Vanaf 1972 logeerden we een aantal jaren in onze vakantie in een opgeknapte jachthut. bij Badenhard in de Hunsrück. Het uitzicht vanaf ons vakantiehuisje was prachtig. Je keek uit over de landerijen die bij het dorpje Birkheim horen. Dat eerste jaar ontmoetten we deze boer die met zijn koeien klaver van het land haalde. In Nederland had ik dit nooit gezien en toen we een praatje maakten wilde hij best op de foto. Ik vroeg hem nog of dit ossen waren, maar nee, dit waren gewoon melkkoeien. Hij had ook wel een tractor kunnen kopen , zei hij, maar zag de noodzaak er niet van in. Mijn vader en moeder kwamen op bezoek en pa wilde zijn collega boer graag ontmoeten. Ondanks het taalverschil begrepen ze elkaar. Na dat eerste jaar zagen we hem niet meer.

Die avond zou het gebeuren. De langverwachte film The Bride Flight draaide in Utopolis in Emmen. Toen we tijdens onze prachtige droomreis in Nieuw Zeeland in Queenstown waren gingen we met een stel naar een Bird Centre dat vlakbij de camping was. We kregen behalve de uitleg over de vogels in Nieuw Zeeland ook een optreden van een groep Maories met zang en dans. We hadden in Rotorua al een echte Hangi- avond meegemaakt en al veel over de Maorie cultuur gehoord en gezien.
Toen we aan het eind van het bezoek nog even samen koffie dronken in het eenvoudige restaurantje van het Centre bediende ons één van de vrouwen die ook meezong en danste bij de voorstelling. Ze had al gauw in de gaten dat we een voor haar enigszins bekende taal spraken. Ze vertelde dat ze de week ervoor met de Nederlandse crew voor de opnames voor de film The Bride Flight had opgetrokken. Daarom had ze al door dat we uit Nederland kwamen. Rutger Hauer zou een hoofdpersoon te zijn. Bij diens begrafenis… in de film dan, had zij met een groep Maories mogen optreden. De oudere vrouwelijke hoofdpersonen wist ze niet goed meer, maar we raadden naar haar beschrijving Willeke van Ammelrooy. . Ze speelt inderdaad mee De jongere konden we niet raden. De zomer er op zou die klaar zijn vertelde ze. Nou… ze zat er niet ver naast. Wim zag de aankondiging in de krant staan.
Die avond was het zover. Nieuw Zeeland ging opnieuw voor ons leven.

Zo zaten we in de luxe luie bioscoopstoelen en lieten eerst alle reclame maar over ons heen komen. Er zat een stel vriendinnen schuin achter ons en ja hoor… die kwetterden er wat af. Wim keek al verstoord naar achter, maar dat hielp niet echt. Toen de film eenmaal begon was dat ook over.
Opnieuw overviel Nieuw Zeeland ons weer helemaal. Het verhaal van drie bruiden die omstreeks 1950 hun bruidegoms achterna vliegen. Maar het begint eigenlijk met het bijna einde wanneer de hoofdpersoon, Rutger Hauer, overlijdt nadat hij de wijn van zijn plantage Druivenbloed getest heeft en daarna waarschijnlijk door een hartaanval van de weg raakt en midden tussen z’n wijnranken overlijdt. Daarna volgt het hele verhaal van zijn en het leven van deze drie bruiden dat zo nauw met elkaar verweven blijken te zijn.
De rol van Rutger Hauer is dus eigenlijk maar klein. De jongere hoofdpersoon neemt in alle flash backs die rol op zich.
Ik vond het een prachtige film die in die geweldige entourage van Nw Zeeland opgenomen is. Veel plekken herkenden we. De Chief die vorig jaar bij de Hangi in Rotorua de leiding had speelde ook mee als de oudere Maori-vriend en wijnmaker van de hoofdpersoon: Mosi.
Ik vond er meer dan voldoende spanning in zitten. Wim had eigenlijk meer ‘spektakel’ verwacht…. er zat maar één knokpartij in.

Eenmaal thuis zag Wim nog kans om een stukje knokken te zien op de tv. Bij iedere klap die er uitgedeeld werd bewoog hij zijn hoofd mee. Ik heb nooit kunnen begrijpen dat iemand zoiets mooi of boeiend kan vinden.
‘Ie wet toch dat het niet echt is’, is Wims enige commentaar.