Opnieuw… de dag is pas half om. Ook op deze 2e Kerstdag hebben we geen tijd om lang bij onze situatie stil te staan. Wim ligt nu even plat op aanwijzing van fysiotherapeute Jorinde en ik ben in afwachting van

Wim houdt de moed er in, meestal dan. Hij wil zich zoveel mogelijk zelf kunnen redden. De sokken en schoenen, vooruit dat lukt niet. Daar heeft hij mij bij nodig, maar hij kan smeuïg vertellen hoe hij zijn onderbroek als

Tja dat heb je ervan als je even vlug wat uit de schuur wilt halen ’s avonds. Mijn ogen zijn in de avond niet zo best en voor ik het wist maakt ik een duikeling. Ik probeerde me nog te

We maken nu mee wat heel veel mensen na een slechte boodschap mee moeten maken. Zondags in de kerk zie ik ze zitten, veel alleenstaande vrouwen en een enkele man. Dan dacht ik wel eens, die zitten hier toch maar

Dat auto rijden wordt nog wat met mij. Parkeren is mijn ding niet. Laatst op de parkeerplaats bij het Isala kon ik eerst geen plekje vinden. Zelfs dan slaat de paniek toe. Maar met Rick bij je verandert dat snel.

foto: en nu… fris en fruitig met krant en koffie. Daar lagen we dan vannacht. Wim in het bed van Ben beneden in de kamer en ik in het nieuwe bed in het kleine werkkamertje met de deur open. Zo

Er werd heel wat af gebeld, gemaild en geappt. Zelf hield Wim strak enige regie toch in handen. Dan kwam er een telefoontje: ‘Grijze container moet aan de weg!’ Vandaag ging hij dan door een CT-scan waarin behalve in de

Rick denkt na, ik zie het. Even later komt het er uit: ’Dat met Mark was een heuvel, nu komt de Mont Ventoux’. Hij pikt meteen maar een flinke berg uit die bekend staat om de vele zweetdruppels die daar

Hier zitten de verhuizers even bij te komen en na te praten. Geweldig stel.

Het kwam goed uit dat Robin ook even in Emmen was. Zo kon met man en macht het bed van Ben naar beneden gehaald en opgesteld worden in afwachting van de thuiskomst van de heer des huizes eind van de

foto: begin september bij ons eerste bezoek aan het Isala in Meppel. Je wilt niet weten wat er allemaal door je heen gaat als je verder moet met deze tegenslag. Ondanks alle lieve mensen om je heen is het toch

Voor degene die het programma van de EO Ik mis je gemist heeft of toch graag nog eens wil zien? Klik op de titel van dit stukje.

‘Het is rustig zo’, zegt Rick wanneer hij zoals vaker op zaterdag hier aan tafel zit. ‘Hoezo rustig?’, vraag ik. ‘Nou zonder dat gemoster in de keuken over een schoon aanrecht’. Die Rick! Ja, als Wim de keuken in komt

Nadat de wereld in één dag voor ons op de kop is gezet zijn we samen naar Meppel gereden. Rick en Gerhard gingen beiden mee. Wim had behoorlijk pijn gehad en kreeg nu om de zoveel tijd een morfinepil. Terwijl