Opa tijdens een huwelijksfeest, hier samen met Bram. Net als opa Bijenhof was opa Eggink heel dankbaar voor de AOW die hij de laatste jaren mocht ontvangen. Opa Bijenhof stemde de rest van zijn leven op Drees, zo zei hij.

foto: schoonmoeder Jansen, voor de kinderen: ommo. Het is toch zo’n lief bezit, dat gedichtenboekje van Dina, maar ook een weemoedig bezit. Ik denk net ook aan dat andere gedichtje dat zij en Jo samen zongen op de wijs van:

foto: het gezin van Hendrik en Bartje Eggink op de Jager in Mossel. Het is midden in oorlogstijd en de beide zussen zuster Odile- Heintje- en zuster Elisia -Dina- zijn een dagje bij hun ouders op de Jaeger op bezoek

Opa en opoe Eggink met Dina (links) op bezoek bij Hanna op Villa Veldkamp in Diepeveen. Rechts de fam. Kerkmeier, ook werkzaam op de villa, waar Hanna veel aan had. In 1925 schreef opa deze brief aan zijn oudste dochter

Barchem 27-10-1966 Waarde vriend Hein, Jantje vertelde me gistermorgen van uw telefoontje dat Coba in het ziekenhuis lag aan een bekende vrouwenkwaal, waar wij mannen niets geen begrip van hebben. Meestal verloopt dat makkelijker maar zoals nu met Coba kan

foto: 1965- Met zijn allen gaan ze Herman en Nettie wegbrengen naar Schiphol. Opa heeft de verrekijker bij zich. Broer Johan zal een bedankje teruggeschreven hebben want opa Eggink klimt meteen weer in de pen om terug te schrijven. En

Op elke verjaardag die er te vieren was op De Boomgaard kwam ook opa Eggink, aanvankelijk op zijn fiets en later werd hij opgehaald. Het was een gezellige dag voor de opa’s en opoes, een echt dagje uit. Maar in

foto: Diny en Heiny werden tegelijkertijd gedoopt.- zomer 1945 Opoe Bijenhof draagt hier Diny en tante Riek heeft Heiny op de arm. Elke zondagmiddag was het familytime op De Haar. Altijd kwamen tante Hermien en oom Sjoerd Aartsen met de

Leuke foto uit deze tijd met opa en opoe Eggink en ome Jan en tante Jantje. Soms denk je misschien dat alle foto’s en brieven die er zijn boven water zijn gekomen. Toch zat er in vader Hein z’n old

En nog zo’n kale billen gezicht. Dat zal het blijven tot zomer 1978. Tijdens onze vakantie in Auvergne liet Wim z’n baard groeien, maar de directeur van Stork was er niet weg van. ‘Dat ding gaat er af’, sprak hij.