Ze konden goed samenwerken deze twee. Je hoefde maar te kikken over hout of bomen die in de weg stonden of Mark was paraat. Fijne herinneringen aan hun samenwerking.

Dezelfde middag in augustus maak ik deze foto van een tevreden Mark.

22 augustus 2010. Er wordt weer iets gevierd bij ons aan het Schoolpad, waarschijnlijk mijn verjaardag. Een paar dagen later zullen we met Ben en Niesje naar Canada vertrekken voor een vakantie met Henry en Tonny daar en natuurlijk Fred

2008-Mark was gek op zijn neefje Robin en dat was wederzijds. Hier zijn ze samen aan de barbecue bij een festiviteit hier aan het Schoolpad.

In 2009 gingen Mark en Jennifer met Eva naar Les Issambres aan de Zuidfranse kust. Ze logeerden in het huisje van Dick en Anda en hadden het geweldig naar hun zin.

De tijd aan de Koraaldreef leek onbezorgd. Mark was een grote steun voor de familie…

Wat een mooie tijd was het voor Mark met Jennifer en Eva. Hij had ze beiden in zijn hart gesloten voor altijd. Hier zijn we allemaal in afwachting van de Sint in Parc Sandur

Na ons 25 jarig huwelijksfeest gingen we als gezin samen naar Londen. Hier wordt de kaart bestudeerd om het volgende doel uit te zoeken voor de dag.

Het laatste wat je kunt doen is uitdrukking geven in bloemen. Ik heb geprobeerd om samen met Rick de bloemen en takken uit te zoeken die wij bij Mark vonden passen. Behalve het rozenhart dat enkel liefde uitstraalt vonden we

Onze liefde voor Mark is eigenlijk niet uit te drukken. Toch probeerde ik dit weer te geven in dit bloemstuk.

En deze is van Tim, zelf een goed voetballertje. De mooiste voetbal voor mark ontwierp hij. Ze zijn er twee dagen druk mee geweest om deze mooie tekst en tekeningen te maken voor Mark

Ook in onze buurt lag Mark goed. De drie Timmertjes vonden het prachtig om een potje met hem te voetballen. Heel lief bracht Frank al bloemen van zijn eigen zakgeld en Tim en Daan hadden hele mooie tekeningen voor Mark

‘Hé broertje’, zo sprak Gerhard Mark vaak aan, want het bleef toch zijn jongere broer. Misschien een jaar geleden had ik ze bij elkaar en zei: ‘Nu wil ik weer eens een foto van jullie samen’. En zo zag dat

In gelukkiger tijden had ik ze alle vier bij elkaar bij een bezoek aan de dierentuin, mijn viertal. Naast de mooie herinneringen is nu de pijn van het verlies van de jongste, onbeschrijfelijk….

Hier kunnen we een heel boek over schrijven. Voetbal is altijd zijn passie geweest en gebleven, ook toen hij tot zijn grote spijt zelf niet meer op niveau kon meedoen. Toch genoot hij van het voetballeven als assistent trainer bij