Weblog1
Tja….
Alweer paniek in de tent. Was vorige week ook al en kwam mijn redder van de Hedin garage persoonlijk een nieuwe accu installeren. Gisteren begon er weer een rood seintje met iets over de elektrische bedrading met het advies om

Gewoon omdat het zo leuk was…
Ik kan er met plezier èn weemoed aan terug denken. Ze had nogal bekijks, mijn eerste flessenlammetje van dat jaar. Ze liep als een hondje achter me aan wanneer we naar buiten gingen. Even naar de wei dan maar. De

Over sokken, een lam en een herdersjongen
‘Man wat heb jij mooie sokken aan’, het schoot me er die zondagmorgen zomaar uit. Ruud, de vader van een tweeling die ik ooit in de klas had, zat naast me in de kerk en onder zijn chique broek kwamen

12 april
April doet wat ie wil, is het gezegde, maar het waren een paar mooie dagen. Misschien zegt de datum je iets? Tja… ik was er even niet. Gewoon op stap… wel met Storm. Het was een oefening in concentreren onderweg.

Een beelddenker
Even geleden–Als er eentje goed is in relativeren is het Rick. Hem maak je de kachel niet gauw aan. Anders dan ik, ik ben nogal eens van slag, vooral als er iets met je kinderen is. Toen Rick laatst een

Het rijke leven op het platteland
Het is nog maar twee jaar geleden en we zagen het gebeuren. ‘Kijk daar.’ Wim wees naar buiten richting vijver. Ik keek met hem mee. Dick ook. Dick was een dagje deze kant op gekomen. Een week daarvoor werd er

Herdenken
Gisteren was er de herdenking van de DELA van onze geliefden die afgelopen periode gestorven zijn. Geheel in een Youtube uitzending op de pc werden daarbij  de namen genoemd van onze geliefden. Het werd heel stijlvol en mooi gedaan door

Voetbal….
Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn of waren er druk mee bezig. Was het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of

Verder…?
Opnieuw heb ik een gesprek gehad met mijn therapeute. Er zit een opbouw in, ik merk het zelf. Was het eerst het opnieuw verwerken of noem je het ‘een plekje geven’ van het verdriet om onze sprankelende jongste zoon. Het

Waarom?
Engeland en vooral Schotland hebben ons hart gestolen. Dacht ik altijd, maar nu ik deze foto tegenkom denk ik … waarom? Deze foto maakte ik tijdens een nogal verregende vakantie door Groot Brittannië, ik meen 2011. We waren al door

Luella 2
Luella 2 Ken je deze nog?’ Rob wees naar één van de Herdwicks die sinds een week in onze wei bivakkeerden. Hij kwam de drieling bekijken, fotootjes maken en ze meteen een nummer in de oortjes doen. De rammetjes een

Opa Bijenhof!
Hebben jullie dat ook? Denk je te weten wie je bedoelt, ziet het gezicht voor je… maar de naam wil je niet te binnen schieten. En het gekke is wanneer ik Wim vroeg hoe die persoon heette… kreeg hij ook

Dromen…
‘Ik heb de radio niet eheurd’, zei ik die morgen toen het ineens kwart voor negen bleek. Die radio van ons aan het Schoolpad sprong altijd aan tegen acht uur. Wel gebeurd dus. Ik was dan ook ver weg. Ken

Het is mooi geweest…
Wat heb ik genoten van de tijd met de schapen en lammeren. Toen we nog een stuk jonger waren en onze eigen schapen nog hadden vond ik het fijn om ’s avonds nog even in de stal te blijven zitten
Lichter…?
Ik dacht net tot rust te komen. Ik werd lichter in mijn hoofd en dacht het gemakkelijker aan te kunnen om alleen door te gaan. Niets is minder waar. Wel kan ik het verdriet om Mark gemakkelijker een plekje geven.