Foto: Singapore december 2007.
Onze gedachten gaan nog steeds terug naar afgelopen maandag toen we afscheid namen van onze vriend Ben. Het zou inderdaad de laatste keer zijn dat we hem zagen en van gedachten konden wisselen. Afgelopen donderdag is hij overleden. Hun tweeling was woensdag nog jarig, 45 werden ze, de meiden waar hij zo trots op was.
Voor Wim was Ben veel meer dan een vakantie vriend. Ben voelde voor hem als een broer en dat zeg je niet gauw. Ze begrepen elkaar. We ontmoetten elkaar tijdens onze reis naar Nieuw Zeeland en bleven elkaar opzoeken. Zo was De Boomgaard onze vaste plek ergens in de zomer en samen ontdekten we de geneugten van de Achterhoek. Zelf zijn ze r.k maar denken oecumenisch net als wij.
We deelden lief en leed en nadat Mark zo plotseling overleed wilden ze meteen vanuit Spanje in de camper onze kant op komen. We hebben ze tegen kunnen houden, want dat had geen zin en het zou mooier zijn om ze later wat uitgebreider te kunnen spreken. Dat gebeurde ook.
Kort erop gingen we samen naar de Musical Soldaat van Oranje en het Pauperparadijs.
Op de Boomgaard gingen we altijd uitgebreid op de koffie bij Johan en Joke. We fietsten via de Wildenborch naar Lochem en Barchem. Door het Vordense bos via Almen naar Ben en Diny. Onze familie werd hun familie. Afgelopen zomer was het de laatste keer. Ik weet niet of Wim al met een stok liep. Ben mankeerde zo te zien nog niets. In september kwam het slecht nieuws gesprek voor hen en in december dat voor Wim. Zo was het fijn dat Ben ons graag nog een keer met zijn allen samen bij hen thuis wilde hebben. Dat is in oktober gebeurd.
Nu is onze vriend er niet meer, tenminste niet in levende lijve, maar zal hij altijd een plekje in ons hart houden.