Onder ’n hegge zat de ongelukkige doeve uut te hechtn van ’t gedoo. Maor ’n dommen schooljonge den van zien nog dommeren vaa ’n windbukse had ekreegn umdat e zon good rapport had ehad, tröf em met een keugeltjen in

Den andere doeve vlaog en was al een heel ende van huus baoven een kale streek anekommn. De reize veul em toch wal teegn. Maor dat was et slimste neet. ’n Zwaore buuje kwam andrieven, verduustern de zunne en de

Twee doeven hadn jaorenlang met mekare optrökn, toe den enen op ’n dag teegn ’n anderen zee: ’Ik holle et hier neet meer uut; ik wolle de wiede weerld wel rondvlegen.’’n Andern verschot hiervan, want ze hadn et altied zo

‘Wat mo-w der met an?’, dachtn ’n boer toe ze wat bedremmeld wieter gungn, ‘zo kan’t neet langer.’‘Dee jonges twiefelt d’r an of wiej wal good wies bunt’, zee de jonge teegn zien vaa en hee twiefeln of-e wel wieter

De zunne brand’n op eur daal, maor ze haddn één geluk; ze kwamm’n korter biej de stad. Op ’n stuk grös langs de weg waarn ’n stuk of wat jonges met ’n varkensblaoze an ’t voetballn en ze kreegn ’t

Maor et duren neet lange of daor kwammn twee vrouwleu van de andere kante. Met de haande in de zied bleev’n ze staon, schuddn de kop en zeien:’Now mo-j toch es zeen! Twee luie boern op ’n aarm’n ezel; dat

Noo kwam e nao ’n zetjen ’n andern kearl teeg’n. Den bleef van wiet’n al staon, bekek ’t stel en zee vol verwiet:’ Da’s neet zoas ’t heurt mien jonge; iej riejdt en loat oew olden vaa te voot gaon?

’n Boer en zien zönne gung’n op een mooin zommermergen naor de markt in de stad; heezölf zat op earn ezel en de jonge leep d’r näöst. “t Gung allemaole good tötdat ze ’n kearl tegenkwamm’n, den zee:’Da’s neet good

Zo vanaf het schoolplein door het hekje naar de fam. van der Kolk. Die eerste jaren op school had blijkbaar veel indruk gemaakt op de beide meiden van toen. Er kwamen steeds meer herinneringen boven drijven, bij de één dit