Vandaag, 2 januari, was het de verjaardag van tante Riek Harwig, ook een van de zussen Bijenhof op de Haar, en tevens de verjaardag van mijn vroegere fietsmaatje Wim Ruiterkamp. Dus sta ik vandaag even stil bij wie zij was. Ik kreeg op mijn 10e verjaardag nog zo’n echte ‘schildpadpop’. Ik had blijkbaar geen echte pop meer en die wilde ik toch graag hebben. Van tante Riek kreeg ik er een prachtig jurkje voor. Gek, dat vergeet ik nooit. Ik moet ook altijd even aan lelietjes der dalen denken want daar hield ze erg van en het is net of ik ze dan ook kan ruiken terwijl mijn reukzin niet denderend meer is.
Tante Hermien was de emotioneelste van de drie al was mama een goede tweede. Zij werd op 19 april geboren en opoe vertelde wel eens dat het toen nog had gesneeuwd. Wanneer wij haar later opzochten omringde ze je met warmte maar ook met veel uitingen van emotie over Hendrik Jan en Coba en kwam ik er altijd enigszins emotioneel vandaan. Wat fijn was het dan om even bij tante Riek bij te komen. Die was de rust zelve. Ik ga even aan de koffie en denk met liefde terug aan haar.
Wanneer opa Eggink vroeger op mijn verjaardag kwam zei hij: ‘Jantjen zei et gisteren al:’ Mergen is Hetty jeurig. Da’s makkelijk. Zee verget niks’. Opa kwam altijd, net als opoe Eggink uit Mossel en opoe Kornegoor en opoe Bruins. En dan zit de hele verzameling oudjes gezellig een dag je bij elkaar samen met opa en opoe Bijenhof. Tante Jantjen was het geheugen van opa, net als opoe dat vroeger was. Zouden vrouwen daar nu meer gevoel voor hebben, voor data van verjaardagen, of kijken ze gewoon wat vaker op de kalender.
Ik heb voor heel wat data ook geen kalender nodig.

Deze foto van mama en tante Riek samen met Hennie moet wel in Zutphen gemaakt zijn. De familie Harwig woonde toen in de van Hasseltlaan in Zutphen omdat oom Jaap daar op het postkantoor werkte. Ik heb er wel gelogeerd. Dan ging ik met neef Jaap vliegeren op de velden er achter. Het was daar zo’n beetje aan de rand van de stad. Er was ook een winkeltje op de hoek er tegenover die zwart op wit verkocht… van die kleine zakjes voor 5 cent. Bij ons in Linde moest je eerst een kwartier fietsen voor je bij de bakker was en dan had ik nog niet eens zakgeld in die tijd. Maar logeren bij tante Riek daar hoorde ook zakgeld bij. Toen ik thuiskwam zat ik helemaal onder de netelroos, waarschijnlijk was ik allergisch voor deze hoeveelheden zwart op wit. Jaap en Hennie waren er toen en ook Jan die in die tijd zich verloofde met Geke uit de Hoven spr: de Höve op z’n Zutphens. De Hoven is het gedeelte van Zutphen dat aan de andere kant van de IJssel ligt.
Johan woonde toen al op ’s Heerenloo, de inrichting in Ermelo. Tante Riek heeft hem zo lang ze kon verzorgd, maar toen hij een jaar of 11 werd was hij te sterk en te onberekenbaar. Wat zal dat een verdriet zijn geweest. Johan was gek op mama, zijn tante Coba, die hij altijd zou herkennen en naar haar vragen. Vroeger op de Haar kwam Johan ook altijd mee en ik weet nog goed dat hij een keer een inktpotlood in z’n mond had en alles in en om z’n mond was blauw van de inkt. Zo giftig als wat! Opoe greep in en liet hem melk drinken. Dat zou het gif in die inkt wel neutraliseren.
Wim zou pas geboren worden nadat ze in Vorden gingen wonen, aan de Insulindelaan, bij opa Harwig. Tante Riek was toen al wel veertig en misschien wel ouder en oom Jaap was veel ouder. Wanneer hij later Wim wel eens uit school haalde vroegen ze of hij de opa was. Hij vond dat geloof ik wel grappig.