hetty

Oom Bram is er niet meer. Ik moest gewoon weer even aan hem denken, zo’n unieke man. Hij was rustig ingeslapen te midden van veel dierbaren. Hij was er klaar voor.

Hij heeft niet alleen voor zijn eigen familie veel betekend maar ook voor die van Betty en voor de hele buurt waar hij toch al 30 jaar woonde nadat hij stopte met zijn Doe het zelf zaak in Amsterdam.

In die tijd kwam hij regelmatig met zijn Pick up hout halen bij de zagerij in het Medler dat begin 40er jaren was opgericht door zijn broer en onze vader Hendrik Jan. Na het motorongeluk en overlijden van Hendrik Jan hebben twee van zijn knechten het bedrijf overgenomen, Ribbers en ten Brinke. Bram kwam er graag. Tot 1990, zolang de zagerij bestond, heeft de zagerij de naam van zijn oprichter H. J. Eggink gedragen en heeft de foto van Hendrik Jan daar gehangen op de plek waar koffie werd gedronken. Toen de zagerij stopte gaf Albert Ribbers de foto aan zijn schoonzoon Johan Aartsen om hem aan een van de dochters van Hendrik Jan te geven. En zo is het gebeurd.

Hallo, ik ben Geesje. Tenminste,… ik hoorde mijn nieuwe moeder zeggen: ‘Den kleinen zol ik Geesje neumen. ’t Is toch een echt Drents heidelämmeken’.

Mijn eigen moeder, daar heb ik geen beste herinneringen aan, die was gruwelijk in de war en zodoende kwam ik hier. Er loopt hier nog veel meer rond. De katten doen net of ze mij niet zien, maar Tessa wel. Die houdt mij in de gaten. Ik werd meteen netjes in een klein hokje gezet en telkens als ik weer een slaapje uit had mocht ik er uit en mee naar de wei naar de andere schapen. Die snuffelden nieuwsgierig, alleen die ene met de beide lammeren deed vals tegen mij. Nee, ik blijf voorlopig maar bij mijn nieuwe moeder in de buurt.

Vanmorgen was ik ineens niet meer alleen in het nest. Er kwamen zomaar twee anderen bij. ‘Zo zielig’, hoor ik, ‘ze hebben geen moeder meer en ze zijn al 9 dagen’. Ik vind ze niks niet zielig. Ze zijn zwart met wit en kijken heel stoer en gaan samen in de andere hoek van het nest liggen. Na ons eerste slaapje mogen we er uit. Die twee schieten er vandoor naar de andere hoek van de keuken. Ik niet, ik blijf dichtbij de moeder. Ik krijg ook het eerst die lekkere melk. Mmmmm! Dan worden de anderen ook gepakt als ze klem achter een stoel zitten, maar die lusten die lekkere fles melk ook wel.

Als het middag is mogen ook die twee nieuwe vriendinnetjes mee naar het terras om te spelen. ‘Da’s niks weerd’, hoor ik de moeder zeggen, ‘ze vret al an de planten.. dat ku’w niet hebben, straks bunt ze nog giftig’. Dat was voor die twee een korte vreugd. Midden op de middag krijgen ze instructie, lijkt het wel. De moeder heeft een fles met melk en ieder keer als ze ‘kom dan.. kom dan’, roept krijgen we wat melk. Ik ben altijd eerst natuurlijk, dan de meest zwarte en warempel na een tijdje komt die andere er ook bij als er weer geroepen wordt.

’t Is wel een heel ander soort’, zegt de moeder tegen de man, ‘disse Schoonebekers bunt trotse schaopen’, kiek maor hoe ze de kop rechtop holdt. Die mot eigenlijk een chiquere name hebben, ik zol den enen Diana neumen of Priscilla.

Vanavond hebben we een speeluurtje gehad in de voorste kamer en opnieuw werden die twee geroepen: ‘Kom dan, kom dan’…. En warempel ze beginnen het door te krijgen dat er dan melk aan komt. Ik mocht er als enige wat later vanavond nog even uit. Ik had een aanloop genomen in het nest en ging bijna over de rand. Ik denk dat het me morgen gaat lukken.

Hier ben ik weer… Ja hoor, ik heb het gered. Met een klein aanloopje en een flinke afzet ga ik over de rand van het nest. ‘Kiek den kleinen toch es’, hoor ik de moeder zeggen. ’t Wodt tied dat et spul naor de schure geet. As ’t er visite kump rök et hele huus nog naor schaop’. We mochten vandaag toch weer even maar buiten op het terras. De moeder ging er bij zitten en af en toe hoorde ik: ‘Ho ho’. En dan zaten die beide druktemakers tussen de struiken. Dat was wel lachen.

Toen kwamen er heel veel kinderen en die mochten meehelpen de melk klaar te maken voor mijn fles en kregen we die lekkere warme melk van hen. Ik hoorde ze roepen: ‘Daan, goed vasthouden he’. Maar ook Tim en Sanne en Frank waren er bij. En we werden allemaal geknuffeld. Wat hebben we geslapen toen we weer in ons nest waren!

Ken je dat, verhuizen? Nu hebben we een heel groot nest met hooi in een hoek, maar ik hoor niks meer, geen gepraat, geen muziek. We zijn hier gewoon met z’n drieën en we moeten het maar gezellig maken hier. Gelukkig komt onze melk wel op tijd en gaat de moeder er op haar gemakje bij zitten. De man is er nu ook steeds bij en die geeft mij m’n melk, want anders is die dikke me altijd voor. Een vechtersbaas is dat hoor! Nee, dan die andere, die is heel wat aardiger. ‘Da’s een tutje’, wordt er gezegd. Wat dat nu weer is?

Vandaag had ik even twee moeders. Dat was handig. Ik kreeg tenminste genoeg melk. Die dikkerd had de fles eerder leeg dan tutje en ik, maar kreeg lekker geen kans om ons wat af te snoepen. We hebben ook het hooi in de hoek ontdekt en dat ligt toch lekker! Nou ajuus hoor!

Groetjes. Geesje.

Het grut begint al aardig te wennen. ’s Nachts zitten ze lekker warm in de stal, overdag in de wei en daarbuiten. De laatste nachten laat ik zelfs de deur van de stal open.

‘Bij mij liggen alle lammeren altijd gewoon buiten’, zei Rob. Ik mag ze van hem niet te veel verwennen. Toch kwam hij een extra baal stro brengen op mijn verzoek.. Ze zijn beiden van een sterk oerras, uit deze streek. De witte is een Schoonebeker heidelam en het zwartje een Drentje. Beiden zijn sterke lammeren.

‘Maar die bij jou hebben wel een moeder om warm tegen aan te liggen’, is mijn reactie dan. Toen ik net van een boodschap terugkwam fietsen, zag ik ze onder de schommelbank liggen. Ze breken nogal eens uit en dan is dat de veilige plek want daar zitten we vaak en wij zijn nu eenmaal een soort van moederfiguren voor ze.

Gisteravond vonden ze het blijkbaar wat te lang duren voor ‘de fles’ kwam. Storm was ook bij de wei om voorbijgangers op de Bargerweg in de gaten te houden. Maar toen hij er op een gegeven moment genoeg van had kwam hij op huis aan, beide lammeren in zijn kielzog. Ja wat doe je dan? Als ik me laat zien komt dat stel steeds terug. Ik liet de hond gauw binnen en deed de deur dicht. Vonden ze niet leuk, te horen aan het kabaal dat ze maakten, maar binnen een paar seconden namen ze een sprintje terug naar de wei. Toen ik later met de fles kwam lagen ze onder de schommelbank op me te wachten. Het zwartje klimt na de fles altijd tegen me op, heel even warm op schoot. Het duurt niet lang meer en dan is ook dit afgelopen.

Het was een tegenvaller dat mijn auto niet op tijd klaar was en ik Aly moest afbellen. Maar zij was niet voor één gat te vangen en kwam meteen richting Torflang om mij op te halen. Geweldig, want het zou jammer zijn om de avond met ons Marsmannetje te missen.

En het werd een prachtige avond. Aly had een, bij deze avond passende, inleiding over onze levensreis en met het zo bekende Lied Beveel gerust uw wegen was de toon gezet voor de reis met Gerda Marsman. Ze was net herstellende van een vervelende val in mijn favoriete Nieuw Zeeland.  Ze had het plan om er een week of 6 te fietsen, maar op dag 4 was het al gebeurd en ging ze met spoed het ziekenhuis in. Dat was flink aangekomen wat haar , intussen redelijk hersteld, de kreet ontlokte: ’A-j iets doot, mo-j ’t goed doon’.

Die avond nam ze ons mee naar Noorwegen, 3509 km lange trip op de fiets, met een gemiddelde van 103 km per dag. Nou ja, een stukje met de boot op de terugweg. Ze had graag contact met mensen, maar liever geen camper naast haar tentje. Dat maakte ze hen snel duidelijk. Ze genoot van alles wat ze onderweg tegenkwam, maakte zo een ritje op een IJslandse pony. Ze passeerde de Hardanger Vida, De Geiranger Stigen wat het een en ander van haar uithoudingsvermogen eiste. Onderweg kon ze vaak kamperen in een shelter wat prettig was in het vooral ’s nachts toch wat koude Noorwegen. Door Zweden ging het  weer zuidelijk. We zagen Trondheim met de gekleurde huizen op palen ( gratis verf ), Lillehamer waar de Olympische spelen gehouden werden, de ijsbaan van Hamar in het Vikingskipet. Hier in Zweden wordt veel graan verbouwd en we zagen de lieflijke bloemenweiden. Hier wordt de Midsummer, als het ’s nachts niet meer donker wordt, uitbundig gevierd. Gerda liet ons de eeuwenoude rotstekeningen in Tanumshede zien van heel vroege bewoners. Ze daalde verder af langs de Scherenkust en ging het op de boot naar Denemarken, natuurlijk naar Kopenhagen en de kleine Zeemeermin en later door NW Duitsland. Het begon zelfs op Drenthe te lijken helemaal toen de hunebedden verschenen. Allemaal mooi mooi mooi! Eenmaal weer thuis in Salland belde ze haar broer: ‘Bu-j in huus? Want dan kom ik d’r an!’ Typisch Gerda. Zo reisden we een avond met haar mee. Ze heeft ons  mee laten genieten en we krijgen nog lang niet genoeg van haar. Wie weet… Ze werd hartelijk bedankt.

Daarna eindigde Ida de avond en zong een prachtig lied voor ons en samen zongen we het refrein mee: het zijn de kleine dingen die het doen… die het doen…

Het is jammer genoeg de laatste Hedera avond van het seizoen. Op 30 mei kunnen we gelukkig nog samen lunchen bij de Stadsboerderij ’t Nije Hoff.

Zo af en toe begon het aan het Schoolpad op een huishouden van Jan Steen te lijken. In de lammertijd mocht ik graag de zorg op me nemen voor verstoten- wees- en ‘een van een drieling’ lammeren. Het gevolg was wel dat je eerst een paar dagen met een stel lammeren in de keuken zat die je overdag vrij had rondlopen. Het kwam er op neer dat ze de beste plekjes uitzochten zoals de warme mand van Storm of een leunstoel met een schapenvacht er in. Er was na de voeding wel het een en ander op te ruimen en de wasmachine met oude handdoeken draaide regelmatig en de dweil aan een stok deed goede diensten. maar leuk dat het was!

De drie sterksten waren die dag verhuisd naar de schapenstal en de zwakste begon aardig bij te komen na de eerste tijd onder de warme lamp. Storm was er al helemaal aan gewend en had een soort vriendschap

 gesloten met dat vreemde goedje. Maar als ik teveel met ze bezig was kwam hij zijn aandacht wel opeisen… Ach.. we hadden er een mooie tijd en denk er graag aan terug….

Foto: De cover van de laatste Tweets van het Schoolpad. Mark nam het op een onverwacht moment tussen de middag. Het schetst wel een beeld zoals het er in het voorjaar af en toe aan toe ging.

Er is een herdruk van alle Tweets plus Brieven uit Barchem. Wie dus nog iets te wensen heeft mag zich melden.

Ik kan er met plezier èn weemoed aan terug denken. Ze had nogal bekijks, mijn eerste flessenlammetje van dat jaar. Ze liep als een hondje achter me aan wanneer we naar buiten gingen. Even naar de wei dan maar. De schapen keken zich de ogen uit wanneer ze het nieuwe lam ontwaarden en waagden zich dichterbij. De lammetjes kwamen zelfs helemaal naar het gaas en stonden stokstijf te kijken naar hun soortgenoot.

Even later ging ik met het lam de wei in en ja hoor, ze liepen allemaal naar de nieuweling toe om kennis te maken. Die keer bleven de lammeren dicht bij hun moeder. Vooral de Scottish Blackface en de Herdwick ooien zijn nieuwsgierig en snuffelden wat aan het flessenlam. Toen was de kennismaking voorbij en ging mijn eerste lam van dat jaar weer in het nest naast de open haard voor een middagslaapje. Och… en daarna even samen met Storm op een dekentje. Storm liet alles toe… maar of hij het echt leuk vond?

‘Man wat heb jij mooie sokken aan’, het schoot me er die zondagmorgen zomaar uit. Ruud, de vader van een tweeling die ik ooit in de klas had, zat naast me in de kerk en onder zijn chique broek kwamen een paar heel leuke moderne sokken uit. Geen gesprek om in de kerk mee te beginnen, maar ik kreeg meteen bijval. De hele rij voor ons keek mee en prezen de mooie sokken, voornamelijk de vrouwen zoals te verwachten. Ik besliste die keer meteen dat het tijd werd dat Wim ook weer een stel nieuwe sokken nodig had. Op dat moment kwamen we nergens en daar moest toch maar eens verandering in komen.

En dit gebeurde allemaal al voor de kerkdienst begonnen was. De ochtend in de Schepershof stond verder geheel in het teken van herder en schapen. Ida, Dea en Fenna hadden een nieuw wandkleed ontworpen en gemaakt. Het liet een prachtig landschap zien, een herder met schapen en de zon die er mooi op scheen, allemaal ontleend aan een aquarel van Dea op A4 formaat. Ds Jan de Korte onthulde het wandkleed met verve. Hij had zich goed ingeleefd, ook niet zo moeilijk als je in een klein dorpje bent gaan wonen met twee schaapskuddes om je heen. Een paar jaar geleden ben ik nog met Rob bij zijn buren geweest om het vachtvilten onder de knie te krijgen bij Wibbina.

Eigenlijk miste ik toch wat. Nee, niet het verdwaalde schaapje, dat was er wel bij, maar ik miste de hond. Nu meen ik dat David toen hij nog een herdersjongen was de afgedwaalde schapen met een slinger en een steentje weer bij de les riep. Misschien werkten ze toen nog niet met bordercollies.

Het nieuwe kleed bleef in de belangstelling tot lang na het koffie drinken.

April doet wat ie wil, is het gezegde, maar het waren een paar mooie dagen. Misschien zegt de datum je iets? Tja… ik was er even niet. Gewoon op stap… wel met Storm. Het was een oefening in concentreren onderweg. Ben daarna in de watten gelegd, dat ook. Maar het was gezellig. Familie en vrienden maakten er samen een klein feestje van. Natuurlijk keek ik goed om me heen… veel vogeltjes zowel in de lucht als nagemaakte. Dank aan onze gastvrouw en -heer.

In de map met dierbare herinneringen van de Boskampfamilie die via de van Middelkoops boven water kwam, zat behalve de Nederlandse versie van Hermans Goals in Life, zoals hij ze noemde, ook een gedichtenbundeltje van Dina.
Dina hield van de natuur, rust en de kleine dingen waar je blij van kunt worden. Bovendien was ze creatief in het bedenken van toneeltjes, reisjes en gedichtjes en was een aanwinst voor de meisjes- en jongelingsvereniging van de Wildenborch. Menig gedichtje heeft de krant gehaald.
Nadat ze in 1938 door dat vreselijke ongeluk waar haar broer Hendrik Jan bij was, overleed, kwam ook haar gedichtenbundeltje tevoorschijn. Veel ervan zijn door Dina zelf geschreven. Anderen die haar troffen nam ze over en zette er bij waar ze die gevonden had.
Niet alle gedichten stonden er al in en opa schreef de ontbrekende gedichtjes er bij in zijn zo bekende karakteristieke handschrift.
Na enig puzzelen blijkt dat kasteel De Wildenborch in 1931 na de fam. Brants, ook familie van de oorspronkelijke bewoner ACW Staring, weer bewoond ging worden door kunsthistoricus Mr. A. Staring en zijn echtgenote Jacoba Henriette Magdalena de Mol van Otterloo.
Zij lieten de oostvleugel van het huis verlengen en stijltuinen in het park achter het huis aanleggen.
Dit zal Dina inspiratie gegeven hebben om dit gedicht te schrijven.
Ze zal hier 17 jaar zijn.

Voor de Wildenborch

Gij werklieden, werk steeds met ijver
Denk aan meneer Staring die wacht
Op zijn huisje zodat die gereed is
En hij er kan wonen in praal en pracht

Gij werklieden, werk steeds met ijver
Maak het huisje vriendlijk en ree
Dan zal meneer Staring vast zeggen:
Warempel dat volk valt me mee.

Doch wanneer gij dan werkt met zo’n ijver
Wij horen u tot een half uur in ’t rond
Kijk dan met al uw gehamer goed toe,
En sla toch uzelve niet blond.

Dus sla met uw hamer goed raak
Maar niet op uw vinger of duim
Want met zo’n gekwetste nagel
Hebt ge ’t zeker niet te ruim.

Ten eerste staat zoiets erg lelijk
En ten tweede doet het pijn
En zoud dus met die kunsten
Een lelijk, pijnlijk menschje zijn.

Maar nu in ernst, denk aan dit ene
Dat meneer Staring steeds wacht
Op zijn huisje totdat het gereed is
En hij er kan wonen in praal en pracht.

Foto: Mr. Adolph Staring en zijn echtgenote Jacoba Henriëtte Magdalena de Mol van Otterloo, die vanaf 1931 tot 1971 òp de Wildenborch hebben gewoond.