Tussen de bedrijven door gaat Robin achter de computer. De muts… och, die houdt hij maar even op. “Noe zie wie-j vanaovend niks van ‘et vuurwerk, zegt Wim wat sipjes. Het is dik van de mist als we naar Gerhard

Rick heeft z’n uitje er weer op zitten. Begin december belde Berend hem al:”Heb je nog tijd over tussen kerst en oud en nieuw? Kom je dan weer naar Apeldoorn?” Het begint op een goede gewoonte te lijken om in

Uit: Ik ben Moniek. “Dag Hetty”, klinkt een zachte en melodieuze stem in m’n oor als ik de telefoon opneem. Het is een bekende stem, maar toch kan ik die niet meteen thuisbrengen. “Weet je niet wie ik ben?”…… Het

Zo ziet de iglo er uit op het speelveld van de buurjongens. Intussen is de hele familie bij ons pannenkoeken komen eten in de kota. Net een lekkere wandeling, vindt Anja. Ze zijn onze naaste buren, net als buurman Jans

Ik heb grote bewondering voor die jongens in de bouw. De meesten hebben gouden handjes. Wat hun ogen zien kunnen hun handen maken. Buurman Alle heeft ook van die gouden handjes. Was hij van de zomer in de bouwvak zéér

Sinds 1983 hoor ik ook bij de Noordelingen. Hier een impressie van de markt in Emmen, bij de Grote Kerk. Waar kom jij weg?”, vroeg me iemand in keurig Nederlands toen ik nog maar net in Emmen woonde. Ik snapte

Nog één keer de uiterwaarden van de IJssel bij Hattem als een winters plaatje, met het zicht op IJsselstein. ’s Zomers lopen hier de koeien. De uiterwaarden bij Hattem heten de Hoenwaard. Vroeger was het allemaal gemeenteweide waar in het

Op de uiterwaarden van de IJssel was het een drukte van belang. Er werd volop geschaatst.We wippen op de terugweg in Emmen nog even bij Rick aan, want die gaat morgen op pad, met de trein. Hij is door Berend

"Ho", roep ik tegen Wim wanneer we met de auto langs het stadhuis richting Achterstraat gaan en hij staat meteen op de rem. Ik zie ineens Brasserie De Zwarte Truffel. Hier zijn de vier broers aanbeland toen ze overlegden over

Het Pand der Liefde, ooit een oude mannenhuis. Hier is vader van der Kolk geboren. De familie kwam oorspronkelijk van het veer aan de IJssel waar ze zorgden voor het veerpontje. Opa van der Kolk werd later concierge van de

Even een rondje door Hattem. Het blijft een mooi oud stadje waar ook ik mooie herinneringen aan heb. Hoe kan het ook anders, m’n eerste echte baan kreeg ik hier. Binnen een half jaar kwam ik Wim al tegen en

Vandaag gaan we moeder van der Kolk maar weer eens opzoeken. Het kerstverhaal is net uit, horen we, en de meesten zitten te dutten in de groep van de dagopvang, maar moeder niet. Ze ziet wel heel slecht maar als

Even tussendoor. Beiden met een spelletje op de bank in de bibliotheek.

In de gezellige keuken staan Judith en Jennifer met Jan Veen tussen hen beiden in.

En dan…. zijn die beide kerstdagen zo voorbij. Het was wel echt kerst, een witte kerst nog wel. Eerst een mooie Kerstdienst in de Schepershof met veel kinderen. Daarna aan het begin van de middag naar Sleen. Het is Jennifer