Alles wat groeit en bloeit heeft altijd al mijn interesse gehad.Van de tuin bij "De Haar" kan ik me de heg met het gietelingsnest herinneren dat waarschijnlijk door de kat leeg gevreten werd. Heel voorzichtig keken we iedere dag even…opoe

Opa staat hier met een vracht knollen bij de Kroezeboom aan de Zutphenseweg. Daar woonde vroeger, volgens mij, een broer van opa, want neef Jan Bijenhof, de veehandelaar, werd altijd Jan Bieënhof van de Kroezeboom genoemd. Hij is vooral te

Dat is een hele duidelijke herinnering: “Kom maar bi’j opoe”. -Opoe was warm, opoe was er altijd. Wanneer mama zo verdrietig was en ik tegen mama zei:”Niet huuln mama, niet huuln…ik bun d’r toch”, antwoordde ze meestal:”Och kind… i’j liekt

In het voorjaar van 1946 komt Herman over vanuit Amerika. Hij is erg geschokt door de gebeurtenissen. De post werkte nog niet zoals nu en zo kreeg hij eerst een brief van tante Hanna waarin ze vertelde over de begrafenis

Die motor van Hendrik Jan was favoriet bij Dina en ik denk ook bij meer zussen.

Dan is het Kerst 1945. Nederland is vrij. Ik ben dan 2 jaar en 4 maanden en ik zie als een soort filmpje dat ik in het keukentje op “De Haar” bij mama op schoot zit met m’n handen voor

Dina, als ik niet beter wist zou ik zeggen dat het Erna is. De familie Eggink is muzikaal. Dat wil zeggen…ze houden van zingen en muziek maken. Pa Hendrik Jan speelt orgel en volgens mij ook klarinet. Hij had een

De Haar, geschilderd door tante Hermien. Zij is ook pas op latere leeftijd gaan schilderen. Volgens haar had ze deze vorm van creativiteit van opoe Bijenhof. Na haar overlijden kreeg ik dit schilderijtje van Gerke. Het heeft steeds bij tante

Ook op “De Haar” is het wel spannend. Het boerderijtje ligt vlakbij de spoorlijn en ook dichtbij Station Vorden. Hier komen vaak Britse jagers en bommenwerpers om de trein te bombarderen die doorgaat naar Duitsland. Wanneer we de schuilkelder niet

Hendrik Jan met z’n oudste dochter èn hond Trixie