In 1990 waren we 25 jaar getrouwd en onze plannen voor nog een tripje naar Engeland en Schotland lag al vast. We hadden als cadeau geld gevraagd voor een weekend Londen met de kinderen en dat werd de start van

‘When ever you would like to come over to Britain, I’ll put our caravan in the Lake District for you’, was het aanbod van Tom Woodgate, een Engelse inspecteur die regelmatig naar Holvrieka kwam. De weekenden waren zo stil voor

Eén van de vakanties met Klaas en Sanny zal ons altijd bijblijven. Alle drie jongens gingen nog één keer mee. Ook met Klaas en Sanny gingen er vier stuks, een hele groep dus. Het was wat veel om mee te

Je zou weten dat je jarig was als je met Klaas en Sanny op pad ging. Mooie herinneringen. Hier nog in ons eerste Knausje aan het meer van Annecy. 🙂

Hier nog even met Klaas, Sanny en Henny in een gehuurde caravan. We hadden intussen een oud caravannetje op de kop getikt en Klaas en Sanny al net zo. En zo kwam het dat we datzelfde jaar het echte caravankamperen

foto: Rick met links Esther. Het jaar erop gingen Klaas en Sanny naar Canada op familiebezoek en wij gingen voor het eerst alleen met ons gezin op pad, dit keer naar Karinthië. We gingen zonder Gerhard, maar vooruit… wel met

Misschien heb ik het al gemeld: Mark paste zich snel aan in deze nieuwe omgeving in Emmen in 1983. Hij kreeg snel vrienden waarvan Albert Kamphuis de belangrijkste was. Zo ging Albert ook eens mee op vakantie naar Het Öztal

De verhuizing na dat half jaar Emmerhout naar de Kuifmees was me wat. Wim had net een paar maanden revalidatie achter de rug i.v.m. een snelle botontkalking in een heup. Twee jaar ervoor had hij het in de andere heup

Oktober 1983, net in Emmen. Gerhard met onze nieuwe pup, die we later grote Laska zouden noemen. Op de vorige foto droeg Gerhard een speciale bodywarmer. Daar was hij gek mee. Anneke had die voor hem genaaid. Yvonne en Monique

Alles onder controle hoor! Het leven aan de Kuifmees was aangenaam, een leuk buurtje met kinderen in alle leeftijden. Wanneer wij eens mopperden op onze puberjongens als ze weer eens wat uitgehaald hadden, kregen we altijd relativerende opmerkingen terug: ’Ach