Dorpsweg 4, nog zoals het vroeger was. Wat ik nog meer aan herinneringen heb aan die eerste tijd met de familie aan de Dorpsweg 4? Dat zijn meer een soort flitsen en aan iedere flits zit een verhaaltje.Mijn eerste kennismaking

Dorpsweg 4, maar nu met Ben en Niesje. In de oorlogstijd was het niet altijd gemakkelijk om het eten voor elkaar te krijgen voor een gezin met regelmatig inwonend oom. Wanneer er dan iets mis ging in de keuken was

Toch nog even de foto met opa en opoe de Bruin apart. In elk geval zijn Wim en Piet regelmatig op bezoek geweest in Wapenveld. Ik vermoed zelfs dat ze er een tijdje gelogeerd hebben toen moeder Siet lang voordat

En hier het bruidspaar zelf, mèt bruidsmeisjes nog wel. Bé de Bruin en Trinie Wiersma zie je hier op de belangrijkste dag van hun leven. Ergens in de zomer van 1962 ging ik bij Wim achterop zijn DKW motor naar

Waar zie je tegenwoordig nog zulke mooi gepoetste schoenen? Het was een belangrijke gebeurtenis in het leven van Bé de Bruin en Trinie Wiersma. Ze trouwden ergens begin jaren vijftig. Bé was de laatste van het gezin van Piet en

‘Heetten oew opoe de Bruin niet Olthuus van eur meisjesname?, vroeg ik Wim gisteren. ‘Ik geleuve et wel’, zei Wim, ‘maor as et anders is dan reageert Ben wel… en anders Henry… die weet et wel zeker’. Ik gok op

Opa de Bruin, hoe vaak heb ik die naam niet horen vallen als er een familieavondje was. Hij was niet groot, werd er gezegd, maar liep altijd rechtop. Vooral wanneer hij bv de kerk binnenkwam deed hij er nog een

Op de begrafenis van moeder van der Kolk sprak ik verscheidene nichten en neven van de van der Kolk-, maar ook van de familie van moeder van der Kolk… Sietje de Bruin. Dieneke is de oudste dochter van Bé de

Ook in Hengelo werd er Koninginnedag gevierd. Gerhard met hoedje en natuurlijk met z’n hartsvriendje Marcel. Mark toetert er al op los en ik ben net bezig om Rick achter uit de kever te hijsen.Toen we in januari 1968 in

Ik meende al dat er een betere foto was van dit uitstapje. Gerhard is intussen moe geworden van het stappen in het mulle zand, maar oom Henry heeft zich al over hem ontfermd. Het is me toch wat… die zondagse