Een jaar of 10 geleden zat het even niet mee voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega’s steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik even aan deze lieve collega.
[i]Vriendschap[/i]
[i]Er lopen
Mensen op mijn pad.
Ze richten hun pas
naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas
Behoedzaam om me heen.
Hun hand rust even
Op mijn schouder.
Ik kijk hen aan.
Mijn passen worden groter,
Mijn ziel wordt warm.
Zo is het leven goed.[/i]
Uit Windkracht 6
door Truus Polman- van Lier