Weblog1

Bij droog weer in de zomer kun je het met een stevige auto proberen langs ons Schoolpad…moet die wel goede vering hebben!

Ja… die landweg langs het bos… Niet doen dus!

Twee jaar geleden ging ik overstag. Er moest en zou een Tom tom komen. We zouden die zomer naar ons geliefde Engeland. “Iej zölt zien da’w d’r gemak van hebt”, zei Wim. Ik hou niet van die dingen. Alles wat als nieuw gepropageerd wordt vind ik so wie so eerst niks…helemaal niks.
Nu werd het dan toch de Tom tom. Net of ik niet altijd keurig de kaart voor hem lees. In Engeland hebben we nooit problemen gehad met de routekaarten. Maar ja…. de Tom tom kwam er.
Met het uitproberen ging het al mis. We nemen de gewone weg richting Hattem. We draaien richting Rondweg… begint dat ding al met een opgewekte damesstem: herberekenen. Je snapt em al. Alles wat we normaal reden werd door dat ding afgekeurd. “Zet dat ding af of doe wat ie zegt”, zei ik tegen Wim. “Hier word ik helemaal gestoord van”.
“Even zien of t-ie de goede weg naar ons huis wel aangeeft”, probeert Wim nog maar eens. Toen had je helemaal de poppen aan het dansen. Kwamen we van de ene kant werden we naar Wielens gestuurd en niet verder. Nou ja…kan ons bezoek daar verder de weg vragen. Kom je van de andere kant… sturen ze je vanaf de verkeerde kant het Schoolpad op. Iedereen die dat ooit geprobeerd heeft komt er ’s winters alleen met een jeep door. Er zijn al heel wat bezoekers met het zweet op de rug bij ons aan de koffie weer bijgekomen van de schrik.
We leggen tegenwoordig alle nieuwe bezoekers uitgebreid uit hoe ze het gemakkelijkst—snelweg—of het veiligst—Schoolpad—bij ons kunnen komen. Of…… we hangen gewoon ballonnen op aan de weg. Dat werkt het aller- allerbeste.
In Engeland was het ook niet alles. Ik volgde voor alle zekerheid ook de kaart, want soms zijn er meer plaatsen met dezelfde naam. Tot m’n schrik stuurde dat ding ons vaak binnendoor naar een camping. En als je weet hoe smal die binnenweggetjes kunnen zijn dan is het rijden met caravan wel even een topprestatie. Ik moet eerlijk zeggen: Wim zat er niet mee. Ik ben steeds de angsthaas.
Het toppunt van ellende was wel onze reis met caravan naar St Goar. Iedere keer wilde de Tom tom-dame ons van de autobaan af hebben. Op de terugweg kwamen we zelfs midden in Bonn terecht. Zweten meneertje….! Toen we het Mark vertelden wierp die één blik op onze nieuwe aanwinst en zei:”Hij staat ook niet goed afgesteld. Hij staat op [i]Avoid traffic[/i]”. Lach niet….

Deze klimroos kocht ik ooit als de gele Golden Shower, maar hij bleek wit. Waarschijnlijk ook de klimvariant van Iceberg of Schneewitchen.

“Die roofvogels bunt ok niet gek”, zegt Johan. De kieviten in de weilanden bij De Boomgaard zijn nu tot rust gekomen. De vorige keer met Pinksteren waren ze ons nog wat paniekerig aan het wegjagen. Er zat waarschijnlijk een nest in de buurt. Johan vertelde dat buurman Arjan Momberg – ja inderdaad die marathonschaatser- de nesten steeds op tijd ontdekt en er altijd netjes om heen maait. Er blijft dan een hele pluk gras staan. Andere boeren of natuurbeschermers zetten er ook wel een stok of een vlaggetje bij om een nest te herkennen.
Jammer… maar na een week zijn de nesten altijd leeg! De kraaien en roofvogels zijn niet voor de poes en herkennen die plukken gras en vlaggetjes ook!
Wanneer ik hier bij huis de ronde doe is er in een paar dagen heel wat veranderd.
Ja natuurlijk… het gras staat hoog en moet nodig gemaaid, maar gisteren plensde het zo dat Robin niet kon maaien en Eva de pony’s niet kon verzorgen.
De witte rozen- Rosa Iceberg- beginnen te bloeien. Je snapt niet hoe die in een heel korte tijd van stokjes in mooie bloeiende struikjes veranderen. En… de Queen Elisabeth, één van de negen nieuwe rozen, heeft het toch gered. Ik dacht dat die verdroogd was, maar ik had haar net zo lang vertroeteld tot er wat knopjes uit de zielige steeltjes kwamen en toen we na het Ben/ Schiphol/ Boomgaard/ Josca/ Tonny weekend weer thuis kwamen zat ook deze volop in het blad.De rose rhodondendron bloeit net als de salvia’s en alle vaste planten inclusief de haneklauw zijn decimeters gegroeid in die paar dagen.
In het winterkoninkjesnest onder de kapschuur zie je nu een stel gapende bekjes voor de nestopening. Loedertje loopt er verlekkerd naar te kijken, maar kan er mooi niet bij.

Tonny.

“Na alle feestdagen” staat er op het kaartje bij de enorme bos bloemen die gisteren bij Tonny bezorgd werd. Zou het van Gera zijn? . Ik hoor het zo wel als ze belt”, zegt Tonny. Na hun feestje ter ere van hun 40 jarig huwelijk is Tonny nu jarig. Het zal voorlopig haar laatste verjaardag in Nederland zijn, want 4 september vertrekken de beide Vutters naar Canada. Ze hebben een huis gekocht in Dickson, een oorspronkelijk Deense nederzetting. In een paar minuten met de auto zijn ze daar bij Fred en Gera en de kleinkinderen Ian, Suze en Tom.
Tonny en Henry zijn net thuis na een golfsessie. Ze hebben elkaar voor hun verjaardag een nieuwe golfset cadeau gegeven. Dat belooft wat straks in Canada. Het worden nog professionals. Even later komt Niesje er ook gezellig bij en zelfs Ben heeft iets eerder vrij. Zo zie je elkaar nog eens. Ook Piet en Marijke laten wat van zich horen vanuit de Morvan. Leuk… Zo ben je wel echt jarig.
Wat later haalt Henry Theo op, de broer van Tonny. Met veel gerinkel stapt hij uit. Hij houdt alleen de orchidee nog in z’n handen. De pot ligt in stukken. “Scherven brengen geluk”, zeggen we maar. Even later is Tonny toch enigszins sprakeloos wanneer ze een tweede pakje van Theo uitpakt. Er komt een prachtige moderne halsketting uit. Theo weet wel wat mooi is.
In het hoekje van hun terras zit een eend op nog geen twee meter afstand op haar tweede legsel te broeden. Haar eerste nest bracht 13 mooie eendenkuikens op. Tonny werd op een morgen wakker van het luide gesnater van de moedereend. Die wilde met haar kroost naar de gracht. Toen ze nog broedde vloog ze regelmatig even over de schutting, maar voor haar kleintjes had ze de hulp van een mensenhand nodig om ze via de deur naar het water te laten waggelen. Tonny houdt haar hart vast, want er zitten ook ratten. Nu volgt straks het tweede nest. De natuur is mooi, maar kan ook hard zijn!

Diny met Josca.

“Wanneer wet iej noe precies wanneer een koe bolt”? We drinken nog even een kop koffie bij Johan en Joke voor we weer vertrekken. Vaak springt de ene koe op de andere, maar voor welke koe moet je de KI bellen… de onderste of de springerd. “O”… zegt Johan…, dat is niet zo moeilijk. “Meestal bolt den enen den springt, maor as den anderen blif staon bolt den ok. Löp e gewoon weg dan alleene de springerd”.
Zo… weer wat geleerd. Ik dacht dat ze hun eigen stier Brutus nog hadden. Vorig jaar was het nog zijn trots. “Nee,..den kreeg zon groten kop. Hee kwam al een paar keer met zien kop klem te zitten tussen de voerstangen en mosse wiej d’r wat tussen uut zagen. Nee… den is al weg”!
Pa had vroeger ook wel eens een eigen bolle. Gerhard en Rick herinneren zich vast “Teun de stier” nog wel. Daar mochten ze nooit dichtbij komen als ze op de deel waren. Toen ze op de Boomgaard logeerden toen Mark geboren werd was het Gerhards leukste spelletje om Rick in de brokkenkar vlak voor de kop van Teun langs te sturen. Rick schijnt een vreselijk gebrul voortgebracht te hebben.
Meestal wordt nu de KI gebeld om sperma van een bepaalde stier bij de koe in te brengen of ze hebben een cursus gevolgd en doen het zelf. Gera deed het 12 jaar geleden in Canada al zelf. Ze had er in Nederland een cursus voor gevolgd.
“Ja…” zegt Johan nog…"’t Bunt niet allene de bollen die lastig wodt. Wiej hadden vrogger ok een koe die allene deur pa emolken wol wodden. As pa dan es een keer naor de premiekeuring ging dan mos mooder dee Greta melken. Dan zetten ze de pette van pa op en dee zien kiel an. Meestal lukken ’t dan wel”.
Dan is het zover. De caravan blijft staan en wij gaan weer op huis aan.
Natuurlijk moeten we even bij Diny aan in Eefde. Het is zo mooi om te zien dat Josca zich zo op haar gemak voelt. Ik hoor Jannie nog zeggen in Uithuizen:"Ja ’t is een allemansvriend, hoor"! Maar het is nu toch wel fijn dat ze zich zo gemakkelijk aanpast. Toen we weg gingen liep ze met me mee tot de hoek van het huis. Toen stopte ze en keek om naar Diny. Mooi!

Johan en Joke.

Het is nu één jaar geleden dat ik met deze website gestart ben. Ik kon mooi beginnen toen de pups aan het opgroeien waren en er iedere dag vééél te vertellen was. Je zag zoveel grappige dingen gebeuren. En Tessa was zo’n geweldig moedertje.
Straks gaan we bij Josca kijken en gelijk onze riem weer meenemen. Ze hebben zelf een stevige riem, maar die wordt amper gebruikt. Josca volgt ze op de voet. Jippe heeft het moeilijk, want Josca is loops. Hij zit in de bijkeuken te joelen. Josca is tijdelijk ondergebracht in de schuur en geeft geen kik. Goeie hond hè?! Maar ik zei al:"Je weet toch wel wat mama altijd zei: A’j je denkt dat de leupsigheid aover is …hol ze dan maor in de gaten". Hun Sacha ging er dan altijd zelf vandoor en gegarandeerd dat die 8 weken later jongen kreeg.
We hebben gisteravond een rustig en gezellig avondje doorgebracht bij Johan en Joke onder de veranda. We kwamen terug van de verdrietige condoleance van Gerrie. Wat een mensen. Ze is hier geboren en getogen in de buurt en heel veel maakten gebruik van deze gelegenheid.
Vandaag nemen we weer voor een paar weken afscheid van Camping De Boomgaard en gaan via Eefde en Hattem weer op Emmen aan.
Nu maar hopen dat onze loopse Tessa ook zelf niet de benen genomen heeft.

De koeien lopen weer buiten. Gisteren liepen ze als dollen te rennen. Ze hebben veel bekijks van de campinggasten. Het is een gezellige boel. Er wordt samen gefietst. Er was gisteren nl een "Naobersdag" hier in het Noordink, een buurtschap iets verder op Hengelo aan. Jammer dat ik m’n E-bike niet bij me heb, maar dat was zo’n gedoe als je eerst naar Schiphol moet met volle bepakking.
Nu wordt er zojuist een stel uitgezwaaid, net of ze familie zijn geworden.
Rick heeft zich via het Gastenboek gemeld. Dat geeft toch rust. Je wilt toch weten of het allemaal goed verlopen is, maar op Schiphol zagen we al wel dat hij niet in zeven sloten tegelijk zal lopen.
Gisteravond was het gezellig met Johan en Joke bij en later in de caravan. Joanne kwam goeiendag zeggen want die is door de week aan het werk in het ziekenhuis in Ede. Tegelijk kwam Jos weer thuis van Margot. Ja,…. kinderen worden snel groot!
Straks…. tja… komt Diny en gaan we samen met Joke even naar Lochem. Wat doen….? Oooo gewoon .. even langs de Kringloop. Johan gaf al een opdracht om naar een groter prikbord te kijken voor mededelingen en activiteiten voor de campinggasten.
Vanavond zijn we weer in Lochem, want Anneke’s jongste zus Gerrie is overleden. Er is gelegenheid om te condoleren. Ze was de jongste van de vier zussen Bannink. De familie is heel close. Ze was al een poos ziek, maar dit is zo definitief. Wat een verdriet.
Dag!

In het linker huis wonen Riek, Henk en Goos Antink.

Dichtbij camping De Boomgaard wonen de Antinks. Oudste zus Riek, ons vroegere meisje voor dag en nacht, woont er met twee broers: Henk en Goos. Vroeger was het een heel oud klein boerderijtje waar vader Beernd en moeder Dina de scepter zwaaiden. Vooral vader ….die was de baas. Vanuit z’n luie stoel had hij ’s avonds en in ’t weekend de hele familie onder controle.
Nu zijn de drie ongetrouwden daar blijven wonen, alledrie gepensioneerd. Ze hebben alleen een nieuw huis laten zetten naast het oude met een schuur er naast. Henk zwaait nu de scepter net als vader Beernd vroeger, Goos heeft nog een stel koetjes in de schuur en Riek doet de huishouding. Af en toe gaan we nog even goeiendag zeggen.
Vanaf de caravan hebben we er goed zicht op. Vanmorgen kwam campingbaas Johan koffiedrinken. Joke was naar Maria Postel, het verzorgingshuis waar ze een aantal ochtenden werkt. Even later komt Diny ook even kijken na haar werk voor de Thuiszorg. Gezellig!
We kijken opnieuw naar dat vreemde huis. "Wat hebben ze dat huis van Antink raar gebouwd", zeg ik. "Er zit aan de voorkant van hun boerderijmodel woning maar één raam en ook nog helemaal aan de rechterkant. Dat een architect dat zo heeft kunnen ontwerpen".
"Daar moest het kabinet staan", weet Diny. "Dat kunnen ze nergens anders kwijt. En dat kabinet …moet natuurlijk blijven.

Paulijne is heel benieuwd wat Rick van haar mooie kleurplaat vindt.

"ooohhh", een kreet uit de badkamer. Daar ligt Wim languit …. in Adamskostuum. Rick hOad zich vóór hem gedoucht en het was blijkbaar nog nat op de tegels. Hij heeft zich nog net aan de designradiator kunnen vast grijpen. Ja…. ook bij hem zit gelukkig overal nog beweging in. Ik zag me al met Rick en volle bepakking op de trein stappen. Maar meer dan een paar blauwe plekken zal het hoop ik niet opleveren.
Dan gaan we op weg naar Sleen om ons aller Tessa naar Mark en Jennifer te brengen. Makkelijk toch zo’n oppas. We zien de laatste ontwikkelingen op sanitairgebied. Mooi!
Nu gaat het richting Hattem, waar opa Ben z’n verjaardag viert met 9 kleindochters om zich heen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar. Gelukkig zijn de moeders er ook bij en een paar vaders. Oma doet regelmatig een dutje in haar gemakkelijke stoel, maar als Niesje vertelt dat ze morgen naar Moerkapelle gaan naar de verjaardag van broer Bertus, reageert ze direct met:"Nemen jullie mij ook mee"?
Gezellige boel. Niesje is helemaal in haar element. Lekker soepje, heerlijke toetjes. Mmmmm!
Paulijne herinnert zich onze honden en speciaal Scott. "Scott is dood hè? Waar is hij dan begraven"? "Op een mooi plekje in de tuin", zegt Wim. "En als hij dan weer levend wordt"? Wim hoeft niet na te denken. "Dan mag hij gewoon weer meespelen". Ze is tevreden.
Om half drie worden we uitgezwaaid, want Rick moet op tijd op Schiphol zijn.
Er staat een lange rij voor incheckbalie 25 van Air Transat. Rick loopt ontspannen rond. Het wordt z’n tiende keer dat hij naar Fred en Gea gaat in Canada. De bofkont!
We drinken even later samen nog een kop koffie en dan nemen we afscheid. Rick loopt de trappen op en kijkt niet één keer om. Zijn vakantie is begonnen.
We zijn doorgereden naar onze stek op camping De Boomgaard en knopen er ook een paar dagen vakantie aan vast.

De bouwtekening is klaar!

De beide opa’s waren het weer eens helemaal met elkaar eens. Die boomhut moet er komen. Jan tekent voor hoe hij zou moeten worden, want een soort huisje heeft hij al besteld. Nu moeten er gewoon palen onder en een trappetje er tegen aan. Robin gaat straks helpen bouwen.
Het feestje bij Robin is heel ongedwongen en eindigt met een lekkere barbecue.
Rick heeft z’n spullen al bij elkaar gezocht en komt vanavond bij ons slapen. Maar eerst moet hij nog even afscheid nemen van Jans en Geesje en buurvrouw Wielens.
Die gaan hem een paar weken echt missen in het weekend. Ieder zaterdag gaat hij bij hen langs. Bij de buurvrouw komt hij praten en vertelt hij heel veel. Bij Jans en Geesje zitten ze met z’n drieën te ouwehoeren.
Pas zou hij een cd terug brengen naar de buurvrouw, maar die was er niet. Dus wilde hij die bij Geesje achterlaten. “Och”, zei Geesje,”Ik gooi hem wel in de container”! Dat had ze beter niet kunnen zeggen, want dat neemt hij serieus. “Neu”, zei hij toen kwaad. “Ik neem hem weer mee naar de Ruinerbrink”. Even later is hij het dan weer kwijt en lachen ze er met z’n drieën om.
‘k Zal blij zijn wanneer hij straks op Schiphol is. Alle voorbereidingen gaan op zijn Ricks— dus alles hetzelfde. Organiseren is niet zijn sterkste punt. Om stress te voorkomen dacht hij gewoon niet aan zaterdag. “Ik leef bij de dag”, zei hij. Makkelijk hè?