Hier is het duidelijker. Terwijl de jongeman zijn pakketjes achterop de fiets probeert te krijgen komt deze jongedame met een emmer en gieter van het degelijke soort naar buiten.Maar bij de deur komt er hulp opdagen….

Als ik het goed heb komt hier iemand uit de winkel van Emsbroek. Het is me onduidelijk wat er in die pakjes zit.

De directeurs-, notaris- en doktersvrouwen konden zich allemaal een dienstmeisje veroorloven. Toch mooi om de mode van de 30er jaren te zien. Een mooi meisje ook!

Raats matrassen was een begrip in het Vorden van toen.

Een echte jaren 30 woning kun je met recht zeggen. Och misschien is deze ‘directeurswoning’ wel ouder. Maar van wie dit is en waar die staat of gestaan heeft? Het doet me denken aan dat prachtige huis aan de Wildenborchse

‘Nee juf, dat is een zonnekoekje’, zei een klein meisje in mijn allereerste klas in Hattem. En ze wees een lieveheersbeestje aan. Ik dacht dat iedereen dat mooie kevertje met zijn rode schild met zwarte stipjes zo noemde, maar intussen

Zo zag het Herstellingsoord er uit. Van een paar lieve zusters kregen Diny en ik meer dan 60 jaar geleden een klein zilveren meizoentje aan een zilveren kettinkje. Diny heeft het nog, de mijne is verdwenen.Op deze plek woonde vroeger

Vlakbij de Haar, je zou kunnen zeggen in onze achtertuin, stond het Herstellingsoord De Decanije. Het van Hasseltpaviljoen was hier een onderdeel van.

Dit zou zo maar het weiland kunnen zijn tussen de Haar en de spoorlijn. Ik herken alleen de paardjes niet, maar ja… in 1938 was ik er ook nog niet. Bij de Haar stonden er bramen in de spoorsloot. Die

Het EMPO-fietsplaatje van de fiets van Oom Jaap Harwig werd gered en wordt gekoesterd door Wim Harwig in Vlissingen.