Weblog1

foto: Ik ben Moniek 1e druk

Zo dat was dat! De rust keert weer. Bedankt allemaal! Het is geweldig om zulke leuke reacties te krijgen na zo’n artikel in de krant en de eerste bestellingen zijn er al!
Nu moest ik maar eens op jacht naar nieuwe kattenbelletjes. De vorige keer ontdekte ik Witjes Verzendhuis die goedkope en toch leuke kattenbelletjes aanbood. Ik bestel…. En wat blijkt…. Witjes Verzendhuis blijkt hierachter op het Industrieterrein te zitten! Niet gek!
Ik mail ze nu dus voor een nieuwe bestelling. Blijkt in eens dat ze 2x zo duur zijn geworden. Er ontstond wat verwarring. Ik denk….ik ga er gewoon heen om te overleggen of….ik ben niet zo gauw kwaad, maar om dit soort dingen kan ik me enorm opwinden. Wim nog veel meer, maar hoe harder die moppert hoe rustiger ik dan word….ken je dat?
De beste mensen waren zelf helemaal ontdaan dat de oude prijs nog op internet stond. Het was een oude partij geweest die ze een aantal jaren terug goedkoop hadden ingekocht. Wat ze nog hadden kon ik krijgen voor een kwartje en de rest voor 42 cent.
Dat wordt volgende week weer zere vingers als we de eerste”Ik ben Moniek”jes van hun belletje gaan voorzien. Drukkerij Joci maakt ze nog mooier dan de eerste druk. Tom verzorgt de opmaak en is daar heel creatief in met allerlei extra’s. Laat je maar verrassen! Net als “Ik ben Scotty”, kan “Ik ben Moniek” ook al besteld worden. Maken jullie allemaal wat reclame voor me en geef je m’n website door aan familie, collega’s, vrienden en bekenden??
Alvast heel erg bedankt.

Britt vertelt.

Ik vond het toch echt spannend om af te wachten wat Wendy van de Vechte over mij en mijn dieren zou schrijven in het Dagblad van het Noorden en natuurlijk hoe de foto uit zou vallen!
Gisteren had Mark al een krantje gekocht bij de benzinepomp omdat hij dacht, en ik ook, dat het gisteren zou zijn. Maar nadat ik Wendy 3x een aanvulling/ rectificatie had gestuurd, zal ze wel gedacht hebben: dat redden we vandaag niet meer. En nog stond er een vreemde opmerking onder de foto. Het was net of ik met de moeder op de foto stond, terwijl een kind kon zien dat Queeny een pup is….zal zelf wel geen hond hebben…… Duncan, de fotograaf in elk geval niet. Met moeite had hij zich er bij neergelegd dat er een kat in huis was, maar toch praatte hij hierover of hij er wel van genieten kan! Net Wim die vroeger zuchtend in de groentetuin van z’n moeder de woorden sprak:”Later hè… later…..heb ik an één bloempot genog!” En nu moet je hem eens zien met z’n 8750 m2. Ik kan niet zeggen dat ie er onder lijdt als hij op de zitmaaier in het rond toert.
En dan maar hopen dat ik ook enige bekendheid krijg en dat de boekjes zó leuk gevonden worden dat ze de deur uit vliegen. Maak maar een beetje reclame voor me door erover te praten en m’n website te noemen. Alle oma’s en opa’s, ooms en tantes kunnen er de blitz mee maken bij kleinkinderen, neefjes en nichtjes. En wat te denken als kraamcadeautje als er al een iets ouder kind is. Dan krijgt die ook aandacht!
”Oma, Moniekje lezen”. ”Mama. Moniekje moet mee naar bed.” Of Britt van Dick en Anda ( 3 jaar), die "Ik ben Moniek" zgn voorleest aan haar poppen! En dan heb ik het nog niet eens over “Ik ben Scotty" gehad.
Nee, Wendy en Duncan ik ben heel tevreden. You did a good job.

Het artikel kun je nog bekijken onder ‘Nieuws"

Wat me nu toch overkomen is. Ik heb na 29 jaar een andere man. Deze heb ik nog nooit gezien. De stem klopt nog en in het donker ligt het nog net zo lekker als altijd!
Een foutje, een uitschieter met de baardtrimmer heeft het veroorzaakt.” Och, kiek toch es, dit is gien gezichte”, zei Wim gisteravond. De baardtrimmer die al zolang goed werk verrichtte schoot uit en veroorzaakte een kale plek. “Za’k ém d’r mor helemaole afhaaln?”
“Jao, doe mor és, iej wodt d’r misschien nog wel knapper van. Laot mor ‘es zien wat d’r onder hen kump.”
Even later komt een verschrikte Wim uit de badkamer.” ‘t Wil niet met die trimmer. Ik holle toch allemaol stoppeltjes.” Met afschuw kijkt hij in de spiegel. Een vreemd gezicht kijkt hem aan en ik weet ook niet wat ik voor me zie. Het gezicht dat 29 jaar geleden onder die baard verdween is het niet meer. Tijdens een 3 weekse gezamenlijke vacantie in Auvergne met Dick en Anda en hun kinderen besloot Wim z’n baard te laten staan. Toen hij na de vacantie weer terug was op zijn werk zei de directeur: “D’r af met dat ding.” En dat moet je nou never nooit tegen Wim zeggen. De baard bleef. Soms lang, soms wat korter. Het gaf hem , hoe zal ik het zeggen, een enigzins gedistingeerd uiterlijk, een beetje stoer ook. Tja en dat is nu een beetje wennen.
Eindelijk gerechtigheid. Mannen worden ook ouder.
“Jao en noe ku’j twee dinger doon. Of iej koopt oe een scheerapparaat of iej laot gewoon oew board weer angreujen .”
“Natuurlijk laot ik ‘em weer staon. Dit is niks.” Ik probeer niet te lachen, maar dat lukt niet helemaal. De snor is er nog wel, zij het dan wat gefatsoeneerd. Ieder keer als ik Wim aankijk is het net of ik een andere man zie. Toen ik vanmorgen nog even weer in mijn warme holletje naast hem kroop was het net of ik bij een vreemde kerel in bed stapte. Heel raar! Ik zit maar te bedenken op wie hij nou lijkt. En als ik af en toe toch m’n lachen niet in kan houden en tranen voel opkomen, draai ik me maar gauw om, want anders krijg ik de baard er ook nog af.

foto:Onze nieuwe multiculturele kuikens

Ik heb altijd al van multicultureel gehouden, laat de natuur zijn gang maar gaan. Uit een gemengd huwelijk komen de mooiste kinderen. Mijn nichtje Henny kreeg verkering met een Molukse jongen en dat was in onze familie nog niet gebruikelijk. Mijn moeder vertelde ons: “Henny hef een zwatjen”. En dat bedoelde ze niet verkeerd. Ze kregen later inderdaad 2 mooie dochters.
Een paar Papoeajongens uit Nw- Guinea waren bij een oom en tante in huis tijdens hun studie. Ze zaten bij ons op het Baudartiuslyceum. Ze zouden straks een belangrijke functie kunnen krijgen in hun land. M’n vriendin Anneke en ik hadden geregeld contact met ze. Anneke en ik hadden het er samen over om later na onze studie daar te gaan werken. Zij als verpleegster en ik in het onderwijs.
Tante Hanna sprak mijn moeder er op aan, dat ik voorzichtig moest zijn in de omgang met deze jongens, want hun cultuur…….enz. Dat zou toch erg moeilijk worden. Ik had geen plannen in die richting, maar we hadden wel erg interessante gesprekken en heb een plekje in mijn hart gehouden voor Nw-Guinea. Deze jonge Papoea’s hoopten toen nog dat Amerika Nw-Guinea zou komen helpen, maar zoals je weet heeft Indonesie het er nu voor het zeggen.
Daarom zorgen Wim en ik nu nog dat er een kind via de Stichting” Papoeajeugd naar school” naar het Voortgezet Onderwijs in Nw- Guinea kan gaan.
En…….zo hebben we ook multiculturele kippen. We hebben indertijd een prachtig stelletje Cochins gekregen van Henk en Anneke. Helaas zijn die door een loslopende hond te grazen genomen. Hendrik de haan had zijn hennetjes tot het laatste verdedigd. Ik word nog misselijk als ik er aan denk! Allemaal in de rug gepakt en doodgebeten. Dat was onze eerste tegenslag op dierengebied dan. Zulke natuur bedoelden we niet toen we hier gingen wonen.
Maar er kwamen nieuwe…Willen jullie een paar kippetjes en ….wij hebben een hele mooie haan over, een Flaverol. Dat was inderdaad een mooie, met pluimpjes aan de kop. En zo begon het. Buurman Jans had ook nog een paar krielkipjes in de aanbieding. En nu hebben we dus een multicultureel kippenbestand. De Flaverol, Herman, is niet meer. Nu hebben we Rieks, een haan met allemaal veren aan z’n poten, een lieverd. Eén van de krielkipjes loopt nu trots rond met 8 kuikens van Rieksie en andere hennen. Eigenlijk zijn het haar pleegkinderen, maar ze waakt over ze. Kom niet te dicht bij!
Ik ben benieuwd of ze ook pluumpjes aan de kop krijgen èn veren aan de poten.

De rest van de dag brachten we door in Harlingen. Franeker was al een mooi oud stadje, maar Harlingen was net zo mooi, alleen iets ruimer. Hoeveel galeries we hier bezocht hebben….ik ben de tel kwijt! Galerie De Vis sprong er kwalitatief boven uit, maar ook qua prijzen. Ik hoorde, dat een groot koeienschilderij 7000 euro kostte en één iets kleinere 5000. Ha! Maar dan heb je wel wat!
Er was 1 winkel/ galerie die veel voor kinderen had, Galerie Oker. Dit was een galerie, waar je tenminste nog iets leuks kon kopen zonder het thuisfront te kort te doen! Ria duwde me aan en zei:”Dit is een winkel voor jouw boekjes!” Dat bracht me op een idee. Ik naar Marleen, die hier de scepter zwaait en vertelde over mijn boekjes.
Afgesproken is dat ik haar informatie mail en in september wanneer ik met Diny naar Vlieland ga, de boekjes kom brengen Heb je al geboekt, Dien? Ik denk dat ik haar al eerder boekjes opstuur!
Bedankt Ria!
Ria’s schilderij dat in “De Voorhof”hangt heeft ze verkocht. Het is een groot doek met strand en zee en een kind op een schommel die naar de zee toe beweegt. Heel mooi! Wanneer je de trap vanuit de kerkzaal naar beneden neemt, valt hij gelijk op door actie èn ingetogenheid. Als je daar sommige van de kunstwerken uit de galerieën mee vergelijkt!!
Moe maar voldaan streken we aan het eind van de middag neer in een gezellig eetcafé en hebben héééérlijk gegeten, met ijs toe uiteraard.
Harlingen was wonderful!

Om 10 voor 11 begint Tessa te blaffen. Ja wij hebben geen bel nodig…. Ik zie iemand in een auto bij het hek en ga er naar toe. Ik denk ….misschien is hij al wel aan koffie toe. Het was zo’n snelle mooie jongen met een mobiel aan z’n oor….."Nee , ik moet nog even bellen!"
Had ik kunnen weten……nieuwe generatie…. Maar koffie…daar had hij even later wel zin in. M’n zenuwen waren onderdehand wat gezakt. “Heb je een opdracht meegekregen”? vraag ik hem. “Ja, een foto maken!!” Ik leg hem ( ja… ècht een mooie knul!) uit wat mijn bedoeling van een artikel in de krant is, laat hem wat zien van de beide boekjes……en dan neemt hij het initiatief. Ik zeg nog zoiets van: "Misschien bij de vijver….", maar nee… :"Het gaat om jou en je pup!" We lopen ons erf rond naar de plek bij de kota. "Nee, ook niet in de zon". Hij trekt de tuintafel daar op een andere plek, zet er een stoel bij. Queeny zit nu pontificaal op tafel en ik op de stoel erachter een beetje naar haar toe hangend. Hij pakt een andere stoel er tegenover en begint te knippen. Toen Queeny de geluidjes hoorde,werd ze in een keer rustig en ging ze er helemaal voor zitten, echt een hondje voor Eva. Als de foto leuk gaat worden hebben we dat echt aan Queeny te danken.
Binnen 20 minuten was hij ook al weer weg. Ik krijg de tekst van het artikel eerst nog te zien ,is me beloofd, want de vorige keer in “De Zuidenvelder”, stonden wat fouten, omdat zo’n journalist dingen niet goed hoort of begrijpt
Je leert zelf ook weer bij. Zo zie je maar……je bent nooit te oud om te leren!

foto: Ook oude liefde…..Rieksie met z’n dames

Vanavond belde Friedel: "Is het goed dat we weer eens een kopje koffie komen drinken?" Het was een aardig tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Maar als je weer bij elkaar bent, is het net of de tijd stilgestaan heeft.
Eigenlijk moet je heel zuinig zijn op zulke contacten. Ken je dat? Dank je wel Friedel en André!
Onze gezamenlijke kennismaking dateert uit de tijd dat Wim nog bij Stork in Hengelo werkte. Hij volgde een scheidsrechterscursus samen met André waar hij ook mee volleybalde. Hij zei: "Ik baal als een stekker. Ze willen dat ik een andere functie krijg bij Stork. Dan zal ik meer bureauwerk krijgen en ik vind juist de afwisseling zo leuk! Als je nog iets voor me weet!"
"Wat zoek je dan", vroeg André.
Om een lang verhaal kort te maken: de volgende dag gingen we samen naar Emmen voor Wim z’n sollicitatiebezoek bij Holvrieka-Ido, een fabriek die roestvrijstalen tanks produceert. Een week later had hij een nieuwe baan.
Ons huis in Hengelo kwam in de zaterdagochtendkrant. Toen we thuiskwamen van het boodschappen doen, had onze Rick met een vriendje de eerste rondleiding al verricht. Datzelfde weekend was ons huis verkocht.
Na de zomervakantie verhuisden we en Friedel en André vingen liefdevol Mark en Rick een paar dagen op tot we verhuisd waren. Ze waren zelf net voor die vakantie verhuisd naar Emmen. Onze relatie is altijd warm gebleven.
Wanneer er gepoetst moest worden stond Friedel klaar. Bij een verhuizing kwam ze aanzetten met een pan macaroni. Lief en leed deelden we met elkaar.
Ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven. Oude liefde…roest niet

foto: De damherten . Op dit moment zijn er 2 kleine kalfjes bij.

Met Hemelvaart en Pinksteren was het volle bak op Camping "De Boomgaard", hoorden we. Het melkveebedrijf met camping is nu ontdekt.
En mond op mond reclame is heel belangrijk. Het was ook volle bak bij de melkstal waar 2x per dag gemolken wordt en waar de melk gekoeld opgeslagen wordt en om de andere dag door de melkwagen opgehaald wordt. Er was 1 jongetje dat alles niet goed kon zien door de drukte, maar dat wel belangstellend was.
Johan vroeg: "Wil jij ook wel een keer komen meehelpen".Hij knikte wat verlegen. "Kom dan morgen om 6 uur maar" Hij was er om 6 uur en kreeg aparte uitleg en mocht een beetje meehelpen. Toen ze klaar waren zei Johan: "Haal bij mama maar eens een groot glas op, dan krijg jij daar echte melk van de koe in." Hij rende vlug weg en kwam even later met een glas aanzetten…… Hij had nog nooit zulke lekkere melk gehad!
Deze herfst komen ze weer een weekje.
Samen met Johan en Joke en de fam. Netten uit Brabant vierden we een afscheidsfeestje. Ze hadden hier nu 3 maanden gestaan.
Toen de tongetjes wat losser werden aan het eind van de avond kwam de vraag: "Weet je wel hoe een schoonmoeder in China heet?" Nou….nee….
"Tai Kreng"

campingboomgaard@planet.nl