Nooit vergeet ik de stress toen ik moest leren fietsen. Moeder Coba kon ons niet langer allebei op haar fiets meenemen. Diny paste niet meer voorop en het werd tijd dat ik een fiets kreeg. Niks geen driewielertje of loopfietsje

We lieten ons in Parijs nog verleiden tot het maken van een knipsel silhouet van onze gezichten.

Samen met een bus naar Parijs. Een uitje om nooit te vergeten. Deze foto maakte een aardige ober Emanuel van ons. Onze laatste bezoekje was naar de beroemde begraafplaats Père de la Chaise. Door tijdgebrek en een tekort aan een

Op het moment dat ik de deur uit ging op mijn 18e was de onderlinge concurrentie tussen Diny en mij helemaal afgelopen. Af en toe was er nog wel wat onenigheid over kleren die ik na het weekend probeerde mee

We schelen niet veel in leeftijd, ruim anderhalf jaar. Dat is toch niks als je ouder wordt. Maar hoe dat bij andere gezinnen zit weet ik niet, maar ik moest als oudste altijd de wijste zijn als we weer eens

De meeste verhalen op deze website zijn van mijn hand en brein, maar soms kom je iets tegen van een andere schrijver waarbij je een glimlach niet kunt onderdrukken. De baron van de Wientjesvoort was een bijzondere verschijning. Hij werd

En daar gingen ze in hun Klemm… het echtpaar Amman, op weg naar huis in Zwitserland.

Het miniatuurmodel van de Klemm 35D dat Joop voor Bram maakte en dat nu in Zwitserland is bij Werner Amman. Prachtig. Opa zou trots geweest zijn . Joop heeft zijn genen, net als Anton, Charlie en ik denk ook Wim

Bram nog even op de foto met Frau Amman in Lelystad voor vertrek naar Zwitserland.

Bram had nog een paar foto’s uit 1944 van zijn gastgezin in Zuid Duitsland: de fam Hüfner. Toen Bram ze probeerde op te zoeken was alleen de vrouw nog in leven. Ze hadden een mooie ontmoeting, herkenden elkaar direct.