Er begint een zekere rust te komen of zou dat tijdelijk zijn? Er zijn de laatste tijd zoveel tranen gevloeid dat ze misschien op zijn? Of is het feit dat ik binnenkort een gesprek met een psycholoog krijg genoeg om dat te hebben. En het boek dat ik gisteren aangaf ligt klaar om mij handvaten te geven.
Vriendin Dineke was pas bij me. We hadden elkaar lange tijd niet gezien, maar Dineke praat gemakkelijk en we hadden een gezellige middag samen. Zij is nog groter fan van Schotland dan ik en dat zegt wat. Geen wonder dat haar dochter die daar ging studeren er gebleven is, levenslang besmet met het Schotlandvirus. Ze heeft nu een Schotse man en Dineke is al oma van een klein Schotje. Wat wil je nog meer.
Toen Wim onze lunch aanreikte in onze gemakkelijke stoelen voor het achterraam, vroeg ik haar wat zij thuis deden voor het eten. Hadden zij ook een soort gebed? Zij vertelde toen dat ze er een prayer van de Schot Robert Burns voor gebruikten, maar dan vrij vertaald:
Sommigen hebben eten, maar kunnen niet eten
Sommigen willen eten, maar hebben het niet.
Maar wij hebben eten en kunnen eten
Laten we dankbaar zijn.