Goeiemorgen’. Mijn Marokkaanse taalmaatje doet lachend de deur open. Haar zus staat achter haar. ‘Gaan jullie mee?’ En na een uitgebreid afsluiten van het huis gaan de lange jassen over de kleding. Daar ga ik dan met twee Marokkaanse zussen, beiden analfabeet. Ze komen uit een gezin met 10 kinderen vertellen ze. Het is opnieuw veel handen – en voetenwerk. Ze bewonderen mijn kruiden en alles wordt door mij in het Nederlands benoemd en door hen in het Arabisch of Berbers. Dan gaan we naar de schapen en de pony. Mijn maatje mist de lammeren en ik vertel dat die met de andere opgeschoten rammen van Rob ergens op een andere plek lopen. Even later zitten we met ons drieën op de schommelbank bij de wei te schommelen. Ze schieten zelf kompleet in de lach… schommelen! Ze schelen 10 jaar met elkaar. Dan moet de oudste zus 76 zijn, maar ze lijkt me fitter dan mijn taalmaatje. Die gaat morgen naar het ziekenhuis voor een uitgebreid onderzoek.
Ik laat zus ons huis beneden zien. Ze vindt alles prachtig, vooral de schapenvachten. Ze voelt zich zo te zien thuis. Ze wijst naar de schapen op een schilderij en zegt zoiets als ‘Sjeer’. Wim ziet het allemaal aan en zegt:’Ik dache da-j ze Nederlands gingen leren, maor et liekt d’r op of ze oe Arabisch leert.
De dames gaan voldaan weer mee naar hun huis mèt wat eitjes van de kippen. Ze laat me haar scootmobiel zien in de schuur. De ingang van de schuur is hier speciaal voor verbreed. De kaartjes hangen er nog aan, spiksplinternieuw. Ik vraag of ze al weg is geweest. ‘Gaat veel te hard… boem boem boem… gaat alles kapoet.’ Ik denk dat het nog wel eventjes duurt voor ze alleen op pad durft.
Dan wordt brood verzameld voor de schapen en kippen, ook van de dochter die vakbij woont en met een gevulde plastic tas ga ik op huis aan.
[i]A visit at our home from two Maroccan sisters[/i]