Weblog1

Wat een kabaal kunnen 7 kuikens van 3 dagen oud maken. Het was me een gepiep…. een noodkreet van de kleintjes. Moeder wilde ze in het kippenhokje hebben en ging het trappetje op. Eén kuiken was haar gevolgd. De rest wist niet wat moeder wilde en begonnen uit alle macht te piepen. Toen ik maar eens poolshoogte ging nemen greep ik er een paar om in het hok te doen. Maar daar kwam moeder kip met opgestreken zeilen het hok uit en zou me aanvliegen. Tja…. Dan ben ik heel gauw weg en moeder verdwijnt met haar kroost over de heuvel. Dat zelfde gebeurt nog een paar keer. De kip met één slim kuiken het trapje op naar binnen en de rest gaat hard staan piepen.
Dan komt Wim in het geweer en met handschoenen aan en een hark in de hand zal hij dat varkentje wel even wassen.
Tegen moeder kloek …. kan hij ook niet op. Ha! Nu zit moeder op haar kroost achter het hokje.
En… vanavond hebben we het karrenwiel veranderd in een Keltisch wiel met de kleuren groen als symbool voor de aarde, blauw voor het water, geel voor de lucht en rood voor het vuur. Jan de Korte heeft er passende woorden bij bedacht die hij in z’n zomerpreken gaat gebruiken. En met wat beelden hebben wij er een geheel van gemaakt om bij de kerkdiensten te gebruiken. Zie je de waterval? Dat is er één uit Nieuw Zeeland!
Roelie Manrho en Rien Middelburg en ik hebben enthousiast gezocht, geschreven, geknipt en geplakt en het geheel naar de kerkzaal gebracht.

Dit Keltische kruis met de vier elementen en een vijfde element als verbinding in het midden is het uitgangspunt voor het ontwerp met het karrenwiel als basis.

“Waarom is die volgende afspraak pas over drie weken”,vroeg onze tandarts vorige week. “Het bovengebit is dan allang klaar”. Nee…. 10 juli is vroeg genoeg. Ik vertel hem over ons uitje. Antwerpen komt dichterbij. Vrijdag gaan Diny en ik gaan stappen. Volgens hem moet het een hele mooie stad zijn waar veel te zien is.
Wim hoeft zich ook niet te vervelen, want die is met de Eemslander Shanty’s zondagmiddag in Wezeperbrug om daar de feestvreugde te verhogen. En maandag gaat hij samen met Robin naar camping De Boomgaard. Robin heeft dan al vakantie en Judith nog niet. Hij wil weer graag bij het melken zijn en als het kan bij nog meer werk. Maandag komen Diny en ik ook al weer terug. Dan hebben we hem een paar dagen voor ons alleen. Leuk!
Wim heeft al weer wat boeken verzameld. Thuis komt niet veel van lezen, maar eenmaal op de camping kan hij er niet mee ophouden. Wim heeft last van een peesontsteking in beide schouders. In één heeft hij al een spuit gehad. Veel bewegen is het advies, maar niet overbelasten. De chiropracter heeft hem vanmorgen weer onder handen gehad. Hij kreeg het advies om te gaan braden in kokosvet of roomboter vanwege z’n stramme spieren. Ja…. een jaartje ouder merk je wel. Vanmiddag heeft hij maar even rustig gras gemaaid op de zitmaaier. Het ligt er weer keurig bij.
Met de bloemengroep van onze kerk gaan we een symbolische schikking maken voor de zomermaanden. Jan de Korte wil het dan gaan hebben over aarde, water, lucht en vuur en wat die voor symboliek in zich hebben. We hebben bedacht om daar een oud karrenwiel voor te gebruiken dat op ons erf staat en in elk geval met de bijpassende kleuren en beelden iets doen. Morgenavond zal dat afgemaakt worden.
Ja Dien….. en dan ga ik dat ene koffertje maar eens pakken.

Zie ons daar lopen… met Hector tussen ons in. De langste dag is geweest en nu is het volgens Geesje de beste tijd voor onze tweejarige Shetlander merries om voor het eerst gedekt te worden. Zij kan het weten. Ze leest: De SHETLANDER.
Het is feest. Hector komt weer bij ons. Het is de liefste pony die we ooit gehad hebben. Vanmorgen hebben we hem opgehaald bij Jans en Geesje. Hij is van ons samen. Hij heeft de afgelopen tijd bij hen z’n best mogen doen bij Kitty en Mariska in de wei, maar of het gevolgen zal hebben? Dit jaar zijn er bij hen geen veulens geboren en vorig jaar maar één i.p.v. drie. Zal het aan Hector kunnen liggen?
Aan de hormonen kan het niet liggen. Wat is Hector uitgelaten als hij bij onze twee merries in de wei komt. Hij gierde het uit de verte al uit. Eenmaal in de wei blijven ze met z’n drieën uitgelaten in het rond rennen. We wachten maar af. Hij heeft gelijk al alle aandacht voor Amber, maar dat zint Sara weer helemaal niet. Tja…. vrouwen onder elkaar…..
Moeder kip houdt ondertussen alle eventuele vijanden goed in de peiling. Zo gauw één van ons of van de honden of katten in de buurt is…. verdwijnt ze ogenblikkelijk in de bosjes of onder de hostabladeren. Ik heb de donsballetjes wel kunnen tellen. Ik kwam tot zeven!- zie Puur Natuur-

Natuurlijk ook even Rick op die dikke tractor.

Het familiehoekje op de piano bij Fred en Gera.

"Weten jullie wat het 06 nummer van Marco van Basten is"? Ben en Niesje zijn allang gearriveerd als Rick z’n slaperige kop buiten de deur steekt. Het gewone leven gaat weer beginnen voor Rick. Vandaag heeft hij hier lekker lang uitgeslapen. Het nummer? Nou… gewoon 06 30412013.
We bespreken de data van onze vakantie, want opnieuw zullen Ben en Niesje hier hun eigen vakantie vieren en tegelijk op onze huis en haard en dieren passen. We weten nog niet eens wat we gaan doen.
Op 1 augustus trouwen Jaap en Mirjam en we zijn voor de hele dag uitgenodigd. Dus onze vakantie wordt in twee stukken gedeeld. Misschien doen we wel net als 10 jaar geleden. Toen we hier richting Klazienaveen reden met onze caravan vroeg Wim bij de autobaan:”Links of rechts”. Ik koos voor links… Duitsland in. Het werd een vakantie in het Wesergebirge en de Harz. Ik hou jullie op de hoogte.
Rick laat ons z’n foto’s zien van z’n Canadese vakantie en we hebben gelijk weer onze eigen herinneringen terug van twee jaar terug. Alleen Ian, Suze en Tom zijn weer groter geworden en echte teeners. We zien erg veel vrachtwagens en foto’s van Rick op een enorme tractor.
Opeens zien we Tessa heel geïnteresseerd naar de bosjes kijken en we zien daar de verloren gewaande kip met een hele zooi kuikens. We dachten al wel dat ze misschien ergens zat te broeden, maar je weet het nooit. We konden ze zo gauw niet eens tellen, want moeder kloek ging er snel vandoor en verdween in de struiken. Ik vind het altijd weer mooi… dat jonge spul.
Wim had vanmorgen net een jong winterkoninkje gered uit de bek van Suze. Ik liet het even wat water drinken en ze knapte weer op. Wim zette haar terug in de bosjes en even later was ze verdwenen. Tot hij een paar uur later het vogeltje in de vijver zag drijven… dood.
En zonet zag ik één van de kleine haantjes naar boven vliegen in de berkeboom en even later zat hij bij de haan en de andere kip. De andere drie kiezen toch voor het kippenhokje.

Voor de tiende keer halen we Rick van Schiphol. Alle keren kwam hij terug van een vakantie bij Fred en Gera en de kinderen.

“Nee hè…”. “Ja… toch”. ’t Is jammer maar alle oranje kan weg of in de kast. We hebben Mark en Jennifer maar ondersteund in deze trieste aangelegenheid. Ik hoop dat Gerhard en Robin deze klap ook te boven zijn gekomen.
Het had geen haar gescheeld of we hadden geen oranje gezien. Rick kwam pas om 10 over 5 i.p.v. 10 over 4 aan. Toen was de bagageband stuk. En tot overmaat van ramp werd bij het afrekenen op het parkeerdek Wim z’n betaalkaart ingeslikt en moest er iemand bij komen om die weer tevoorschijn te toveren.
Het wachten was trouwens helemaal niet zo vervelend. Je kreeg zo’n Hello Goodbye gevoel bij het zien van al die blije gezichten. Opa’s en oma’s werden opgewacht. En opa’s en oma’s wachten op hun kleinkinderen. Het waren allemaal mensen die op de vlucht van Calgary aan het wachten waren… dus ook veel verhalen over Canada. Je hoefde iemand alleen maar aan te kijken en ze begonnen meteen te vertellen. Er was een hele familie bij met een stokoude opa en oma die hun eerste achterkleinkind voor het eerst zouden zien. Er werden stoeltjes voor ze aangesleept bij de reling. Maar toen een kleindochter beweerde dat Calgary aan de kust en Vancouver verder het binnenland in lag…. wer ze wel door die oude opa met stok gecorrigeerd. We zaten er weer helemaal in.
Op de heenweg naar Schiphol komen we altijd langs Soest en ook nu hebben we Gerke en Wim verrast met een bezoekje. We hadden nu van te voren niets gezegd omdat Gerke met haar been in het gips zit na een nare val in de badkamer en geopereerd is. “Er zit geloof ik een hele ijzerwinkel in dat been”, zei ze. Ze heeft nog steeds veel pijn. Hermine was er ook . Morgen komt Nienke om Wim z’n aandeel in de huishoudelijke beslommeringen ietwat te verlichten. Altijd fijn om elkaar weer te zien. Gerke heeft de gemakkelijke stoel van tante Hermien met zo’n uitklapstuk… je weet wel. Niemand wilde dat ding hebben nadat tante Hermien overleden was. Nu komt het weer goed van pas!

En wie is er altijd blij wanneer we thuiskomen? Natuurlijk onze Tessa en even later strijkt ook Suze met haar zachte staart langs onze benen.

Deze prent stond vanmorgen in ons Nieuwsblad van het Noorden.

Nog één nachtje slapen… en Rick is weer terug uit Canada. Hij treft het….of niet natuurlijk, want we rijden in één streep door naar huis. De voetbalwedstrijd Nederland—Rusland is op de buis. Als Nederlander mag je dat toch niet missen. Het kan de laatste wedstrijd zijn als ze verliezen in deze kwartfinale en dan kan alle oranje in de vuilnisbak. Maar ik reken op winst natuurlijk. Ik ben wel geen voetbalfan, maar ze spelen geweldig.
Wanneer Gerhard en Mark moesten voetballen of zoals nu Robin…. Ja dan vind ik voetbal leuk. We hebben heel wat zaterdagen op het voetbalveld doorgebracht. Wim heeft me wel eens tegen moeten houden als ik het veld op wou omdat zo’n knul Mark op z’n hakken zat te trappen. Zomaar om te pesten.
Of ik deed gewoon m’n handen voor de ogen wanneer Gerhard z’n been uitstak om een bal te stoppen. Die heeft heel wat blauwe plekken opgelopen. En dan heb ik het nog niet over de beenbreuk die hij vlak voor z’n trouwdag opliep en hij tot pechvogel van het jaar werd uitgeroepen. Hij was dan ook voorstopper zoals dat heet. Mark zat meer in de voorhoede en tilde altijd net op tijd z’n benen op. Die wist weer goede voorzetten te geven als linksvoor. Hij is een linkspoot. Zegt dat jullie wat? Het allerliefst schoot hij ze er natuurlijk zelf in.
Maar de tijden van DZOH1 of Beilen 1 of SVBO1 of zelfs Emmen1 zijn voorbij. De volgende generatie is aan de beurt. Robin voetbalt omdat hij een teamsport leuk vindt. Gerhard is hun trainer/coach en doet dat met overgave. Het mooiste vind ik altijd wanneer ze aan het eind allemaal een keer op het doel mogen schieten en elkaar daarna de hand schudden.
Nou Rick… wij houden het bij kijken. Maar wel juichen bij de doelpunten hè! Heb je al wel een oranje pet?
Eva heeft Mark beloofd dat ze morgenavond, wanneer ze in Breda is, net zo hard zal juichen bij een doelpunt als in Sleen.

Samen met opa Wim van alles ontdekken

“Nee… wij geloven in de Bijbel”, hoorden we een moeder haar kinderen uitleggen in het Ecodrome. “En Adam was met Eva getrouwd”. We hadden net een reis door de tijd gemaakt in een karretje die je door alle tijden heen loodste mèt het geluid en de levensechte beelden van dinosaurussen en leeuwen, mammoeten en ontelbare andere dieren er bij. Nee de evolutie theorie die er van uit gaat dat alle leven door de tijd heen ontstaan is gaat er niet bij iedereen in.
We hadden nog een paar railrunners bij onze 60+ kaart van de NS en Robin en Eva gingen gratis op onze vrije reisdag met ons mee naar Zwolle om nog eens het Ecodrome te bekijken. De treinreis eerste klas was al een belevenis in zo’n afgesloten coupé op de pluche stoelen.
In Zwolle was er geen bus te bekennen vanwege de staking en het ritje in een echte taxi was helemaal het einde!
Het begon allemaal in de ijstijd. Er was een knots van een wolharige mammoet en nog veel meer andere dieren te zien en te horen die toen konden overleven. Het geluid hierbij was voor kleintjes wel wat angstaanjagend. Eén moeder moest wel heel erg haar best doen om haar dochtertje mee naar binnen te krijgen. Uiteindelijk lukte het met haar vingertjes in de oortjes. Eva zat al gauw in een Lappentent en Robin zocht met zo’n computerplaat alle vogels op die bij een bepaald nummer hoorden. Tja… en dan de doolhof. Wims advies om altijd maar rechts te houden bleek te helpen. We hebben gekanood in zo’n Canadese kano. De kinderen peddelden er lustig op los…. hadden ze vaker gedaan. Verder de Jungle, de otters,de slangen en de spinnen. We besloten de middag met een Plate Ecodrome in het restaurant.
Eenmaal thuis bleken die twee niet te moe om nog even zich uit te leven op de trampoline.
Maar toen we bij Judith met een lekker kopje koffie wat bij zaten te komen was het op de bank waar Robin zich had geïnstalleerd toch al gauw verdacht stil.