wim is hier aan het lezen in een lievelingsboek dat hij voor vaderdag kreeg van Gerhard en Judith: Inspector Morse. Hij leest ineens spontaan een stukje voor! Inspector Morse en zijn kompaan rijden de weg langs Church Stretton en zijn het er over eens dat dit de mooiste streek van Engeland is. Toeval?
Dat we een boek van James Herriot lezen in de Dales ach dat is niet zo’n wonder. Dat was één van de redenen waarom we steeds de Yorkshire Dales opzoeken, maar een week later leest hij in een andere Engelse detective “Silent Witness” over de kathedraal van Ely en de omgeving en waar staan we dan? Juist vlakbij Ely op de laatste camping voor Harwich.
Toen we met Rick en Berend in de buurt van de Big Pit waren in Wales dacht ik aan het boek “Hoe groen was mijn dal” van Llewellyn, dat zich in deze mijnwerkersstreek afspeelt. Nee… die had ik niet bij me, maar wanneer je boeken leest over een bepaalde streek… wil je de sfeer toch vaak even proeven in het echt. Het klopte helemaal!