september 1942, de grote dag voor Hendrik Jan Eggink en Coba Bijenhof. Vooraan, het meest linkse meisje met de witte strikken in het haar is Ellie Sanders.
Opa vertellen aover de Duutsers dee Vorden binnenrejen met hun grote tanks en marcherende soldaoterie. De Duutse soldaoten zongen: Und wir fahren… und wir fahren.. und wir fahren gegen Engeland. En verzet was enkel een zachjes: ’Plons plons plons… ’, dee opa nog efkes nao.
Later heuren ik dat mien va as de Duutse jonge soldaoten eier kwammen halen der stiekem een kalkei tussen had estopt, as een stillekes verzet.
Een enkele keer sprongen der Engelse piloten uut de trein vlak veur station Vorden en verstoppen zich in de rogge bi-j ons op ’t land. Dan werd ome Sjoerd d’r bi’j ehaald, den kon Engels, en va en ome Sjoerd repen de piloten: ‘We are friends, we are friends’, maor zee kwammen der neet uut. ’s Aovens kloppen de piloten zachjes an biej een buurman en laot dee noe net van de NSB wean.
’t Joodse logeetjen van opa en opoe uut Barchem, Ellie, werd opehaald en hef et kamp neet aoverleafd.
De radio werd in ’t heuj verstopt, zo konnen ze radio Oranje kriegen. O o.. as de moffen dat deur hadden. An ‘t ende van de oorlog werden de moffen bange en gingen ze der met peerde vandeur, soms met ’t vulleken der bi-j. Bi-j ’t Timmermanshuus ok. Toen Wim van 15 jaor dat heuren ging e der achteran al reep zien moe nog zo hard van:’ Wim neet doon, Wim neet doon, de moffen schiet oe nog neer’. Wim kreeg de geronselde peerde in Zutphen in ’t oge, sprong op hun eigen en ree zo zonder zadel of iets op huus an. Hee had geluk.
Ik heb et allemaole van heuren zeggen, daorum bun ik bli-j dat wi-j noe in dit land in vriejheid könt laeven.
