Ze vormen al een gelegenheidskoor. Ik denk dat ik er vier van in de klas heb gehad, maar als jullie hier de tweeling uit kunnen halen ben je heel knap. Ik weet het toevallig.
Af en toe als ik terugkijk op mijn leven sta ik versteld dat je zoveel meemaakt. Mijn leven lijkt net als bij iedereen in bepaalde periodes verpakt.
Bij mij zijn het dan als eerste mijn hele jonge jaren op De Haar en daarna op de Boomgaard.
Dan volgt een korte maar spannende tijd in Hattem, waar de start lag van mijn leven met Wim.
Daarna volgde onze tijd in Hengelo waar onze jongens opgroeiden.
In Emmen kwam de tijd dat de drie volwassen werden en uitvlogen, niet ver want alle drie bleven ze in Emmen of directe omgeving.
Nu is het dan de periode Schoolpad , een huisje waar ik altijd al van droomde, hoewel ik me in alle huizen gelukkig heb gevoeld of het nu op een kamer, in een flat, een tussenwoning of een hoekhuis was. De tijd zal het leren of dit ons laatste huis wordt. Ik vermoed van niet. Ik heb even zitten tellen. In mijn leven ben ik in totaal 10 keer verhuisd.
Waarom deze periodes ineens weer bij me boven komen? Ik zag foto’s van een volwassen tweeling Dennis en Patrick, de ene extravert en de andere introvert. Een mooi stel die ook telkens hun roots in Emmen weer opzoeken. Het zijn intussen al vaders die op hun beurt genieten van hun kroost. Ik had ze als 14 jarigen in de klas en verbaasde me over een tweeling die zo verschillend was.
Mijn herinneringen aan mijn Hattemse tijd heeft behalve Wim ook leuk blijvend contact met een paar meisjes van mijn allereerste klas opgeleverd. Een paar zijn intussen al oma geworden en heel gelukkig met hun kleinkinderen. En ook voor hen ging het leven niet op rolletjes.
We krijgen allemaal blijkbaar lessen te leren of je dat nou wilt of niet.

Wie ooit een bezoek heeft gebracht aan het toilet van de familie Wagenvoort wordt beslist getroffen door een kunstwerk van de buurt aan de Brinkerhof. Het betreft een collage, bestaand uit plaatjes en kreten van alle dingen die er speelden in de jaren voor hun 12,5 jarig huwelijk. Als je bedenkt dat dat nu bijna 40 jaar wordt kun je nagaan hoe lang het daar hangt en iedere keer zie ik er nog weer iets nieuws op. Alles op gebied van huizen, banken, hobby’s, dieten, vakanties enz., zie je de revue passeren. Ooit wilde Diny het oude kunstwerk weghalen maar werd teruggefloten.
Maar ook op de logeerkamer- zie gisteren-, hangt een fotocollage. Het betreft de echte beelden van het eerste stuk van hun gezamenlijke leven. Voor mij is er zoveel herkenbaar. Kijk maar eens. Natuurlijk een terugblik op hun trouwdag. De beide moeders gearmd,… zou het bij hun huwelijk zijn? Pa en mama op hun 25 jarig huwelijk, de kinderen, de paarden…., zelfs een fotootje van Mark en Berend waarbij Mark z’n arm om de kleinere Berend heeft gelegd. Bij mij staat diezelfde foto ingelijst bij onze werkplek.