Ook nog even een foto met buurmeisje Annie en Riek Antink die zo lang bij ons werkte. Henk en vriendje Bertus op de voorgrond.
Gek is dat… ,maar als ik ga terugdenken aan onze begintijd samen, komen er steeds meer beelden naar voren. In de paar jaar ervoor kwam Wim natuurlijk al geregeld mee vanuit Hattem en leerde hier de familie aardig kennen. De kennismaking met de familie zelf verliep soepeltjes. Zo’n ‘zeevaarderd’ had mama nu in eerste instantie niet voor haar oudste dochter bedacht maar toen ze hem eenmaal leerde kennen werd Wim warm binnengehaald. De taken in huis waren nogal duidelijk verdeeld. De keuken was de afdeling van de vrouwen. Toen Wim, die thuis in een jongenshuishouding al heel wat kwaliteiten op dat gebied ontwikkeld had, me dus hielp met afdrogen waren de opmerkingen van Diny niet van de lucht: ’Och Wim wat kön ie dat toch goed, ie könt wel zien da-j dat vaker edaon hebt.’
Mijn beide broertjes Henk en Johan waren toen we trouwden pas 11 en 13 jaar, kinderen nog.
Johan was toen Wim voor het eerst verscheen 9 jaar en een fanatiek voetballertje. Dat wilde hij Wim wel eens laten zien en nodigde hem uit voor een potje voetbal, gewoon even op het erf. Het ging niet helemaal jofel en af en toe raakte hij Wim lelijk voor de schenen tot Wim zelf zijn been wat hoger optilde. Ook de motor van Wim, een DKW 125, was niet veilig voor de grijpgrage handjes van broer Johan. Wim had hem gezegd er niet aan te komen, maar ja… Tot Wim ineens een ontzettend gekraak hoorde van de versnelling. Dat schoot bij hem in het verkeerde keelgat en zijn hand schoot meteen flink uit naar zijn toekomstig zwagertje, die meteen zijn beklag ging doen bij pa. ‘Wim hef mien eslagen’, zei de kleine techneut. Pa kende zijn pappenheimers en antwoordde meteen: ’Dan zö ’j t – er wel naor emaak hebb’n. Zo af en toe komt dit nog even boven als we samen aan het herinneringen ophalen zijn.