Soldaat begin vorige eeuw.
Letst toen ’t zo onmeundig reagenen
Mosse wi-j in de kazerne hier
Dat gekoeieneer verdragen:
Knielen liggen… een kwartier.
Toen de porporaal op ’t leste
Et sein gaf um weer op te staon
Was dat zo makklijk niet edaon.
‘k was al umtrent buten westen.
Alle butte dejen mien zeer
En miene grote teen mo-j wetten
Den al zo lang had krom ezetten
Was verdoofd al in ’t begin,
Maor noe ha-k de kramp d’r in.
‘k Leet mien op de planken zakken
‘k dach dat mien de butte brakken.
En toe-k met alle vrees en hoppe
Endelijk oaverende kroppe
Lachten de and’ren lang en luud
Maor den kwaojonge schol mien uut.
O, a-k nog stao te prakkezeren
An den aovend klaor en schoon
En de maan zie exerceren en de sterren zie pareren
An den hemel wonderbaor,
Is ’t vaak of mie-j weer ummegeven
Vriejers, vriejsters bli-j te moe
Die plezierig naoder zweven
En mien strekt de arme toe.
O.. et was zu-k een mooie hemel
Toe-k van Truuken kwam vandan.
’t Is mien veur ogen zon gewemel
Van nog zo: “Mor Hendrik Jan,..
Vin ie-j et huus wel heel allene”,
Vroog mien Truuken o zo zacht.
“Stao noe vaste op de bene.
’t Is zon sterrenklaore nacht.
Za-k maor meegaon, dan mo-j ’t zeggen
Want ik bun niet bange… niks”.
“Wo-j mien dan in bedde leggen Engel”,
Vroog ik,”Nou dat is fiks!”
Zi-j was rood, ik ston te beven
En te siddren op de been
Ik wol mien neet verloren geven
En vervogde:”Ik gao alleen.”
Ik gaf eur nog zon heerlijk smuksken
En nog zon enkel hartelijk druksken
Volle meer a-k zeggen kan.
Maor endlijk zei ze :”Hendrik Jan,
As ie-j mien noe neet lös wilt laoten
Za-k toch anders motten praoten.
Schei toch uut, wat doo-j toch raar.
Ie-j stoot mien de hele mutse deur mekaar”.
Ik gaf eur nog zon heerlijk smuksken
En nog zon lekker hartelijk druksken
En toen was de broedlacht dan veur mi-j
En veur Truuken ok veurbi-j.
wordt vervolgd