Voor ons kinderen begon de pret op nieuwjaarsmorgen. Om 9 uur gingen Diny en ik op pad, de buurt rond, het klappertjespistooltje in aanslag want je moest laten horen dat je er aan kwam. Wanneer we de keukendoor open trokken bij de volgende buur, Lettink, riepen we snel: ‘Gelukkig niejiaor’, want het was de bedoeling om elkaar ’t nieuwjaar af te winnen. Altijd een warme ontvangst met twee zoete kinderdrankjes en een oliebol. ‘Op één been kö’j neet lopen’ was het gezegde als je het tweede drankje wilde weigeren. De vier van Lettink, Dikkie, Annie, Johan en Wim trokken verder mee naar de volgende buur: Momberg van ’t Maolderink. Opnieuw: knap kmap knap… met de pistooltjes en opnieuw proberen het snelste te zijn met ’t afwinnen. Overal gezelligheid. Vanaf hier ging Henkie van Maolderink ook verder mee, werd de nieuwjaarswens uitgebreid met : ‘Völle hazen en knien’n in ’t niejjaor’, en kwamen we bij ’t Stapelbroek, daarna Ten Have, Reugebrink, en Besselink. Daar kregen we meteen de boodschap mee; ‘Volgende wekke donderdag hier niejjaorsvesite, zeg dat maor thuus.’ Nee tussen de middag hoefden we geen eten meer. ’s Middags ging het verder de andere kant op: Breukink, de oldeluu van Groote Haar en de Antinks. Tot slot van de nieuwjaorsdag nog efkes naor Korenblik. Het was een sociaal gebeuren en bijna overal was nog een opa of opoe nog in huis. Zo was dat toen. Nee Nieuwjaarsdag achter in Linde was nooit saai.
