‘Over het hele land buien en af en toe zon’, meldt het journaal vanmorgen om 10 uur. Dat hoeven ze niet meer te voorspellen want dat zien we voor onze ogen, echt nog wat triestig winterweer. ‘Kiek die tuiers es’, merkt hij op. Hij bedoelt die regenvlagen die in de verte uit de wolken naar beneden ziet komen.Wim is van het weer, de Pelleboer van deze tijd, zal ik maar zeggen. Hij kan lang naar de lucht kijken zoals hij dat vroeger met juffrouw van der Meulen placht te doen achter het huis. We woonden bij haar in, in het grote witte huis aan de Eierdijk in Hattem. ‘Wat ducht oew, van der Kolk, kriege wie’j nog zunne vandage?’, zei ze dan en trok nog eens flink aan haar dunne sigaartje.
Ik laat het hert nog even staan en de krans nog hangen tot na donderdag. Misschien vinden de kinderen uit Hattem die morgen meekomen het nog wel gezellig. Sneeuw hebben we ook al gehad maar stelde niks voor. De jarige Jan was gisteren al gevallen door de gladheid toen hij de post uit de brievenbus haalde. Gelukkig had hij niets gebroken, maar de armspieren hebben wel een tik gehad. ‘Kijk maar, ik kan mijn armen niet meer verder optillen dan dit en hij liet zien dat het niet verder kwam dan zijn middel. Tja… wij weten het, bij het ouder worden ben je ook niet zo flexibel meer. Alleen Wim wel. Een aantal jaren terug maakte hij een misstap vanaf een trottoir in Frankrijk en finishte hij met een bijna koprol. Als hij iets van het aanrecht laat vallen, 10 tegen 1 dat hij het opvangt met zijn voet. Daar kan ik niet tegenop. Als ìk val lig ik meteen plat…
