Uncategorized

Zoals we later regelmatig op onze buurjongens pasten en met hen op stap gingen , was dat daarvoor met onze twee kleinkinderen Robin en Eva, die ook nog eens even oud waren. We hebben ervan genoten.

‘Wat is die basisschoolleeftijd toch mooi’, merkte ik laatst op bij de koffie na het zwemmen. Een van mijn mede-zwemsters past elke maandag op een paar kleinkinderen en vertelt er graag over. Ik herinner me onze eigen jongens maar ook Robin en Eva die we elke woensdagmiddag uit school haalden en dan de hele middag bij ons waren. Mark kwam ook vaak even bij ons middagpauze houden, z’n krantje lezen en de honden knuffelen.

‘Wat gaan jullie doen?, vroeg hij hen dan. ‘Ik denk Levensweg’, zei Eva vaak. Die wil dat elke dag wel spelen, maar Robin was meer van het kaarten en van de computer natuurlijk. Wanneer je ze de vrije hand liet zaten ze de hele middag spelletjes op de computer te doen. Robin allemaal behendigheidsspelletjes met veel vuur en bommen en Eva meer aankleden van poppen, verzorgen van dieren en gewonere behendigheidsspellen. We spraken meestal af dat ze een half uur achter die computer mochten. Daarna gingen we bv. met raadsels aan de gang. Weten jullie ook:

1–Door mijn eerste kun je lopen. Het tweede hangt aan het heelal.

Mijn geheel is iemand, die na een tijd in de gevangenis belanden zal.

2– Een molenaar stond midden in zijn molen. Rondom hem zaten vier katten. De vier katten hadden samen 16 jongen, die op hun beurt weer 26 jongen hadden. Hoeveel benen waren er nu in de molen?

3– Er liepen 5 mensen onder een paraplu en toch werd niemand nat. Hoe kan dat?

4– Welke vraag kun je nooit met ja beantwoorden

5– Als 20 mannen een weg kunnen lopen in 20 minuten, hoelang doen 10 mannen er dan over?

Wie ze allemaal goed had mocht bij Robin op de foto!

Robin had ondertussen ook het nieuwe kleine Canon fototoestelletje op een driepoot gezet en probeerde hem weer even uit. Het resultaat kun je zien.

We gingen daarna gauw aan de spelletjes en de thee met wat lekkers. Robin legde ons een-en-twintigen en een-en-dertigen uit en na een paar spelletjes kwam ook nog Levensweg voor de dag. Wie er won? Degene die er eerst geen zin in had… Robin dus!

Wat was het altijd leuk. Als ze weer naar huis zijn, Robin naar de voetbal en Eva naar paardrijden ging ik er maar eens even voor zitten.

Ik besef opnieuw dat dit gouden middagen waren. Mark komt niet meer even aan tussen de middag en deze twee zijn intussen 26 en volop aan het werk nee geen oppasmiddagen meer.

Foto: Dit soort foto’s kreeg je dan. -2009-

‘Ik ben de jongste thuis’, vertelde een jongeman aan zijn collega cursist. ‘Mijn vader is al heel oud… al wel 65.’ Anda hoorde het aan en moest vanzelf glimlachen. Zij gaf deze cursisten een training, hij zal niet beseft hebben dat zij haar 65 jaar ook al bereikt had.

En ze zag er toen ook zeker niet naar uit.. Ach… en zo keken wij vroeger immers zelf ook tegen onze ooms en tantes aan.

We hadden dat jaar weer een dagje samen met Dick en Anda en namen onze kinderen en ons leven onder de loep. Een groot deel ervan zijn onze levens met elkaar verweven. In mijn jeugd op de Boomgaard was Dick mijn buurjongen waar ik mee speelde en zelfs een keer vocht… gewoon kijken wie de sterkste was. Toen we net in Hengelo woonden kwam hij vlakbij ons wonen, intussen getrouwd met Anda. Twee dagen na elkaar werd begin 1970 bij hen Ernst en bij ons Mark geboren. Veel vakanties hebben we samen gevierd met onze vijf jongens. Er werd verhuisd, zij naar Apeldoorn en wij naar Emmen, maar een paar keer per jaar zochten we elkaar op en tussendoor belden met elkaar. De prachtige dagen rondom de bruiloft van Stefan en Damla in Istanbul kwamen die keer uitgebreid ter sprake. Mooie foto’s, een prachtig bruidspaar en hun familie. Ernst was de getuige voor Stefan. Het was alleen wat lastig wanneer hij ‘evet’ – ja- moest zeggen. Dus op het bewuste moment kreeg hij een duwtje van de vriendin van Damla die haar getuige was. Voor Dick en Anda zelf was het enige begrijpbare stukje toen hun eigen namen genoemd werden toen het onderdeel ‘zoon van….’ aan de orde kwam. Al met al was het een geweldige belevenis. Stefan maakte bij zijn schoonfamilie een goede beurt door later een toespraakje in het Turks te houden. Damla was heel goed bezig door Nederlands te leren. Het schijnt haar goed af te gaan.

Intussen is het haar allang gelukt en zijn Stefan en Damla al een zoon rijker.

Jammer genoeg heeft Anda dat maar kort mee mogen maken. Ik mis haar nog steeds, een vriendin door dik en dun die deel uit maakte van een groot stuk van mijn leven.

Anda vertelde ooit eens dat Stefan bij binnenkomst in hun kamer verbaasd vroeg: ’Is hier een bom ontploft of zo?’, toen de nog kleine kleindochters een middagje bij hen waren en alle speelgoed in het rond gestrooid lag.

Maar die keer vertelde Riet…: ‘In een kwartier hef e et hele huus verbouwd’. Riet zit op de praatstoel en vertelt over haar kleinkinderen. Ze heeft ze in soorten maar de laatste drie zijn de jongsten, allemaal jongetjes. De allerkleinste is 1,5 en daar heeft ze het over. Riet kan het heel beeldend vertellen zodat je zo de kleine met fladderende armpjes bij hen door de kamer ziet lopen, links en rechts de boel neermaaiend.

We hebben ook alle tijd om bij te praten. We zitten nl. in de bus naar Katwijk bij Leiden. Riet had ons dat een paar maanden geleden voorgesteld. Na de koffie in Kerstsfeer bij Ben en Riet gaan we dus per luxe touringcar vanuit Raalte naar Soldaat van Oranje, de Musical. Wat een comfort hebben die bussen tegenwoordig.

De Musical was overweldigend, een spektakelstuk. ‘Dat huus verbouwen en een bom ontploft’ was hier inderdaad kinderwerk bij. We hadden ooit de film wel gezien en ik was verdacht op wat tragische momenten. Toch grepen me sommige acties extra aan.

Jammer dat het ten strengste verboden was foto’s te maken, maar ik ben nou eenmaal een gehoorzaam kind en deed het niet stiekem. Op de terugweg zag ik de beide mannen in slaap sukkelen, maar met Riet naast je kom je niet eens op dat idee. Eenmaal terug in Raalte konden we nog even de ontknoping van Maestro meemaken en heel tevreden over de mooie dag reden we weer richting Schoolpad.

Je snapt dat deze gebeurtenis even geleden is, maar het zijn zulke mooie herinneringen, zowel aan Anda als aan Riet…

Opa Eggink vertelde het eens. Hij had in zijn jonge jaren het plan opgevat om naar Amerika te gaan zoals zovelen dat deden vroeger. Ook broer Hendrik zou er wel oren naar gehad hebben. Maar moeder Jenneke was er faliekant op tegen. In haar familie waren mensen omgekomen op het Lake Michigan in midden 19e eeuw. Het is een ramp à la de Titanic, maar nauwelijks bekend. 170 jaar geleden verging op Lake Michigan de SS Phoenix. Aan boord veel Achterhoekse en Twentse boeren die hun heil zochten in de nieuwe wereld. Ze kregen in Winterswijk in 2017 eindelijk een monument.

Even geleden stond een tekening in de krant van een wereldkaart met Archeologische hoogtepunten. In Europa waren het er heel veel. Ineens zag ik een no 22 op Lake Michigan. Het bleek dat daar het wrak gevonden was van de SS Pere Marquette, alweer zo’n drama, deze uit het begin van de 20e eeuw.

Nee, Johan en Hendrik mochten niet weg van de Jaeger. Johan wilde daarom graag bij de Marine als hij in militaire dienst zou gaan. Het verhaal is binnen de familie wel bekend. Johan werd uitgeloot. Hij hoefde niet. Toen heeft hij geruild met een jongen uit Ruurlo die het goed uitkwam om niet in dienst te moeten. Het was een tegenvaller voor Johan dat hij niet bij de Marine mocht, dat ging niet als je geruild had. Hij kwam bij de Wielrijders terecht en volgens ome Jan heeft hij in één zaterdag leren fietsen en had hij in de kortste tijd een behoorlijke snelheid ontwikkeld. Beide jongens van de Jaeger trouwden een meisje uit de buurt. Hendrik wel heel dichtbij en bleef op de Jaeger wonen. Johan trouwde bij Dientje in op ’t Boevinck en bouwde later de Boskamp op grond van de Wildenborch dat hij met eigen handen had ontgonnen.

Toen oudste zoon Herman ook wilde emigreren naar Amerika zag opa Johan het waarschijnlijk zoals hij dat altijd had gewild en toen opoe het goed vond vertrok Herman in 1925 op zijn 21e naar Zuid Dakota en bouwde zijn bestaan op in Iowa waar een deel van de familie nog woont. Het is Herman goed gegaan. De vertaling van zijn Goals in Life staat in mijn eerste boek: Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe, net als opa’s dagboekje dat hij bijhield tijdens zijn reis en verblijf bij Herman in 1932.

Het was voor ons heel bijzonder om in 2012 drie weken door te brengen met bijna de hele familie Eggink en rond te trekken door de Midwest: Iowa, Zuid Dakota en Minnesota en een dagje Wisconsin.

Het avontuurlijke zat er ook bij Hendrik zeker in want 4 van hun kinderen zijn geëmigreerd, naar de USA, Nieuw Zeeland en Luxemburg.

De geschiedenis van de ramp in de 19e eeuw kun je nalezen in een artikel van Tubantia uit 2017 door op https://www.tubantia.nl/…/nauwelijks-bekende…/… te klikken.

Achterhoeks leesplankje

Bron: Boezewind, van Joop Hekkelman.

Toch even wat anders dan Aap noot mies…wim zus jet…

Het is wel even een verschil, de tuin en erf aan het Schoolpad of hier aan de Torflang. Was ik vroeger steeds in een gevecht gewikkeld in tuin en erf. Hier haal ik juist het anti worteldoek weg op een paar stukken waar ik liever groen zie dan grind of boomschors. Ik wist allang dat ik het aan het Schoolpad niet zou kunnen winnen, maar ik wist dat ik mijn huid duur zou verkopen. Dagen was ik al bezig in de tuin in met schoffel, hark en als het moest zelfs de spuit. Iedere bezitter van een groot erf begrijpt al wat er gaande was. Het was mijn persoonlijke strijd tegen haneklauw en brandnetel. Soms liet ik die brandnetels te lang hun gang gaan. Ik wilde brandnetelsoep en – stamppot maken. Daar gaat immers een reinigende werking van uit voor je lijf. Menig bezoeker mocht mee proeven. Maar ja… daarna kreeg ik die brandnetels niet meer los en kwamen er steeds meer. Dat jaar was ik op tijd begonnen en knipte voor onze gezondheid de topjes van de lange brandnetels af. Het werd dat jaar misschien één stamppotje en één keer een pannetje soep. De haneklauw, ook wel zevenblad genoemd, is een ander verhaal. Ik was toen al één keer de tuin door geweest met de spuit en hier en daar zag ik de jonge blaadjes al verpieteren. Toch is dit iets van de lange adem. Dat moest nog een keer gebeuren voordat de vaste planten helemaal boven de grond zijn. Ik was voorzichtig en raakte alleen de indringers. Wat er daarna nog aan haneklauw tussen bleef groeien hoorde er dan maar bij.
Ook hier aan de Torflang zijn ze maar hier is voor hen minder ruimte en kan ik ze met hark en schoffel wel de baas. En in deze tijd moet je de spuit maar helemaal niet meer gebruiken.

Foto: stukje natuur tegen de wal aan het Schoolpad