Weblog2
Mijn verjaarscadeau.
Ik dacht steeds dat ik zelf weinig had om te laten zien wat betreft opoe Eggink. Toen ik vannacht niet kon slapen ging ik eens wat rondsnuffelen tussen wat bewaarde schriften en boeken. Ik kom ook mijn eigen poëziealbums tegen
En de achterkant
De achterkant van haar persoonsbewijs. The back side of her identity card
Het persoonsbewijs van opoe Eggink
In de oorlog was een persoonsbewijs verplicht. Dit is het persoonsbewijs van opoe Berendina Eggink- Jansen uit 1941. In the 2e WW you had to keep your identity card always with you. This is opoe Eggink’s identity card from 1941.
Lagere school in het Medler
Een heel oude schoolfoto uit omstreeks 1890. Het is de lagere school op het Medler en onze opoe Berendina Eggink-Jansen is hier te zien… vooraan derde van links. "Dat meisje dat eur hande zo mooi over mekare höldt", legde Erna
Het trouwboekje 3
En natuurlijk de binnenkant met de geboorteaangiftes van hun 10 kinderen. Het is niet helemaal goed leesbaar. Daarom:Hermannus Hendrikus– 17 Juli 1904————-HermanHendrika Johanna– 6 April 1906————-HannaHendrika Harmina– 8 September 1907——-DikaJohanna Hendrika– 22 September 1909——HeintjeHendrik Jan– 21 Januari 1911———-Hendrik JanBerendina– 11
Het trouwboekje 2
De binnenkant. De data van overlijden zijn er bij gezet.Opoe Berendina overleed: 10 maart 1957Opa Johan: 29 december 1973
Het trouwboekje
Niets bijzonders zou je denken, maar wel uit 1903.En als dit er niet geweest was zou de familie er anders uitzien?
Johan Eggink en Berendina Jansen 17 april 1903
Niet alleen tante Hanna heeft veel brieven bewaard ,maar ook tante Jo is altijd zuinig geweest op haar foto’s en haar ontvangen post. Gisteren bracht ik het poëziealbum van Dina en wat foto’s terug naar tante Jo en Erna gaf
Josien als middelpunt
Verrassing! Josien reageerde op ons bezoekje aan tante Heintje. Die had het erg leuk gevonden dat Diny en ik zo onverwacht bij haar op bezoek kwamen. Wel jammer dat we Josien zelf misliepen maar dat komt hopelijk een volgende keer
Opa’s begrafenis 3
Dit is vast op een bruiloft van één van de kleinkinderen. Voor zijn begrafenis had hij bedacht dat hij in de goedkoopste ruwe vurenhouten kist begraven wilde worden, indien mogelijk en dat we allemaal maar een bloem in ’t knoopsgat