Zomaar een dag….

Wat een dag… prachtig lenteweer, maar wakker wordend met het vreselijke nieuws van de busramp in Zwitserland, blijft dat de hele dag door je hoofd gaan. Het is bovendien de dag dat de dochter van een zwemvriendin aan een heel vervelende soort kanker geopereerd wordt. Het is ook de dag van onze hulp in de tuin. Gesnoeid was er al, maar nu komt hij voor het planten. Wim staat al om 9 uur bij een kwekerij om 20 laurierstruiken op te halen die met een flinke kluit uitgestoken werden. Waar we die gelaten hebben? Allemaal aan de weg aan de buitenkant van de sloot. Het wordt een extra mooie dichte afscheiding naar de weg toe.
Gerald had nog tijd over om te helpen rozen te planten en ik ga daarom naar ons eigen tuincentrum Omvlee. Zeven gele rozen en vijf voorjaarsanemonen gaan straks erve Schoolpad opfleuren. Ik ben nog niet lang thuis, de schop zal net de grond in gaan of de telefoon gaat. Omvlee belt. Ik had mijn tas op de parkeerplaats laten staan na het inladen van rozen, anemonen, rozenmest en een baal rozenaarde. Hij was netjes afgegeven bij de balie. Ik had hem nog niet eens gemist. Er zijn dus echt nog eerlijke mensen op de wereld. Of zou dat alleen hier zijn?