Het duurt even, maar ze komt zelf aan de deur. Keltoum, op haar gemakkelijke huisslofjes, doet open en ontvangt me hartelijk. Vorige week is ze geopereerd aan haar teen. Het huis was toen vol met dochter, schoondochters en een paar kleindochters. De vrouwen hadden allerlei lekkere Marokkaanse dingen gemaakt en natuurlijk moest ik mee eten. Het leek een compleet feest met oma Keltoum die zorgzaam met haar been op een poef met kussen was geïnstalleerd.
Vandaag loopt ze weer. ‘Heb je nog pijnstillers, Keltoum?’, vraag ik haar. ‘Paracetamol?’ ‘Ik acht tabletten’, zegt ze. Ze heeft dus nog behoorlijk pijn. Ze laat haar gehavende teen zien die weer is gaan bloeden en nog warm aanvoelt. Vanmiddag gaat dochter Karima opnieuw met haar naar de arts die haar geopereerd heeft.
Gisteren was het hier weer de zoete inval, want er wordt binnen een Marokkaans gezin ook aan moederdag gedacht. Het was de hele dag eten en drinken. Karima regelde met vaste hand de gang van zaken.
Ach… we drinken samen koffie, spelen met haar jongste kleindochter en converseren zo nodig met handen en voeten. Soms vraag ik me af of het zin heeft om te blijven komen, want alleen is ze niet met zoveel familie in de buurt. Maar ik heb een band met haar gekregen en dat gevoel is wederzijds denk ik. En dat is ook iets bijzonders.
[i]Keltoum, my Maroccan friend, has had an operation at her foot, very painful. All the women in her family were there in her house when she came home to give her delicious cakes and other nice little things. I had to stay and enjoy it with all of them. No she’s not lonely and sometimes I’m thinking why I should come and go to see her, but it feels good to be there and she’s always happy to see me. So… why not?[/i]