Nog een plaatje van een paar gezellige uurtjes in de Finse kota.

‘Wij gaan naar de jongens’, ze zingen het bijna. Alle zeven gaan richting Alle en Anja. Hier kan Daan al zijn kleine poezen laten zien en wordt er beslist gevoetbald. We hebben even wat meer tijd om te praten en

Terwijl de meisjes aan het sjoelen zijn, laat Paul Sietse de tekening van de a.s verbouwing van het huis aan de Dorpsweg aan ons zien en legt uit hoe het precies gaat worden. Het lijkt heel mooi te worden, een

‘Ik zol al die namen niet meer kennen’. Wim wordt wat onzeker over alle namen van de meisjes van de Hattemer van der Kolkjes. Ja… die komen, allemaal. Ik som ze voor hem op: Isa, Linde, Floor en Rhode, de

‘Over het hele land buien en af en toe zon’, meldt het journaal vanmorgen om 10 uur. Dat hoeven ze niet meer te voorspellen want dat zien we voor onze ogen, echt nog wat triestig winterweer. ‘Kiek die tuiers es’,

Een lach en een traan liggen soms heel dicht bij elkaar. Vriend Jan werd 85 en het is een goed gewoonte om dat samen met zijn vriendenclub te vieren en tevens elkaar een goed nieuwjaar te wensen. Toch hadden we

‘Geef mien de nieje spreukenkalender er an’, Wim komt met de oude lege Achterhoekse spreukenkalender binnen met de laatste wijze spreuk: Wieze mensen hebt lever geluk as geliek. Bij ons hangt die zoals bij velen op het toilet. ‘Heb ik

We krijgen binnenkort gezelligheid op het erf. Niet dat het nu niet gezellig is, maar wat extra leven in de brouwerij is nooit weg. We krijgen Janneke te logeren. Ze gaat stage lopen in de Trans, een instelling voor zwaar

Mag ik jullie voorstellen, dit zijn Ria en Jantje, onze twee kippen. In onze laatste winterzonvakantie naar Zuid Spanje pasten Jan en Ria op huis, haard en have. De levende have bestond toen alleen uit Storm, Loeder en Suze en

Oudjaar 2016. Ons oude gebruik van het bakken der appelflappen hou ik nog steeds in ere. En ik heb hulp en wat voor hulp. Wie kan zeggen dat ie vier knechtjes in de keuken aan het werk heeft. Het bakken

Onze buurvrouw Wolterdina is niet meer. Gistermorgen overleed ze, 90 jaar oud. Je denkt dat het een mooie leeftijd is om dood te gaan, maar toch wil je er niet aan. Buurvrouw Wolterdina was een beetje thuiskomen voor ons, een

Loeder, de ondoorgrondelijke. Uiteindelijk is zij de baas in huis èn tuin. Ze maakt duidelijk wanneer ze naar binnen wil of toch liever naar buiten. Ze beslist zelf waar ze wil liggen of zitten. Buiten is het vogelhuisje haar uitverkoren

Storm is een bijzondere hond, maar dat wisten jullie misschien al. Zo slim als wat, maar hij is niet zo gek op eten. Soms hoor je hem ’s avonds als wij de trap op gaan stiekem rammelen met de brokjes

Wat is er allemaal al niet veranderd de afgelopen jaren. Toen we in 1984 in Emmen kwamen wonen hadden we nog nooit van een computer gehoord. Ik kan me herinneren dat we een jaar later een soort spelletje kregen, tetrix

Gelukkig deed de camera van Judith het iets beter bij dit schemerlicht.