‘Ik zou hier niet willen wonen’. Ik hoor het nog het Hengelose vriendje van Mark zeggen. Veel te stil… niks te beleven. We reden op dat moment richting Coevorden om hem weer terug te brengen na een logeerpartij bij ons.

Soms ziet alles er een beetje somber uit en ben je toe aan iets wat je vrolijk maakt. Ik bekeek gisteren de tuin en vond er eigenlijk niet zo veel aan, weinig kleur bedoel ik dan. De winterjasmijn begint af

Dit plekje aan het Schoolpad, ingesloten door boerenland en de weg, is bij mens en dier geliefd. Ik doe mijn best om de vogels te helpen de winter door te komen, de Schoonebekers van Rob kijken me iedere morgen nog

Ik ben al bijna 50 jaar weg uit de omgeving van Vorden, maar de eerste 20 jaar van je leven maakt blijkbaar zoveel indruk dat later heel veel beelden en uitspraken gemakkelijk boven kunnen komen. Ik ben niet de enige

Het was enkele jaren geleden een drukte van belang voor de winkel van schoenhandel Schuttrups in Exloo. Er was een wandeltocht uitgezet, een tent geplaatst voor een soepje na die tijd en je kon in de winkel terecht voor informatie

En dan ineens een nieuwe vraag. Ik, een Achterhoekse in Drenthe wordt gevraagd om de zee bij Ostende te schilderen. Als dat geen uitdaging is! Ik ben op dit moment bezig met een schilderij van Ameland in de avondzon. Ook

De zes Schoonebeker heideschapen lopen nu weer in onze wei. Het zijn net baby’s … die lammeren. De drie R’s van dr Spock zijn ook hier van kracht: Rust, Reinheid en Regelmaat. Op vaste tijden de fles, lekker spelen om

Suusje wordt oud en is niet bij Wim weg te slaan. Zittend klemt ze zich aan zijn dijbeen en doet hij even een tukje op de bank dan zoekt ze de warmste plek op. Drosinulasiroop, lees ik op het etiket.

foto: Scott, gemaakt door Henk Eggink, zomer 2007 Ook dit gedichtje las Friso Bavinck voor. Lijkt zo eenvoudig en dat is het ook. Maar voor mensen die het mee hebben gemaakt om afscheid te moeten nemen van je hond, een

Vandaag is het Valentijnsdag en in tegenstelling tot de jeugd in andere landen ben ik er niet mee groot geworden. In Nederland heeft deze gewoonte intussen wel zijn intrede gedaan. Op het Carmelcollege kwam het op een gegeven moment ook

Onze werkgroep ‘Ontmoeting en Inspiratie’ van de Schepershof in Emmen- Oost had de neerlandicus Bavinck uitgenodigd om een poëzie-middag te verzorgen met als thema: ’Liefde in de Poëzie’, met een knipoog naar Valentijn. Dhr Friso Bavinck kwam vanuit Haren onze

Rieksie op de voorgrond, de donkere krijgt de in Drente veel voorkomende naam Jans en de witte moet nog een naam. Had ik net Anja aangeboden om Rieksie over te nemen, komt herder Kievit opnieuw met een paar lammeren. En

als het op eten aankomt zijn ze allemaal van de partij. Wim maakt vaak een broodje ei tussen de middag en als ze allemaal binnen zijn dan weet je het wel. ‘Dat kump der van a’j ze één keer wat

Suze beschouwt de kleine Rieks nog als een indringer. Ze moet nog wennen aan zo’n nieuw huisgenootje.

Het werd een rustig dagje, vonden we. Lekker uitslapen, telefoontjes plegen en Mark kwam langs om Storm te brengen. Die had het prima gehad bij zijn pleeggezin. Ook in Sleen voelt hij zich thuis, wel zo gemakkelijk. Maar fijn om