Weblog1

Wij hebben een nieuwe tv in de achterkamer… je weet wel… Het zo gemakkelijk eentje extra wanneer er voetbal op de tv is. Bovendien kun je zo vanuit de keuken af en toe een blik werpen op Max en Loretta of Man bijt hond of Jonge leu en olde grond.
De oude had het bijna 20 jaar volgehouden en trof geen enkele blaam. We hadden al eens gekeken bij Expert en de goedkoopste zag er heel goed uit. “Hoe kan dat? Is dit wel een goeie”? , vroeg ik de verkoper. “Hij is prima, maar dat komt omdat er een computerscherm voor gebruikt wordt”
Een paar dagen later verrast Wim zichzelf en mij met de nieuwe tv en die wordt op het vertrouwde plekje gezet. De eerste dagen kwam er niet van om daar tv te kijken, maar zoals algemeen bekend is wordt het de komende tijd één en al voetbal! Gisteravond was het zover. De hele avond super voetbal. Ik zou m’n favoriete Engelse detective A Touch of Frost gaan zien op onze nieuwste aanwinst. “Dat ding is niet goed, het is allemaal donker”, roep ik richting voorkamer. Ik zat in mijn favoriete grote stoel bij het achterraam en de nieuwe tv staat gewoon op dezelfde plek als ons vorige oudje: op het meidenkastje. “Hoe kom je er bij”, zei Wim, die zich even losrukte van de voetbal. ”Nou… kom hier maar eens zitten”! We proberen alle hoeken. Nu snapt hij het ook. Je kunt er alleen goed naar kijken als je er recht voor zit en op gelijke hoogte. Wanneer je er nl schuin voor zit zie je niks of je zit wat lager en dan is alles heel donker.
Wim is al aan het uitvinden. Ik ben benieuwd.

[i]Hier volgt dan het nu overbodige advies van mij:
Koop geen tv met computerscherm zoals wij.[/i]

21-5 “Zullen we Levensweg doen”? Eva, maar ook Robin zijn helemaal fan van het familiespel Levensweg. Vandaag is alleen Eva bij ons.
“Nee toch… laten we eerst maar lekker naar buiten gaan”. Het is veel te mooi om binnen te zijn. We maken samen een indeling van de middag. Eerst lekker de pony’s borstelen en trainen, daarna gras maaien en dan….. Levensweg!
We zijn dit keer slimmer dan Amber. We doen net of ze er niet is en gaan uitgebreid Sara stukjes brood voeren bij de stal. Als ik ook nog even wegloop staat ze ineens te eten bij Sara. Eva roept meteen en is in de opening gaan staan tussen het stukje bij de stal en de wei. Amber weet wanneer ze verloren heeft en laat zich nu gewillig vastzetten. Samen borstelen we de restanten van de wintervacht weg bij de beide pony’s en kammen de manen en staarten. Daarna gaat Eva met Amber stappen en probeert ze haar opnieuw aan de longeerlijn rondjes te laten lopen. Ze redt het warempel! Amber loopt mooi achter de zweep aan. Steeds als ze iets goed doet stopt Eva even , zegt dat ze geweldig is en aait haar over de neus. Er is contact tussen die twee.
Sara wordt ook nog even aan de tand gevoeld. Eva geeft niet gauw op, maar dit is een taaie. Volgende keer maar weer, want nu Robin er niet is kan Eva mooi gras maaien. Wim geeft de instructies en blijft er bij en ze begint rondjes te maaien. Ook de achteruit kan ze al vinden en de bochten gaan ook al zó goed.
Even later vindt ze een jong kikkertje in het net gemaaide gras. Die heeft geluk gehad en Eva brengt hem gauw naar de vijver.
En dan…. Levensweg. Ik word politieagent en Eva iets in het toerisme en woont op een boerderij. Ik krijg maar 1 kind en een hond en zij een tweeling en nog een paar geadopteerde kinderen. Bij alle goede dingen die je doet krijg je een Levensweg kaartje waarbij je later pas weet wat je dat gaat opleveren. Het is een leuk spel dat je in een uur kunt spelen. Zo hebben we met elkaar een leuke middag. Over 14 dagen zijn ze weer samen: Robin èn Eva!

20-5-2008
Wim is vanavond naar Valerius, z’n Mannenkoor. Hij is op mijn fiets. Ja…. dat wonder op twee wielen -de E-bike. We waren vanmiddag er even op uit gegaan..tandarts, boodschapje, cappucinootje bij de Kamer. Dat is het einde. Wie Emmen bezoekt moet behalve in de Dierentuin ook eens gaan kijken bij de Kamer in het centrum van Emmen. Vroeger was het de Oudheidkamer, een soort museum waar je behalve een vleug nostalgie proeven ook een paar echte veenlijken kon bewonderen. Daar moet je nu voor naar het Drents Museum in Assen. Nee… nu is de oude boerderij in gebruik als galerie-restaurant. Je krijgt er standaard bij je koffie niet alleen een lekker bakkerskoekje, maar ook een klein glaasje water en een chocoladecupje met slagroom bij. Daarna gaan we nog bij de fietsenmaker langs om m’n fiets even te laten nakijken. Er kraakt wat. De ketting moet gelukkig alleen gesmeerd.
Wim vraagt zo tussen neus en lippen of ze ook herenmodellen hebben in de E-bike uitvoering. Ze hadden er ooit één verkocht aan een meneer van 80 jaar die beslist een herenmodel wilde ondanks dat ze het hem afgeraden hadden. Een jaar later ruilde hij hem in voor één met een lage instap want hij kon z’n been niet meer over het zadel krijgen.
En Wim begint ook schouder en spierklachten te krijgen. “Neem die van mij dan eens mee…. Dan kun je zien of het je bevalt”, zei ik vanavond. Ik zag hem zonet wegrijden. Het zadel had hij maar laag laten staan. Het was een komisch gezicht, maar ik denk ….. dat hij binnen nu en een jaar ook zo’n apparaat onder z’n gat heeft. Het is voor mij een uitkomst. Ik beweeg nu tenminste veel meer en misschien daardoor heb ik nog maar weinig klachten.

ps. Wim kwam terug en meldde dat hij 35 km per uur had gehaald op de terugweg. Hij gebruikt hem als racemonster!….

Onze familie Kip.

Afgelopen zondag aten we weer eens kip… je weet wel zo’n lekker kippetje in een braadzak bereid. Lang niet gehad. Wim heeft het gebraden. Ik mocht het verdelen. Rick at ook bij ons, want het was zondag. En die kan heel wat aan. Judith vergeleek hem eens met een vuinisvat. Wanneer wij op vakantie zijn wordt hij regelmatig te eten gevraagd bij de broers. Alles wat er overblijft kun je bij Rick kwijt. Je hoeft dan niet te denken: hier hebben we morgen nog een portie aan, want als je vraagt of hij er nog zin in heeft, zegt hij meestal zoiets van:”Vooruit dan maar” en kun je die extra portie zo op z’n bord kieperen.
Ik gaf hem een enorme portie groente waar hij de hele week bijna op kan teren, want we vertrouwen die kookkunst van Rick nog niet erg. “Geef hem die poot ook maar”, zegt Wim. “Ik dacht dat een kip twee poten had. Waar is die andere poot”, vraag ik hem. “Ooohh ….dat was niks…. daar zat zowat niks aan”. Nou dat zal wel… ha ha ..… en ik moet gelijk aan die ober denken in Twente.
Daar had iemand ook kip besteld in een restaurant en even later wordt de kip opgediend. De man die besteld heeft ziet dat de kip maar één poot heeft: “Zeg ober…. dee kippe hef maor één poot”. “Nou en…”, antwoordt de ober. “Een kippe hef altied twee poten”, zegt de man. “Ach wat”… zegt de ober….”Wo’j ‘em etten of wo’j d’r mee daansen”?
Gisteren gingen onze vier kuikens vreselijk te keer. Moeder kip en de haan waren onder het tuinhekje doorgegaan en verdwenen. Moeder is haar zorg aan het afbouwen. Toen ik het tuinhekje voor ze open deed schoten ze gelijk onder de rhododendrons. Even later waren ze weer herenigd. Het is een mooi gezicht… pa en moe met de vier kuikens die de hele dag op het erf rondscharrelen. Nu maar hopen dat die kuikens niet alleen maar haantjes zijn!

De Mariakerk in Uithuizermeeden

Eindelijk heb ik het kerkje van Oldenzijl in het echt gezien. Een paar jaar geleden stond er zo’n mooie foto van dat kerkje in het winterse Groninger landschap in het Dagblad van het Noorden. Dat sprak me zo aan dat ik het geschilderd heb. Maar ik had het nooit zelf gezien. En dat kan niet…toch? Ik vroeg me steeds af of ik de sfeer goed getroffen heb. Nou de sfeer van het verstilde Groningerland klopte, alleen het jaargetijde niet. Toen Siebrand Knol, waarvoor we vandaag gekomen waren, het schilderij indertijd zag, had hij het over een school die te zien zou moeten zijn. Maar op de foto die ik gebruikte, zat hij precies achter de kerk, ontdekte ik nu. Koster Klinkhamer haalde zelfs de sleutel om ons de binnenkant te laten zien. Het is een heel oud romaans kerkje, waar kunstschilder Helmantel pas nog heeft zitten schilderen. De koster had opgemerkt dat de muren nodig bijgewerkt en geschilderd moesten worden, maar Helmantel vond dit veel interessanter om te schilderen.
Degene dit Nicolaaskerkje hebben laten bouwen liggen er in begraven.
Kort er voor hebben we, na een bijzondere en indrukwekkende afscheidsdienst in de Mariakerk in Uithuizermeeden , Siebrand Knol begraven. Afgeladen vol was het. Iedereen moest wat inschuiven en er werd met stoelen gesleept. Corrie vertelde over het leven van pa Siebrand. Heel knap. Kleinzoon Sieko had een lief gedichtje en ook Gerko—ja die—deed een dankwoord. De mevrouw die de dienst leidde deed dat heel mooi. Siebrand was niet iemand die over zijn geloof sprak, maar hij had gezegd:”Ik ben een herder over mijn schapen, maar de Heer is mìjn Herder”. De bloemenzee sprak voor zich, maar ik vond het kleine veldboeketje aandoenlijk en ook de klompen van Siebrand waarvan met bloemen en een schaapje een heel toepasselijk bloemstuk gemaakt was. Ik weet het niet, maar ik denk dat Corrie dat gemaakt heeft
Uit het hele land kwamen de mensen. We hebben heel goede herinneringen aan hem, een bijzonder en ik zou willen zeggen aimabel mens, maar dat woord klinkt te deftig. Hij hield van z’n schapen, z’n Friese paarden, de natuur, maar vooral van zijn gezin. Toen hij vorige zomer Toska kwam halen met Jannie, Corrie en Nienke moest hij natuurlijk ook onze lammeren zien. We hadden in het voorjaar ook bij hen een stel fleslammeren opgehaald. Hij zag gelijk dat Beertje longontsteking had. Die hebben we toen meteen ingeënt. Ook had hij een paar oormerken meegenomen voor de twee lammeren die ze nog niet in hadden.
Met Jannie hebben we afgesproken om deze zomer een dag of wat de caravan bij de boerderij te zetten. We willen in elk geval contact houden. En het Groningerland in de zomer is prachtig!

Mary Anne met vader Scott en Tessa jr—–juli 2007

De Eemslander Shanty’s hadden gistermiddag hun jaarlijks feestje. Dit keer hadden ze een fietstocht gepland met een barbecue na. Jammer…. Het fantastische Pinkster- fietsweer was over en de regen deed nu zijn best.
Geen fietstocht dus. Er was iemand ingehuurd om de stemming te verhogen. Dat is met een shantykoor niet moeilijk. Bij “De klok van Arnemuiden” begonnen er al heel wat
te zingen, te zwaaien en mee te deinen. Ja …de dames zijn ook op de hoogte van het repertoire en zingen uit volle borst mee.
De feest commissie zorgde voor het bakken en braden en wij hoefden alleen maar langs de salades en de barbecue te lopen. Er werd flink gegeten. Ja er werd zo te horen ook door velen gelijnd, maar nee… alleen vandaag niet !
Gek….. ik kon er niet erg in de stemming komen. ‘s Morgens had ik Pieter aan de telefoon die met Mary Anne en honden Tessa en Robbie en parkieten in hun stacaravan in Holten zit. Hij klonk heel verdrietig. Met Mary Anne gaat het niet best en in plaats dat ze zondag hier zouden komen of wij bij hen, willen ze het liefst weer naar huis naar Capelle a/d IJssel.
Bovendien gaan we maandag naar de begrafenis van Siebrand Knol, een uniek mens, en we zijn daar in gedachten toch mee bezig. Zo verdrietig allemaal. Bovendien roept dat ook bij ons herinneringen op, omdat mama indertijd ook op die leeftijd overleden is aan maagkanker.
Ik weet wel dat je het verdriet van anderen niet over moet nemen. Daar help je niemand mee, maar het beïnvloedt je wel!

Toen ik hiermee bezig was was ik in gedachten weer voor op de platte wagen bij pa op weg naar de mölle.

Vanmorgen zat ik in de stoel voor het grote achterraam en kwam een roodborstje heel dichtbij en keek me met een schuin koppie een hele tijd aan. Ik zat onbeweeglijk en dacht meteen aan opoe’s favoriete versje: Roodborstje tikt tegen ’t venstertje aan… Laat mij er in… Laat mij er in.
Hebben jullie dat nu ook? Wanneer je naar iets kijkt of iets ruikt dat er gelijk een associatie met iets van vroeger boven komt drijven. Soms is dat heel prettig, maar het kan ook minder.
Als ik in de schemering langs een sloot loop denk ik meteen aan de [i]bollebak[/i] waarvoor we door opoe gewaarschuwd werden. Dat moest wel een verschrikkelijk monster zijn en opoe kon daar beeldend over vertellen. Opoe die, de eerste schooldag nadat mama en vader Hein getrouwd waren, me lopend tegemoet kwam omdat er nog geen stevig hekwerk voor de[i] laoke[/i]( smal stroompje) zat.
Ik had net in Monaco in het Museum van Jean Cousteau een sidderaal op sterk water gezien,
toen ik in de Middellandse zee bij Menton, de topper onder onze gezinsvakanties, een kronkelend iets onder me zag. Ik zwom voor m’n leven, Anda verwonderd achterlatend en viel uitgeput op het strand. en durf na die tijd geen open water meer in.
Wanneer ik hier de zijdeur uit loop zie ik de azalea’s- fel oranje- in volle bloei staan. Ik kan er niks aan doen, maar ik moet meteen aan de brandende braambos denken, die Mozes in de woestijn zag.
En is buurman Jans aan het hooien en ik ruik die lekkere lucht dan ik doe ik even m’n ogen dicht en zie ik me weer boven op de hooiwagen liggen.
Ik was een jaar of vier en ik had de mazelen gehad en bronchitis er achteraan. Tante Mien bracht beschuit met aardbeien en slagroom voor me mee, maar ik was zo ziek dat ik het niet lustte. Ik lag in bed en ik zie zo een muis de gordijnen inklimmen tot bovenaan. Wat heb ik geschreeuwd! Niemand wou me geloven. Ze zeiden…:”Dat he ‘j vast en zeker edreumd”. Mooi niet!
Wanneer ik later de bekende trippelpootjes op het zeil van de slaapkamer hoorde schreeuwde ik net zo lang tot pa met z’n pantoffel kwam en de muis doodsloeg. Ben had nog niet zo lang verkering met Diny en we zaten op de Boomgaard in de kamer en ineens….. zag ik een muis door de kamer racen. In paniek vluchtte ik boven op een stoel. Ik zie nog het verbaasde gezicht van Ben voor me. Een muusken…. Wie is daor noe bange veur? ..…..Ikke!

Nee.. vandaag niet…! Berdena en Diny op de Zutphense markt!

Zoals ingewijden weten mag ik graag even een kringloopje aan doen. “Ach”, zeg ik dan,”ik kom er op weg naar het dorp toch langs”. In Hengelo hadden we een buurvrouw, de vrouw van B B (Buurman Boet) die vertelde dat haar fiets vanzelf linksaf sloeg bij het ziekenhuis . Zo vaak lag haar man daar.
Nou mijn auto- of fietsstuur doet hetzelfde. Zonder dat ik het bewust plan ga ik automatisch richting “Het Goed” zoals onze kringloopwinkel heet. Ook voor Wim heb ik al heel wat leuke shirts gescoord.
Wanneer ik dan met mijn buit thuiskom laat ik zo’n shirt, een boek of een leuk stukje aardewerk graag door Wim bewonderen, maar met mijn eigen kleding is het anders. Dat wil je niet weten…. Wim zegt ook altijd:”Gooi eerst maar eens wat weg, anders past het niet meer in de kast”.
Dat leuke T-shirt of die broek kan ik echt niet laten liggen, maar ligt thuis op de stapel te wachten tot het aan de beurt is. Als het dan zover is dat ziet Wim bijna nooit dat het iets nieuws is. Soms toch wel…. En dan zegt hij:” Nieuw shirt”? “Welnee”, zeg ik dan, “die heb ik al zo lang”.
Diny is er net zo één. Soms moeten we elkaar helpen om onze garderobe uit te dunnen. Meestal gaat er dan een stapel naar Polen of Roemenië. Vaak gaat er ook een vest, T-shirt of broek met de ander mee. “Ach dat steet oe völle better, nem dat astoeblief mor met”.
Toen we met onze nicht Berdena ook onze favoriete shop in Lochem lieten zien en gedrieën rondstruinden vertelde ik haar hoe we soms thuiskomen met onze buit. “O”, zei ze lachend, toen we vertelden over onze kledingtruc en zij maakte het af. ”Later on when I’ve got it on Curtis says:”Aahh …something new”? “Ooh no… I ‘ve bought it a long time ago”!
Zijn alle vrouwen nu hetzelfde of is één en ander toch genetisch bepaald bij de Eggink-sisters?

Siebrand en Wim met Toska, 5 maanden.

Ik zal de lammetjes niet meer
zien dartelen in de groene weide,
nooit zal ik meer scheren
mijn mooie wollige schapen.
De tranen in mijn ogen die je ziet
zijn niet van pijn, die probeer ik
als een man te dragen.
Maar het zijn tranen van verdriet,
voor al die dierbaren die ik achterliet!

Siebrand

Vanmorgen zagen we de overlijdensadvertentie al in de krant en wat later bracht de post de rouwbrief. Siebrand Knol, onze schapen- en bordercollievriend uit het hoge noorden is niet meer.
In januari hebben we Toska al bij hen opgehaald omdat z’n gezondheid het opnieuw af liet weten. Samen met Jannie heeft hij de schapenboerderij opgebouwd tot wat het nu is geworden: zijn levenswerk. Het moet hem goed gedaan hebben dat Klaas en Corrie samen met Gerko in het bedrijf zijn gegaan.
Hoewel we elkaar tot twee jaar geleden nooit gezien hadden is er in die tijd met de familie een band opgebouwd, waarschijnlijk door dezelfde interesses en achtergrond.

Vorig jaar hebben we nog drie fleslammeren bij hen opgehaald en ook het geglibber in de Groninger grijze klei meegemaakt. De oude handdoeken die bedoeld waren voor de lammeren liggen misschien nog wel ergens achter een tweede dijk…onherkenbaar. Die hadden we maar onder de achterwielen gelegd om los te komen uit de Groninger klei. Het mag een wonder heten dat we zelf niet van top tot teen onder zaten. Maar het was geweldig om daar te mogen rondkijken in de lammertijd. De lammerbar was een uitvinding. De melk werd daar op temperatuur gehouden en door een slangetje met een speen konden de lammeren zuigen als ze honger hadden. Eerst werd een lam net zo lang met z’n bekje aan een speen gehouden tot die het door had. Dan kreeg hij een streep en ging in het hok met lammeren die de speen al zelf konden vinden. Zonder stagiaires kun je niet in die drukke tijd.
Siebrand was toen herstellend en weer heel snel daarna op de been. Toen Tessa zwanger bleek wilde hij graag een pup. Hij kreeg de eerste keus uit het nest en nam de pup met het meeste wit…nee geen witte kop… Dat werd Toska. "Al onze honden heten Toska", zei hij nog.
Gisteren mailde zwager Ben dat het nu Josca geworden is. Ze hebben teckel Jippe, kat Joep en nu dus Josca! En Josca is daar in Eefde echt op haar plek.

Maandag gaan we nu opnieuw naar het hoge noorden, de plek waar Nederland ophoudt. In Uithuizermeeden, in de kerk waar ds van Zorge stond voor hij naar Vorden kwam, wordt een dienst van Woord en Gebed gehouden.
Vanaf deze plaats wensen we de familie veel sterkte toe.

Tessa moet nog wennen!

"Hoe vaak is ze de buurt al in geweest naar de schapen"? Eén dag kon ik net wachten…. niet langer. Vanmiddag belde ik Ben en Diny om te horen hoe het met Toska gaat.
"Maak je maar geen zorgen", zei Ben. "Het gaat helemaal goed komen hier. Ze luistert prima en is de hele tijd bij ons in de buurt". Ben heeft haar aardig door en kent het gedrag van een bordercollie. Ze zijn zo te horen heel blij met haar. Nou dan ben ik het ook met het feit dat ze daar een hele goede plek gevonden heeft. Ze probeerde Jippe al aan het rennen te krijgen, maar die laat zich niet opjagen. Samen liggen ze in de bijkeuken.
Vandaag was Queeny er niet en Tessa moet er toch aan wennen dat ze alleen is.
Robin was er vanmiddag en na het eten gingen we eerst een woordveld maken als basis voor een verhaaltje. Op Het Anker werken ze met taal nl met zelfgeschreven teksten. Je kunt wel raden wat het onderwerp is geworden….: camping de Boomgaard! Als steekwoorden kwamen natuurlijk: melken, Boris, slapen in een tent, koeien voeren, trekker, kunstmest zaaien en de honden ontsnapt! Zo kan hij van iedere gebeurtenis een verhaaltje maken. En daarna….? Grasmaaien natuurlijk!
Aan het eind van de middag zijn we voor het eerst in ons leven bij een advokaat geweest….in burger dan, geen zwarte toga! Laten we hopen dat we die ook niet te zien krijgen in verband met onze niet tijdig aangevraagde lijfrentepolis. Ze gaat haar best voor ons doen!