Eén van de vakanties met Klaas en Sanny zal ons altijd bijblijven. Alle drie jongens gingen nog één keer mee. Ook met Klaas en Sanny gingen er vier stuks, een hele groep dus. Het was wat veel om mee te nemen in de auto’s. Gerhard kwam dus met de trein, samen met Renny en een vriendin, ook een nieuwe ervaring. Het was maar goed dat Gerhard niet zo vast sliep want al slapend probeerde iemand onder zijn kussen te graaien naar kostbaarheden.
De jongelui stonden samen op het terrein voor de tentjes. Alleen Rick en Mark zaten bij ons in het huisje, dit tot groot verdriet van Rick. We zaten nu behoorlijk zuidelijk in Karinthië en op een gegeven moment vonden Wim en Klaas de tijd rijp om een paar dagen de Karawankenweg te volgen, hoog gelegen op de grens met Joegoslavië. Ben en Diny waren intussen ook met hun jongens gearriveerd, maar Ben vond de klimmerij net iets te heftig voor Berend. Hij zou later nooit meer mee willen, zo dacht hij. Ben en Diny brachten ons wel weg naar ons beginpunt en daar ging het! Het was een heel eind klimmen voor we op de goede hoogte waren en ook daarna ging het op en neer. Het is me nog steeds een raadsel dat ik dit toen volbracht heb. Een stukje onder de eerste top lasten de mannen heel tactisch een rustpauze in en daar was het dat ik Gerhard capriolen zag uithalen op een grote steen met naar mijn mening een diep dal achter zich. ‘Gerhard, schei uit, kom er af, je valt nog hartstikke dood…’. Hierop reageerde Rick ogenblikkelijk met de beroemd geworden zin: ’Nou dan is Gerhard in de hemel….. en dan kan ik in zijn tent’. De rest van de tweedaagse tocht was zweten meneertje, maar zo steil als het eerste stuk was het niet meer. Op tijd rust, water, een goede slaapplek en de Kaiserschmarn in een alpenboerderij zonder elektriciteit. ‘Nicht nötig, Sie werden sehen’, was het antwoord toen we vroegen om ons op tijd te wekken voor de laatste etappe. Om 5 uur kwamen de geiten al bellend naar boven om gemolken te worden. Berend was daar ook al naar boven gebracht en maakte de rest van de tocht mee naar Nassfeld. Het blijft een van de mooiste herinneringen aan onze gezamenlijke vakanties.
