Weblog1

Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn of waren er druk mee bezig. Was het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of op tv. Zelfs Rick houdt de stand van FC Emmen bij. Ik heb me er bij neergelegd. Ik had het al kunnen weten toen op een gegeven moment onze nog zeer prille relatie wat was gedoofd. Wim stelde toen zomaar voor om ’s avonds nog even langs te komen bij mijn kostadres bij mevrouw Sobering. Ik stemde toe.

‘Het wordt wel wat later’, waarschuwde hij toen, ‘want ik kom na de voetbal’. Het werd inderdaad iets later, tegen tienen, maar onze avondwandeling langs het Mierenpaadje bleek nog niet zo gek. Zo kreeg onze relatie een nieuwe oppepper die tot nu toe gewerkt heeft, maar die voetbal….. ik had het dus kunnen weten.

Na het overlijden van Johan Cruyff, werd hij herdacht en geëerd om wie hij was en wat hij gepresteerd heeft. Dat je niet altijd goede vrienden hoeft te zijn heeft daar blijkbaar niet alles mee te maken. Ik hoorde door Wim Daniëls eens vertellen dat hij in een programma vertelde over zijn buurjongen in de USA waar hij een paar jaar woonde toen hij daar voetbalde. Zijn buurjongen had het syndroom van Down en terwijl de jongens uit de buurt samen voetbalden stond deze jongen aan de kant want hij kon niet voetballen. Johan nam hem een veertien dagen onder handen om hem de kunst van het voetbalspel bij te brengen. Nadat hij een paar weken weg was geweest en weer thuiskwam zag hij dat zijn buurjongen toen gewoon met de jongens mee kon voetballen. ‘En’…. zei hij er achteraan, ‘toen heb ik hem leren zwemmen’. Zie je, dat kan ik zo waarderen in deze topvoetballer.

foto: Allemaal van der Kolk, 26- 08- 2009

Opnieuw heb ik een gesprek gehad met mijn therapeute. Er zit een opbouw in, ik merk het zelf. Was het eerst het opnieuw verwerken of noem je het ‘een plekje geven’ van het verdriet om onze sprankelende jongste zoon. Het verdriet werd nu gevolgd door begrip. Hij was totaal op. Daarna kwam het verdriet om het afscheid van Wim weer naar boven en dat zal nog wel blijven. De Paasdagen hebben me veel tranen gekost. Nu kwam mijn eigen functioneren aan bod. Wat kan er nog en wat wil ik nog. Waar word ik nog blij van? Schilderen is nog iets te ver, ik kan me er niet goed op concentreren. Maar wanneer ik bezig ben met schrijven of herschrijven van belevenissen ben ik helemaal van de wereld. Daar kan ik me in vinden, doet me goed, net als het bewonderen van de steeds groener wordende tuin en bomen achter de tuin. De rovers, kraaien, eksters en Vlaamse gaaien worden steeds brutaler. Ze graaien de zakjes met pinda’s zo van het vogelvoerhuisje af. Als ze weg zijn waagt het roodborstje zich bij de vetbolletjes, net als de kool- en pimpelmeesjes. Die kunnen zich beter in de struiken bij buurvrouw Grietje verstoppen. De bolletjes die ik geplant hebben schoten de grond uit net als de stekjes die ik vanaf het Schoolpad meenam. Ik moet nog wel een keer terug. Nathan doet toch niks met de tuin. Hij woont er nu alleen. Maar hij vind het heerlijk aan het Schoolpad. Sfeertje hè?

Engeland en vooral Schotland hebben ons hart gestolen. Dacht ik altijd, maar nu ik deze foto tegenkom denk ik … waarom? Deze foto maakte ik tijdens een nogal verregende vakantie door Groot Brittannië, ik meen 2011. We waren al door de omgeving Aberdeen geweest, de plek waar vriendin Susan opgroeide. Daar hadden we een paar mooie dagen.

Toen we echter hogerop Schotland in wilden kwam en er een soort noodweer opzetten en keerden we op onze schreden terug naar de omgeving Pitlochry. Daar is genoeg te ontdekken, ook met minder weer. Daarna zakten we af en bezochten zoals altijd het Lake District waar onze liefde voor dit land begon. En daar kregen we dit weer op ons dak en ik moest meteen aan de groet van de zus van Tom Woodgate denken: ’The usual weather isn’t it?’ En toch ging hier ons hart sneller kloppen want bijna 40 jaar geleden ontstond hier onze liefde voor dit land. De verrassing van de bergen met schapen en de gestapelde muurtjes… de meren…èn de gastvrije en vriendelijke mensen

We reden die keer langs het Ullswater en hebben ons laten verwennen met een lekkere lunch in een hotel in Pooley Bridge, ook de favoriete plek van Tom Woodgate. De Shepherds pie, een aanrader van Tom, smaakte heerlijk. Ik snap ook waarom in zoveel gelegenheden stoelen met pluche te vinden zijn. Kun je heerlijk bijkomen na een wandeling in een druilerige omgeving. En nu..? Ik mag nog steeds graag kijken naar het tv programma Escape to the Country en hoop telkens op een zoektocht door de Dales, het Lake District of Schotland.

Luella 2

Ken je deze nog?’ Rob wees naar één van de Herdwicks die sinds een week in onze wei bivakkeerden. Hij kwam de drieling bekijken, fotootjes maken en ze meteen een nummer in de oortjes doen. De rammetjes een langwerpige en het ooitje een driehoekige. Ze gaven geen kik. Ze hebben de koude nacht goed doorstaan. Het hok had ik wel opengedaan, maar moeder ooi had het niet door of had er geen zin in. Rob is klaar met zijn werkzaamheden, de ooien lopen nu lekker in de voorste wei zodat we ze beter in de gaten kunnen houden, want de rest moet ook nog lammeren.

En nu dan: ’Ken je deze nog?’ Ik kijk naar het smalle snoetje en ja, ze komt me wel bekend voor. Rob helpt me uit de droom: ’Het is Luella 2’. Deze Luella is de eerst geboren Herdwick in onze wei, nu twee jaar geleden. Ik mocht Engelse namen aandragen. De hele Amerikaanse familie en Engelse vrienden noemde ik op: Pamela, Abby, Berdena, Luella, Joan, Stella, Leone en nog meer. Rob koos Luella voor de eerstgeborene. Het wordt dus Luella 2 want meteen werd de moeder als Luella 1 beschreven. En nu loopt ze weer op de plek waar ze geboren is en zal straks ook hier haar lam krijgen.

Vandaag is Rob jarig. Gefeliciteerd Rob en wens je veel geluk en een vruchtbaar schapenjaar toe.

Hebben jullie dat ook? Denk je te weten wie je bedoelt, ziet het gezicht voor je… maar de naam wil je niet te binnen schieten. En het gekke is wanneer ik Wim vroeg hoe die persoon heette… kreeg hij ook een black out… Soms duurde het uren voor je de naam weer boven water haalde. Ik noem het meestal het goede laatje. Maar zo kun je ook in de haast andere dingen vergeten. Ik dacht aan die keer met de schilder tas. Wil je de deur uitgaan, pak je de tas, kijk of de portemonnee er in zit… want wat is een mens zonder een portemonnee. Zit die laatste er niet in! Ken je dat? Dan is het piekeren waar je hem het laatst gebruikt hebt of in elk geval gezien. Ik wist dat ik hem pas nog gezien had, maar waar was dat ook al weer. In elk geval had ik geen boodschappen na die tijd gedaan.

En dan ineens… een flits… toen wist ik  het weer. Ik had N.B. net de tas met verfpotten en kwasten doekjes en voorbeelden naar mijn keetje gebracht. Daar zat ie in want wanneer ik naar de schildermorgen ging wilde ik niet twee tassen mee moeten slepen en deed ik altijd de portemonnee bij de verftas in.

Die keer was Dineke er en samen gingen we gauw even de lammeren de fles geven en dan liepen we toch langs het keetje en zou ik  die portemonnee wel pakken. Daarna gingen we even onze blik verruimen bij onze gezamenlijke liefde Het Goed.

Erg leuk bijgepraat al kijkend langs de boeken, de kopjes, potjes en vaasjes in allerlei kleuren en natuurlijk in het café bij een kop thee. Met de belofte dat ik gauw haar een tegenbezoek zou gaan brengen in Coevorden ging Dineke weer.

Aan het begin van de avond was het weer lammerentijd. Ik wilde de melk aanmaken en zag de flesjes niet. Waar kon ik die nou weer gelaten hebben. Waar had ik gelopen met die flesjes na de voeding. Ineens wist ik het weer. Naar het keetje voor die portemonnee. Ja hoor…nog maar eens op en neer.

Ja,… opa Bijenhof… ik weet het: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. Een wijze spreuk…

Foto: Het schilderskeetje nu. Ik vertelde Johnny het verhaal over koningin Wilhelmina die in de bossen van het Loo ook haar keetje had om te schilderen. Daarom is ie nu in alle glorie hersteld met naambord en al. En rijden ze er af en toe mee in een optocht of worden en gehaktballen uit verkocht. We hebben nog mogen proeven…

‘Ik heb de radio niet eheurd’, zei ik die morgen toen het ineens kwart voor negen bleek. Die radio van ons aan het Schoolpad  sprong altijd aan tegen acht uur. Wel gebeurd dus. Ik was dan ook ver weg. Ken je dat? Was ik al een paar keer wakker geweest, zelfs nog om kwart voor zeven, en toen kwam ik opnieuw in een slaap waarin veel te beleven was. Ik tenminste wel. Ik liep te zwerven door een groot betonnen gebouw, veel trappen, zelfs een soort gladde baan naar boven die te steil bleek. Dan maar weer terug. Ik had uit een bak met dassen en kleding een omslagdoek gevonden, leek eerst niks maar later, in het licht, zag ik dat het een mooie kersenrode kleur had, het enige rood dat ik goed kan hebben. Af en toe kwam ik iemand tegen, maar niemand vroeg me wat. Ik had zelfs een bos sleutels bij me die ik overal uitprobeerde. Soms kwam ik bij een ruimte waar veel mensen zaten te vergaderen, zo leek het. Ze liepen langs me heen toen ze naar buiten kwamen. Niemand zei wat tegen me. Ik had het uit willen schreeuwen: ’Zien jullie dan niet dat ik een kind kwijt ben?’ Maar ik deed het niet. Ik bleef verder gaan met de sleutelbos en paste hem nog maar eens op een buitendeur. En toen hoorde ik ineens Wim zeggen:’Zö-w der maor es uut gaon’.

Dat bleek een goed idee, ik kwam weer bij m’n positieven.

Zo droomde ik dat 7 jaar geleden. Toen dacht ik nog dat wat ons overkomen was niet erger kon. Maar we hadden elkaar nog. Samen konden we verder…..in goede en minder goede tijden…

Wat heb ik genoten van de tijd met de schapen en lammeren. Toen we nog een stuk jonger waren en onze eigen schapen nog hadden vond ik het fijn om ’s avonds nog even in de stal te blijven zitten op een strobaal en. ‘Ik heb et hier wel ezien’, zei Wim dan en ging naar de warme kachel. Ik bleef dan nog een tijdje zitten en genoot ervan om tussen de schapen te blijven. Het rook zo lekker.  Later toen we de schapen van Rob hadden stuurde hij eens een berichtje van: ‘Heb je het de komende dagen erg druk?’ Ik berichtte terug: ’Breng ze maar’.

Het bleken lammeren van een paar weken oud al, nu zonder moeder. Ze wilden met geen mogelijkheid de fles aanpakken. En Rob had meer te doen in die drukke lammerentijd. Meestal probeert Egbert deze klusjes, heeft meer geduld. Maar die keer lukte het hem ook niet. Zo kwam Egbert even later met twee hele aparte lammeren aanzetten, lange poten, lange nek en allemaal krullen. En wild.

Het bleken Wensleydale lammeren te zijn, een longwool ras. Een dunne witte ram en een hele dikke zwarte ooi. Ik wilde ze eerst in het nest in de keuken hebben om ze te wennen aan de fles en dat nest stond al klaar.

Na de koffie met Egbert probeerde ik er maar eens eentje aan de fles te krijgen. Hup op schoot en open dat bekje. De witte begon meteen te zuigen, kleine trekjes zoals hij dat bij de moeder had gedaan. Egbert wist niet wat ie zag. Daarna de dikke zwarte. Ook die moest ik de bek flink open drukken maar toen hij eenmaal begon te drinken klokte ze zo de 250 ml naar binnen. Ze waren waarschijnlijk erg hongerig. Egbert snapte er niks van. ‘Ach Egbert, ze missen het warme moederlijf. Daar kunnen jullie met z’n beiden niet tegenop’.

Maar nu moest ik bedenken hoe ik ze naar de stal zou krijgen. De witte was geen enkel probleem, maar de zwarte was wel 4 keer zo zwaar en tilde ik niet even 120 m verder. En in de kruiwagen? Daar zou ie zo uit springen. Zou ik Frank bellen? Die zit op fitness en heeft goeie spierballen. Of pak ik die oude tas op wieltjes en prop de zwarte er in?

Het is Frank geworden en zaten ze wat later gezellig met z’n vieren in de stal.

Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik nog wakker aan het worden ben, komt er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar doet belanden…. met een pan. .. een lege pan waar net de pudding in werd gekookt door opoe. Dat gebeurde toen nog, pudding koken. En opoe kon er wat van. Die was vroeger in haar dienstje opgeklommen van bellenmeisje tot kokkin. En wat wij, Diny en ik dus, daar zo geweldig aan vonden was het

uitlikken van de pan, nee niet echt likken, maar met de lepel de pan schoonschrapen. Ze liet er meestal nog een beetje extra in zitten. Ik hield vooral van dat iets aangekoekte laagje op de bodem. Even was het of ik zelfs de vanillegeur nog kon ruiken.

‘Ken ie-j dat ok nog?’, vroeg ik die keer aan Wim. ‘Ik had liever dat vel dat ‘r op zat’, zei hij. Nee daar walgde ik weer van. Wim heeft juist een herinnering aan een andere speciaal gekookte pan met vanillevla. Henry, toen al een bijdehand en snel typje, wilde even kijken wat er toch zo lekker rook daar boven op die plank en trok de hele pan met hete pudding over zich heen. Tja, dat blijft wel hangen. Ik heb hem ook nog nooit aan de pudding gezien, bedenk ik me.

Toen onze jongens klein waren had je de Saroma, lekker makkelijk. Die hoefde je alleen maar door de melk te kloppen. Daar vond ik zelf niks aan, maar intussen hadden de yoghurt en de kant en klare vanillevla gelukkig zijn intrede gedaan. Dat werden dus vlaflipjes: je weet wel: yoghurt , een beetje limonade en dan de vla. Nu voor ons tweeën werd het gewone magere yoghurt met of zonder vruchtjes of liever aten we helemaal niks toe, want we hadden genoeg aan een groenteschotel met kip. Maar ja als je dit weer ziet. We hebben ook al uit pure nostalgie eens griesmeelpudding geprobeerd, waar broer Johan zo gek op was. Hij presteerde het toen hij net drie was, dat hij die persoonlijk kookte, staande op een stoel voor het aanrecht met butagasstel.

Misschien ligt er nog ergens een pakje pudding uit het kerstpakket van Rick.

Foto: Opoe Bijenhof