Hetty Site

hetty

Papoea middag

Morgen hebben we in de Schepershof een bijzondere middag. Onze ZWO commissie en Vorming en Toerusting verzorgen een middag die via Kerk in Actie in het teken staat van hulp aan Papoea vrouwen en ook de Stichting Papoea Jeugd Naar School. Die laatste is mijn aandeel. Vroeger toen Nieuw Guinea nog onder Nederland hoorde studeerden een aantal Papoea’s bij ons aan het Baudartius Lyceum in Zutphen. Twee van hem woonden bij de Voortmans in Eefde. Met deze twee hadden vriendin Anneke en ik regelmatig contact. Ze namen ons mee naar dia avonden en zij bezochten onze familie in Barchem. Wij tweeën waren zo in de ban van Nieuw Guinea dat we er als juf en verpleegster wel naar toe wilden als we klaar waren met onze opleiding. Het liep allemaal anders. Indonesië nam Nieuw Guinea over. In de jaren 90 kwam ik in contact met de Stichting Papoea Jeugd Naar School en ontdekte dat er nog steeds veel voor hen gedaan wordt zoals het internaat in Merauke waar veel jonge Papoea’s uit de binnenlanden een opleiding kunnen krijgen.

Over beide onderwerpen wordt een korte film getoond. Pieter en Hennie verzorgen een maaltijd zoals die in Indonesië gebruikelijk is. Dat wordt nog een verrassing. Pieter heeft de eerste jaren van zijn leven in Nieuw Guinea gewoond waar zijn vader politieagent was. Bovendien hebben ze de muziek paraat: de Yospan is een veel voorkomende zang- en dansvorm in het nu Indonesisch deel van Nieuw Guinea. Zo komen we wel in beweging. Het is een gemeenschappelijke dans die vriendschap en verbroedering van de Papoea’s uitdrukt. Door heel Papua wordt deze muziek uitgezonden en wordt de Yospan vanaf 1980 ook vaak gedanst als uiting van protest. Vanmiddag wordt de dans nog een keer geoefend. Tja zonder mij, mijn knieën protesteerden…. Niet meer doen dus.

Foto: Wim en Sjaak bij de fam Voortman aan tafel. +/- 1958

Papoea middag Meer lezen »

Knutselen met Ankie

De landelijke Christelijke vrouwengroep Passage bestaat niet meer. Wij als Chr. Vrouwengroep Hedera gingen al door als zelfstandige groep. En wat hadden we gisteren weer een mooie avond samen. Aly begon met een passende inleiding over hoe zij vroeger de Palmpasen beleefde. We zagen het voor ons want velen van ons zullen dat herkend hebben.

Dit keer kwam Ankie Hulst ons begeleiden om een mooie windmobile in elkaar te knutselen. Alle materiaal van kralen, schelpen, houten takken in alle soorten en maten, kralen en veel ander moois lag klaar. Wat was het gezellig om dit als groep samen te doen terwijl we natuurlijk ook onze kleine en grote belevenissen met elkaar konden delen. Een gesprekje, een hand op je schouder, het doet allemaal zo goed.  Ik woon een beetje uit de richting na de verhuizing vanaf de Kuifmees eerst naar het Schoolpad en nu naar de Torflang, maar ik voel me thuis bij deze groep. Betsy en Ria voorzagen ons van thee en koffie met wat lekkers, ook belangrijk.

De 3e dinsdag in april komen we weer bij elkaar in het Dorpshuis in Zuidbarge en er zijn zelfs al plannen voor een gezellige middag. Tja als je mij vraagt om te kiezen tussen van der Valk, ook mooi en lekker, èn de Stadsboerderij ’t Nije Hoff met zoveel dieren en gelegenheid voor een wandeling, dan weet ik het wel. Eens een boeren deerntjen, altijd gebleven. Maar gelukkig kozen velen met mij. Op 30 mei, dus niet de 23e, hebben we ons uitje naar de Stadsboerderij het Nije Hoff, vanaf half 1.

En… de kascontrole is geweest. Ida had het zoals gewoonlijk perfect voor elkaar, een waardig penningmeester. Volgend jaar mag ik mee om te controleren.

Als kers op de taart maakte Ankie een stel leuke foto’s van ons met de schelpmobiles en had Janny een mooie avondsluiting over de kleine dingen die belangrijk zijn in ons leven. Daarna kreeg Ankie een mooie bos bloemen en veel dank voor het verzorgen van deze gezellige en leerzame avond en wensten we elkaar alle goeds en tot ziens.

Met een hartelijke groet en felicitaties voor Aly Bolsenbroek die 88 mocht worden.

Knutselen met Ankie Meer lezen »

Speciaal recept..

De kleine Laska ging mee, wel niet erg afschrikwekkend zo te zien. Maar ze kon hééél hard blaffen.

Het was bramentijd. Ik heb er een paar jaar niet veel op uit gedaan. Dan ben je net terug van vakantie of nog net niet en dan komt er niet zo van. Ik ben gek op bramen, bramen sap, bramengelei. Het moet bovendien heel bloedzuiverend zijn. Ik heb zelf een recept bedacht, wie weet bestond die al wel, van een soort jam, gemaakt van bramen sap met vlierbessen en kleine stukjes appel. Als de vlierbessen nog niet helemaal rijp zijn vries ik alvast het bramen sap in tot het vlierbessentijd is.

Ooit heb ik er een goede beurt mee gemaakt toen ik een afspraak bij de tandarts vergeten was. Toen ik voor de nieuwe afspraak kwam bracht ik een potje bramen-vlier-appelgelei voor hem mee. Hij was het nooit vergeten.

In de tijd dat we in Hengelo woonden, o…zóóó… lang geleden… de kinderen gingen nog naar school, ging ik er vaak op uit om in de houtwallen richting Boekelo bramen te plukken, soms met Marijke of Betsy. Maar ook wel alleen. Gewapend met emmertjes en een wandelstok ging ik op pad. Wanneer ik alleen ging nam ik kleine Laska vaak mee. Een hond schrikt mannen met slechte bedoelingen af… toch? En…. het broodmes dat ooit van mama was nam ik mee in de fietstas. Ha! Niet dat ik er ooit mee zou steken, maar gewoon voor m’n eigen, en meer nog Wim z’n rust. Toen ik het pas nog aan Gerhard vertelde kwam die niet weer bij: “Je denkt toch niet dat je de kans kreeg daar iets mee te doen”. Hij had weinig dunk van z’n moeder in de kracht van haar leven….

Ik kwam die dag net terug van een rondje bramenpluk hier vlakbij in het Steegje zoals dat in de volksmond wordt genoemd samen met Tessa en Queeny, maar tegenwoordig zonder broodmes. Die deed later dienst in de caravan, gewoon waarvoor het bedoeld is.

Speciaal recept.. Meer lezen »

Een tussendoortje

–Even een mooie herinnering aan één van de mooie uitjes met Ben en Niesje:

Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En meteen er achteraan. ‘ Jullie kunnen het nou nog doen’. In zijn ogen zijn wij al vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes vonden.

Die keer waren we met Ben en Niesje op pad. Het is goed om eens samen in een andere omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk. Daarna belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar, staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we…

Het was een mooie onderbreking van het dagelijks bestaan en een afsluiting van de laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit met Ben en Niesje.

We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer bij Jan van Scorel dan was besproken, extra faciliteiten en het weer was magnifiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zondagsrijders, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt.

En dan, het kan niet missen. Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?

-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: ‘Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2’. ‘Wat’, zegt die Belg, ‘Eentje? Ik zie er wel twintig.-

Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze:

-Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardess bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega’s bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: ‘Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardess een beurt geven’. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardess van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar: ‘Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen’.

Wat missen we toch de aanwezigheid van Ben en Niesje, hun humor en warmte.

Foto: Ik zie dat wij beiden wel erg rood of is het bruin in het gezicht zijn. Het is hier februari en we zijn net terug uit Israël, een prachtige reis samen met Ben en Diny. Daar hadden we prachtig weer…Wie dat nog eens wil nalezen? Klik onderaan op nr 359 van weblog 1 

Een tussendoortje Meer lezen »

Heimwee 2

Een dag later- Er wordt om me heen geblèèrd dat het een lieve lust is. Gisteravond werd er nog een stel verstoten lammeren gebracht, een drieling. De moeder is een Texelaar en had een slecht uier en geen melk. De vader is een Bleu du Maine. Deze kruising wordt veel gebruikt. Ze worden wel Bleutex genoemd. Ze lammeren wat gemakkelijker dan de Texelaar èn het is een goed vleesras.

De mensen uit Schoonebeek kwamen ze zelf brengen, want Wim stond net op het punt naar z’n trainingsavond van de Shanty’s te gaan en konden we ze zelf niet halen. Ze kwamen met deze gistermiddag geboren lammeren aan, wel net de biest gehad uit een flesje èn al een eerste voeding. We hadden om oornummers gevraagd, maar ze konden het nog niet over hun hart verkrijgen om die nu al in die kleine oortjes te knippen. Ze hadden de nummers in een zakje bij zich en als het zover is komen ze terug om ze in de oren te doen èn koffie te drinken. Ze zijn dolblij dat wij hun lammeren willen hebben. Op deze manier heb je ook nog het gevoel dat je goed werk verricht. Ha!

Het is vandaag zulk lekker weer en op het terras is geen wind. Dus gaat het hele spul even mee naar buiten. Ze blijven in de buurt van mijn benen. Ze zoeken toch een soort van moeder. Soms wil er één achter Tessa aan, ook lekker warm natuurlijk, maar die vindt dat minder. Ze houdt ze straks vast en zeker goed bij elkaar.

Nu zitten ze nog in het nest in de keuken, maar Wim heeft vanmorgen de schapenschuur al in orde gemaakt, zodat ze er over een paar dagen naar toe kunnen.

Niet heel lang daarna krijgen we de schapen van Rob èn… ook fleslammeren. Wel de lusten, niet de lasten is ook een goed idee…

Heimwee 2 Meer lezen »

Heimwee

Eenmaal  een kind van het platteland… blijft altijd in je. Zo hebben wij op ons kleine boerderijtje altijd graag schapen en later juist alleen fleslammeren gehad. Ik kijk even terug naar die mooie tijd.

2009-  Tussen de middag kwam Mark even langs terwijl ik een zwart lam de fles gaf buiten op de bank. Ik was benieuwd of hem iets bijzonders opviel. Ik had verwacht dat hij zou zeggen: ‘Heb je hem geverfd of zo?’

Ja.. ja we hebben er weer een paar lammeren bij. Eén van drie weken die te weinig bij z’n moeder kreeg—van een drieling–, één verstoten lam dat telkens in de hoek getrapt werd door moeders en één van een drieling, één dag oud- die net de biest gehad had. Allemaal blauwe Texelaars! Het betekent wel dat ik er een paar dagen erg druk mee ben want alle drie moeten nog leren uit de fles te drinken, maar het begin is er. Vandaag zijn de oudste vijf lekker in de wei geweest en vannacht gaan ze in de schapenstal, lekker onder de rode warme lamp. De kleinste twee zitten nog in het nest naast de open haard.

Maar ik heb nu wel de advertentie van Marktplaats afgehaald waarin ik de oproep deed: Hebt u een moederloos, verstoten- of een lam van een drieling? We halen hem graag bij u op! Maar nu…..Genoeg is genoeg!

Dat ‘we’ klopt wel want Wim gaat met plezier mee, hoewel hij eerst niet zat te wachten op die beestenuitbreiding. Susan meldde gisten al: Die Wim houdt wel heel veel van je dat hij zo in je hobby meegaat!

Ach… in 44 jaar groei je aardig naar elkaar toe!

Heimwee Meer lezen »

Voorjaar

Het is een week na het uurtje met Alina. Mijn hoofd voelt anders, lichter. Het lijkt of er een gevoel van rust is gekomen. Of is het berusting? Het heeft invloed op alles. Het begint natuurlijk ook voorjaar te worden, dat doet altijd goed. Ik mis de vogels om het huis. Ze zitten wel bij buurvrouw Grietje die een tuin met veel struiken heeft. Dat willen vogels. Ze kunnen schuilen in de grote hulstboon, de azalea’s en de rododendron, de forsythia en de rest. Bij mij zijn het voornamelijk de eksters, kraaien, een verdwaalde koolmees en een roodborstje die wisselen van plek in onze tuinen.

‘Mijn moeder had geen groene vingers’, zei de dochter van de vrouw die hier gewoond heeft. De tuin is bijna helemaal onderhoudsvrij aangelegd met veel tegels, keien, een paar mooie struiken en een boompje. Verder anti worteldoek met boomschors. Dat was voor haar een uitkomst. Voor mij niet. Er is dus al heel wat worteldoek gesneuveld en ik had in de herfst bolletjes geplant. Gisteren mocht ik nog wat uit de tuin aan het Schoolpad halen en zo gaan er nog wat herinneringen mee naar de Torflang.

En ja… Intratuin had ook een goeie aan me. Rick ging mee en we hebben gezellig de rondgang afgemaakt in het restaurant.

Voorjaar Meer lezen »

Alie en Hannie

In 1962 was ik klaar, ik had de Kweekschool voor Onderwijzers met succes afgerond en mijn eerste officiële baan was in Hattem aan de van Heemstra school. Ik had de keuze uit een beginnend eerste klasje van 25 kinderen of de 2e helft van de eerste klas van 43. Dat waren 2 groepen die het eerste half jaar apart begonnen en daarna samen gevoegd werden. Ik koos die 2e groep. Waarom? Ik voelde me beter bij kinderen die de eerste beginselen van lezen en rekenen al hadden gehad. Dat eerste jaar was een leerschool voor mij. Ik genoot van de kinderen maar het was toch heftig. Voor het eerst van huis, nieuwe omgeving en een klas vol kinderen. Ik zie ze nog voor me… Ze zongen als lijsters de korte bijbelversjes en dronken de verhalen in. Er was een moeder die bezorgd was omdat haar dochter geen psalmversjes zong. Het hoofd kwam langs en we zongen de psalmversjes die ze de laatste weken ook geleerd hadden. Ook die zongen ze enthousiast. Maar ja.. die eenvoudige en vrolijke  versjes zongen ze liever. Die had ik meegekregen bij de Youth for Christ.

We hadden vanaf het begin een band die door de jaren gebleven is met een grote groep. Ze hebben meegemaakt dat Wim op het toneel verscheen en waren aanwezig toen we trouwden.

Op de reünie van hun klas eind jaren 80 bij de Leemkule hadden ze mij gevraagd. Ik was vereerd. Ik hoorde hun levensverhalen en dat was niet mis. Hannie en Alie waren vroeger vriendinnetjes maar waren elkaar uit het oog verloren maar vanaf die reünie werden ze maatjes voor het leven. In de tijd van internet en Facebook kreeg ik opnieuw contact met die twee en ze zochten ons zelfs op aan het Schoolpad. Ook Nita ontmoette ik omdat ze dichtbij Henry en Tonny woont. Zelf Irma ontdekte me via internet en bleek jarenlang in Coevorden te hebben gewoond. We bleven contact houden. Iets meer dan een jaar geleden zochten we Alie en Matthijs op in hun mooie nieuwe zorgwoning met zicht op de spelende kinderen van de school, waaronder ook een kleinzoon. Ze konden genieten van de kleine dingen die het leven nog voor ze had. Matthijs was al ziek en zou niet lang daarna overlijden. Alie heeft met hem  en de drie kinderen een mooi leven gehad. En nu… Alie had net een maand terug gemeld dat ze me graag op zou willen zoeken… is ze in heel korte tijd van ziek zijn overleden. Ik werd ingeseind vanuit Hattem en zo kon ik via de pc de afscheidsdienst volgen in de Grote Kerk. Wat heeft ze veel moois nagelaten. Ik kende Alie wel zoals ze op oudere leeftijd was, maar het kleine tengere meisje met haar open blauwe ogen zoals ze in de klas alles opnam wat ik vertelde zal me altijd bijblijven.

Toen ik gisteren nog even aan het Schoolpad kwam lag daar de rouwkaart: Aan Hetty en Wim van der Kolk. Ze had de adressenlijst nog niet bijgewerkt na onze verhuizing en het overlijden van Wim. Zo onverwacht was het afscheid voor iedereen die haar lief was. Alie was een voorbeeld voor mij en veel anderen.

Foto: 1988 bij de Leemkule: Alie, Nita en Hannie links vooraan

Alie en Hannie Meer lezen »

Ik ben Scotty

“Iej ziet mor da’j ze kwiet wodt”, zei Wim toen indertijd Kim opnieuw gedekt was.

Het lag eigenlijk niet in de bedoeling dat Kim meteen weer een nestje zou krijgen, maar ja…. Kim werd loops. We hielden de honden netjes uit elkaar, maar net als je denkt dat de loopsheid over is…

Tja… we zagen het gebeuren. Wim begon over een emmer water wat je wel eens hoort. Niks ervan. Dan maar even overleggen met de dierenarts: onze dokter Harrie. Hij zou toch komen voor een schaap en ik vertel hem van het “ongelukje”.

“Ooo, een ongewenste dekking? Ik breng wel een injectie mee”. De zgn after morningpil, voor honden dan.

Ik dacht… ongewenste dekking… is het zó ongewenst dan? Weet je wat? Ik bel Karin en Walter op. Die hebben een pup uit het eerste nest en wilden er eigenlijk nóg wel één. Als die nou al een pup bestellen.. ach dan kunnen we het er toch wel op wagen? Wim mompelde nog wat, maar ik belde Karin. Na overleg wilden ze graag een pup uit dat eventuele tweede nestje.

En zo gebeurde het dat we 8 weken later een opnieuw prachtig nestje kregen. Ben en Niesje waren hier dat weekend want we hadden lekkage. Er was een leiding bevroren. Terwijl Ben en Wim aan het klussen waren maakten Niesje en ik de geboorte tot de laatste pup mee. Ook Karin had ik gebeld toen de bevalling begon. Ach, de eerste pup lag ’s morgens al dood in de mand. Dat was een hele grote. Kim was helemaal ontdaan. De rest van de dag liet ik haar niet meer alleen en met af en toe een beetje hulp was de 10e pup aan het eind van de middag er uit. Negen levende pups. Er was één kleintje bij, maar die was net zo levendig als de rest.

Ach wat een mooi gezicht was het. We waren niet bij het nest weg te slaan. Voor het nest naast de open haard hadden we de oude bedbodem van Willem en Hilly gebruikt. Die kon je dan ophogen met een paar planken wanneer de pups zo ondernemend werden dat ze er overheen probeerden te klimmen. Al met al was het een feest van de eerste tot de laatste week. Als dan de laatste pup opgehaald is ben je zelf, en ook moedertje Kim, aan rust toe. Ik schreef na een van deze feestjes een kinderboekje over het leven van Scotty, een van de pups uit een nestje van Tessa en Scott.

Ik ben Scotty Meer lezen »

Dick en Anda

Gisteren kwam Dick op bezoek vanuit Apeldoorn. We groeiden samen op en ontdekten dat we veel gemeen hadden. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen beleefden we onze eerste kennismaking bij de sloot op de grens tussen onze boerderijen De Boomgaard en het Lieferink. Daar hebben we blijkbaar de eerste verhalen uitgewisseld: Dick, zus Annie en Diny en ik. Ik weet het niet meer maar het had op hem blijkbaar veel indruk gemaakt. We bespraken gisteren de culturele verschillen tussen ons boerenkinderen en de kinderen die in het dorp opgroeiden. In Vorden waren ze op de basisschool verder in het stimuleren om door te leren van alle kinderen dan in Hengelo. Dick ging daarom eerst de laatste klas van de lagere school in Zutphen doen. We bespraken de ellende van de examens waarbij slagen of niet slagen vaak afhing van momentopnames. Ik ontdekte in elk geval wat faalangst kan doen. De gecommitteerde van een vak maakte me complimentjes over mijn mooie vest en weg waren de spanningen. Bij het vak Engels ging ik de mist in omdat ik de eerste vraag niet kon beantwoorden, black out! Ik trok het bij doordat ik heel veel van de Engelse literatuur wist en zo toch een voldoende scoorde. Nee niks geen tentamenvragen vooraf die ook mee konden tellen zoals nu. Je had gewoon geen idee of je zou slagen of niet. Mijn schrift met literatuur was opgevreten door geit Mickey toen ik studerend op een rustig plekje in de stal in slaap was gevallen. Ik weet nog toen de examens net achter de rug waren dat ik een hele grote bos bloemen plukte in die sloot tussen onze percelen en in een vaas op water ging zetten. Mama merkte toen op: ’Ie bunt nogal zeker van de uutslag straks’. Echt niet. Maar ik had het gered. Dick net niet. Hij heeft het later allemaal ingehaald.

En die faalangst? Ben ik altijd gevoelig voor gebleven. Ik heb er later een cursus voor gevolgd om leerlingen met hetzelfde probleem te kunnen helpen hiermee om te gaan: faalangstreductietrainingen.

Onze levens bleven verbonden. Als tiener verzorgden vriendin Joke in ik het koken op een jongenskamp waar Dick en Wim Enzerink leiders waren. Toen we naar Aalten verhuisden was Dicks vriendin Anda mijn kapster. Eenmaal in Hengelo kwamen Dick en Anda dichtbij ons wonen en bleven de gezamenlijke contacten warm. Hun Ernst en onze Mark werden twee dagen na elkaar geboren. Samen in vreugde en verdriet, samen op vakantie. En al woonden ze later in Apeldoorn en gingen wij van Hengelo naar Emmen, de vriendschap bleef. Heel jammer dat Anda 10 jaar geleden overleed en nu Wim. Zo haalden we die dag heel wat herinneringen op en herdachten hen die ons zo dierbaar zijn. Toch weer een dag met een gouden randje.

Foto: Dick en Anda , hun laatste bezoek samen aan het Schoolpad.

Dick en Anda Meer lezen »