Mijn leven bestaat uit flitsen als ik terugdenk. Ik zie zo de jongens nog aan komen lopen met stokken die ze in het Weusthagbos naast onze flat verzameld hadden. Ach, ze moesten net zo snel weer terug gebracht worden van Wim zo gauw hij thuis kwam.
Wim die eindelijk zijn droom waarmaakte door autorijlessen te geven in z’n vrije tijd. De verhalen die hij er over meebracht logen er niet om. De jongedame met haar korte rokje mèt hakken die hij kledingadvies meegaf voor de volgende keer. De kreet van een andere rijles leerlinge: ’Meneer van der Kolk wat ruikt u weer lekker’, was ook zoiets. Mijn favoriete after shave voor Wim was Irish Moss.
Toen Wim toch besloot aan de studie te gaan, een soort ‘Stork HTS’, kwam aan die droom die geen droom meer was een eind en zat hij een paar jaar achter zijn boeken. Minstens één keer per week zat hij samen met twee Klazen bij ons aan de grote tafel als onze jongens al in bed lagen. Die jongens werkten ook bij Stork en waren in de kost. Ze vonden het allang gezellig om een avond bij ons te zijn. De bruiloft van één Klaas maakten we nog mee en het frappante was dat we ze beiden in later jaren in Emmen weer tegenkwamen.
Mijn invalloopbaan begon opnieuw toen Mark ongeveer 3 jaar was. Ik had me eens ergens laten ontvallen dat ik wel weer zin had om voor een klas met kinderen te staan en een week later was dat al doorgedrongen bij de hoofden der scholen en kreeg ik een eerste oproep. Kind meenemen was geen bezwaar. De ene keer een dag, soms iets langer. Het was een sport om bij zo’n telefoontje meteen de boel te regelen en op tijd op school te zijn. Soms ging Mark gewoon naar de kleuters en als dat niet ging mocht hij met z’n zak auto’s en speelgoed in de klas spelen. De kinderen op school keken er niet van op. Jaren later kreeg ik eens een opmerking van een kassamedewerkster bij de buurtsuper: ’O juf, ik weet nog dat u bij ons in de klas was en dat u dat kleine jongetje meebracht. Hij ging toen achter het bureau zitten en stalde z’n autootjes daar uit en deed wroem wroem…!’, zei ze lachend. Had toch indruk gemaakt. Allemaal beelden die je bij blijven…

Zo vanaf het schoolplein door het hekje naar de fam. van der Kolk.

Die eerste jaren op school had blijkbaar veel indruk gemaakt op de beide meiden van toen. Er kwamen steeds meer herinneringen boven drijven, bij de één dit en de ander dat!
Wanneer ikzelf 50 jaar terugkijk zijn het allemaal flitsen:
– Het moment dat Evert moest nablijven en er stiekem vandoor ging. Ik kon hem nog net grijpen, terwijl hij zich vastgreep aan de kapstok in de gang…. En meteen dacht ik aan mijn eigen geplande ontsnapping aan juffrouw van de Hel. Die haalde mij ook terug bij de kapstok toen ik na moest blijven….
– De woensdagmiddagen met de grotere meisjes die ik handwerkles gaf en waarbij er altijd gezongen werd. Heel gezellig!
– De voor schooltijd keurig opgestelde rijen voor de kinderen naar binnen gingen.
– De sinterklaasviering met collega’s bij Betty Engelsman thuis op een zondagavond waarbij Roelie en ik met een kar van de bushalte afgehaald werden.
– Het weekend in de winter van 1962/63 toen het zo glad was dat er geen bus meer reed en ik met de fam. Aartsen in een taxi naar het station in Zwolle meemocht.
– De schildersessies bij Hannie thuis. Het schilderij hangt hier nog en Hannie heeft nog steeds het boek van Pinkeltje dat ik als tegenprestatie gaf.
– Zwemmen voor schooltijd in het natuurbad zo tussen de dikkopjes, soms met Jan Gerrit Aartsen.
– De oefening van het Rode Kruis waar ik in die tijd lid van was. Er waren heel wat gewonden die een briefje opgespeld hadden met de aard der verwonding. Sietze en ik moesten een gewonde met een gescheurde balzak eerste hulp verlenen. Die hebben we maar een soort luier omgeknoopt.
– De wandeling tussen de middag langs de oude spoorlijn naar mevr. Sobering en terug naar school.
– Wim die toen vlak bij school me ‘toevallig’ tegenkwam op de fiets en er in één sprong naast stond om me mee uit te vragen.
– Knikkeren met Wim na schooltijd met de knikkers die ik afgepakt had.
– Collega/vriendin Roelie en ik die zich af en toe als pubers gedroegen tussen die statige oudere collega’s. Er was een behoorlijke hierarchie. Middenvoor aan het hoofd zat natuurlijk meneer Aartsen, naast hem meneer Dijkema en juffr. Voorhorst. Vaste prik…
– Ik merk dat er steeds flitsen van herinneringen bij komen … dat krijg je ervan als je over vroeger praat.