‘Ik zou het heel anders doen met die rozen’, zegt Rick. Hij is er weer en heeft net alle stapels blad en takken opgeruimd die ik afgelopen week bij elkaar had geharkt. Binnen een half uur is alles weg.
‘Rick, daar heb je wat aan’, zei oma van der Kolk al toen ze met een stel kleinkinderen per trein van Hengelo naar Zwolle reisde en de trein met pech bleef staan. De rest van de kleinkinderen vloog naar buiten wegens spannend en interessant allemaal. Er moest even op een bus worden gewacht. Rick bleef bij oma, greep de bagage en ging samen met haar de bus in.
Onze tuin is in de loop der jaren veranderd in een bostuin. De borders laat ik gewoon doorgroeien want ik kan ze niet meer onderhouden zoals ik dat eerder graag deed. Ook de rozenperken zijn vol geplant met sedum en veel voorjaarsbolletjes. Bovendien nestelen zich daar vanzelf ook de IJslandse papavertjes tussen. Dat mag van mij. Maar ik zie nu ook beginnetjes van het zevenblad boven komen. Dat blijft de strijd van mijn leven die ik helaas niet zal winnen.
Rick zou het dus wel weten, hij houdt van zwarte grond rondom de rozen. De tuin zou net als die van opa moeten zijn. Keurig aangeharkt en opgeruimd.
Is hier geen beginnen aan.
De klimop helpt me een beetje mee om de grond te beschermen tegen teveel onkruiden. Straks komt Gerald hopelijk weer met snoeischaar en hark en helpt er een aardig geheel van te maken.
Foto: O ja, deze lelietjes der dalen verwilderen hier ook lekker.