Ik heb goede en minder goede herinneringen aan het Hattemer zwembad. Ik kende weinig jongelui toen ik er in 1962 kwam wonen. Alleen de jongens Aartsen. Jan Gerrit stelde voor om voor schooltijd even het zwembad in te duiken en dat leek me wel. Dat hebben we die septembermaand een aantal keren gedaan en dat was een ervaring op zich, een natuurbad met zand. Het was goed dat er in september geen kikkervisjes meer waren. Dat was het jaar er op anders. Toen had ik intussen al een soort van losvaste verkering met Wim en die offerde zich op om ook eens mee te gaan. We doken er tegelijk in, maar hij moest natuurlijk laten zien dat hij sneller was en op het moment dat ik boven kwam was hij al zowat aan de overkant. Toen ik er in de buurt was zwommen die kleine zwarte kikkervisjes zo ongeveer mijn zwempak in. Nee, ik was er daarna niet wild van, zo’n natuurbad. Een paar jaar later, ik woonde inmiddels met Wim aan de Eijerdijk en was Gerhard de winter ervoor geboren en wilde ik weer eens wat aan mijn conditie doen. Zo zwom ik er regelmatig een paar baantjes tot het moment dat ik er mijn trouwring verloor. Ik was door de drukte met een baby, borstvoeding en alles wat daarbij hoort, nogal afgevallen. Het was in mijn ogen een drama, 1,5 jaar getrouwd en dat verliest meteen je ring. Wim kocht ogenblikkelijk een nieuwe ring inclusief de inscripties. Nu vraag ik me alleen af of er ooit bij de aanleg van het nieuwe bad trouwringen zijn gevonden, want ik zal toch zeker niet de enige zijn geweest die een ring verloor in dat natuurbad? Ik heb het later wel eens gemeld bij ‘Benkwijt’ maar tot nu toe zonder resultaat.
Dat ik niet gek ben op zwemmen tussen de vissen bleek later toen we tijdens een gezinsvakantie met vrienden aan de Zuidfranse kust in Monaco in het Museum van Jean Cousteau een sidderaal op sterk water hadden gezien, met uitleg hoe gevaarlijk die kon zijn. Toen we op de terugweg naar ons huisje nog even verfrissing zochten in de zee bij Menton zwom ik met vriendin Anda een eindje de zee in tot ik ineens onder me een donkere vorm zag die me aan die sidderaal deed denken. En ineens wist ik het zeker… dat was er een. Het voelde alsof ik voor mijn leven richting kust zwom, Anda verbaasd achterlatend. Ik bleef daarna uitgeput een tijdje op het strand liggen. Sinds die tijd heb ik nooit meer in open water gezwommen.
Deze foto van Heemkunde Hattem van het oude zwembad van Hattem laat het natuurbad zien zoals ik me dat herinner.
