De oude foto’s die ik af en toe laat zien op mijn website en de brieven die ik heb kunnen uitgeven in de verzameling Brieven uit Barchem heb ik te danken aan Joop en Erna en tante Jo. En niet te vergeten tante Jantje die alles van de Egginks familie zo goed bewaard heeft.
Dat was nog eens een goed idee. Neef Joop moest eens in de buurt zijn voor onderhoud aan z’n auto en kwam even buurten. En…. hij had een cd bij zich met alle verzamelde foto’s en brieven uit de familie Eggink, keurig soort bij soort. Dank zij de interesse voor fotografie van opa en tante Hanna is er heel wat bewaard gebleven. Veel er van hebben jullie al kunnen zien en lezen, maar er is toch nog heel wat bij die ik nog nooit gezien heb, laat staan dat ik weet wie er allemaal opstaan.
De brieven zijn intussen in de verzameling ‘Brieven uit Barchem’ uitgekomen.
Er kwamen al keuvelend heel wat verhalen boven water. Joop die samen met een bevriende piloot tijdens een proefvlucht een noodlanding moest maken. Ze hebben geluk gehad dat er in de buurt van Halle een stuk gras was waar ze konden landen. Alleen waren er wel wat sloten die als hindernis in de weg zaten. Een meisje dat langs fietste zag het gebeuren en riep een boer die er vlakbij woonde. Joop was er intussen al uit gekropen en samen sjorden ze de bewusteloze piloot er uit en belden ze 112. Ze zijn er als door een wonder goed van af gekomen. Sinds die tijd kijkt hij met vluchten steeds uit naar een geschikt terrein voor een eventuele noodlanding.
De onderduikers in oorlogstijd kwamen ook ter sprake. In de Wildenborch en Barchem zijn er heel wat verstopt.
Maar niet alleen Joden. Voor de oorlog zag opa op de weg van Ruurlo naar Vorden een jongeman lopen. Toen opa hem vroeg waar hij moest zijn bleek het een Oostenrijker te zijn die niet in het leger van Hitler wilde en hem was gesmeerd. Hij vroeg of hij misschien ergens aan het werk kon. Zo heeft deze Julius Topfer een tijdje op de Boskamp gewoond en gewerkt. Wat later ging hij via kennissen in Amsterdam weer naar huis terug en jarenlang is er nog een briefwisseling geweest. Joop heeft nog een poging gedaan om hem in Wenen op te sporen, maar… Topfer is daar net zoiets als Jansen bij ons.

Foto: Joop kreeg een mooi artikel in dit tijdschrift met zijn nieuwste la petite Rosalie

Je kunt nu niet eenmaal alles bewaren. Ik heb plakboeken vol met foto’s en herinneringen aan vakanties en schooltijd van de jongens. Meestal kom je bij toeval tussen die herinneringen, zoals toen ik pas gevraagd werd naar foto’s van oude foto’s van caravans vroeger. Zo liggen hier nog een paar plakboeken te wachten om teruggezet te worden. En ineens wat ie d’r: de tekening van Jaap. In 1989 zal hij 8 of 9 geweest zijn en wij gingen voor het eerst helemaal zonder jongens op vakantie, maar nu het eerste deel met Ben en Diny en hun jongens. Jaap was altijd in voor een spelletje en dat was in dit geval Master Mind, een van mijn geliefde spellen. Wim was blij toe dat het kaarten in de vakanties afgelopen was en ik heb hem inderdaad nooit meer kunnen strikken voor iets wat op een spel lijkt. Maar Jaap wilde wel, zo zijn er twee zoet, toch? Of eigenlijk drie, Wim meegerekend. In deze vakantie tekende Jaap voor mij deze vrachtauto, tot in de puntjes uitgewerkt. Echt iets om te bewaren. In het plakboek schoot hij los en ik bewonderde zijn creativiteit en opmerkingsgave opnieuw.