Ken je dat… dat je zit te denken over je eerste levensjaren? Wat weet je er nog van? Ze zeggen dat herinneringen van voor je vierde jaar zeldzaam zijn. Of dat je er iemand over hebt horen praten. Dan is het geen echte herinnering van voor die tijd meer. Toch heb ik een duidelijk beeld van vader Hendrik Jan. Hij overleed toen ik 2,5 was. Het zal net voor die laatste kerst zijn geweest 1945 dat ik zag hoe hij een konijn vilde die aan de zolder van ons keukentje op de Haar hing. Hij trok het vel zo van boven naar beneden er af, terwijl ik bij opoe of mama op schoot zat. Ik hield mijn handen voor de ogen, wel met een klein kiertje natuurlijk. Ik doe het nog steeds bij iets dat ik griezelig of eng vind. Ik zie hem met de lichtere strook haar, overgehouden na het ongeluk met tante Dina waar hij bij was. In twee weken tijd was die ontstaan volgens de tantes. Hij droeg een vestje met puntjes van voren en had de mouwen opgerold. En ik herinner me zijn stem. Die had wat weg van die van oom Bram. Het blijken waardevolle herinneringen. Toen ik het mama vertelde over wat ik nog wist, ik zal toen een jaar of 8 geweest zijn, wist zij nog dat dat vlak voor de kerst geweest moest zijn. Later kwam de herinnering aan een beeld dat we met opoe en opa in het keukentje zaten. Vader Hendrik Jan naast mama die Diny op schoot had. Hij zei iets grappigs tegen mama, want zij moest glimlachen. En ik herinner me het gevoel, de trilling, toen ik bij hem voor op de motor mocht zitten en we een rondje op het erf reden, een veilig gevoel vlak voor papa. Meteen vroeg mama naar andere beelden. ’Weet je dan ook nog dat we met jou in de wandelwagen door Vorden liepen? En dat papa je bij tante Hermien en oom Sjoerd aan de tafelpoot vastbond omdat je anders wegliep?’ Nee dat niet, maar dat zal voor haar bijzonder geweest zijn.
