Stefan heeft het precies uitgezocht samen met zijn oma Mia die nog leeft.
Het trof mij dat ome Hendrik begraven is op de dag dat onze vader Hendrik Jan Eggink overleed- 9 januari 1946. Het moet voor opa en opoe Eggink een hele verdrietige dag zijn geweest. Heb je net je broer begraven en hoor je van het plotseling overlijden van je zoon.

Arme Hendrik. Als haan moet je toch bijna verlatingsangst oplopen zoals het in de loop van het laatste jaar met zijn hennetjes gaat. De eersten.. ja dat was onze schuld. Die verdwenen met een paar haantjes naar Jans. De haantjes onder het dekseltje, zoals Jans het benoemt, en de hennetjes bij hem in het kippenhok. Daarna deden kiekendief en steenmarter hun best. Het kippenhokje kreeg een nieuwe achterklep die geen marter open kan krijgen. Toen werden er zomaar een paar hennetjes ziek, een soort draainekziekte en waren in een paar dagen het hoekje om. Er bleef één kipje over, dachten we, maar dat bleek een ziek haantje. Rob onze schapenman nam hem mee en we kregen een paar aardige kippetjes terug voor Hendrik. Daar moest Hendrik erg aan wennen en de hennetjes aan hem, maar na een weekje was de rust weergekeerd en wachtten we de eitjes af. Vanmorgen lag er ineens eentje op de rug in het hok. Gisteren liep ze al apart en zomaar in één dag is ze er tussen uit gepiept. Nu loopt Hendrik met z’n laatste hennetje te pronken. Met z’n klokl klok klok geluidjes wijst hij haar de lekkerste plekjes met voedsel aan. Ik mag hopen voor hem dat dit een blijvertje is.