Hier zijn de beiden nog als Hollands Glorie… Ook de buurkinderen hebben vaak geholpen.. Wat een dag….Het begon goed… ramen gewassen, caravan van binnen gepoetst, want Suze en vriendin komen zondagavond of maandag en die gaan in de caravan slapen.

Boerderij Wielens. ‘Nog 44 keer’, zegt Jans terwijl hij op z’n Spartametje wijst. Nog 44 dagen gaat hij ’s middags op zijn Spartamet naar de Lange in Bargeroosterveld om vandaar met een truck flessen gas weg te brengen maar de

Na het opruimen van de kamer van moeder Siet ging dit mee naar Emmen. ‘Effen de brille…’. Wim komt bij me in de keuken en houdt z’n bril onder de warme kraan en neemt er wat handzeep bij….. ‘Of is

Onze gastheer Marco zorgde voor voldoende heet water…. [i]Our host took care to boil a lot of water.[/i]

Deze twee deden samen een vacht, nog niet zo gek bekeken… [i]It was wise to do it together.[/i]

Je ziet het…. ook voor de inwendige mens werd goed gezorgd.

Nadat de kippen in hun hok en ren gezet zijn is het zover. Met een paar vachten achter in de Caddy gaan we op weg naar Benneveld waar Wiebina en Marco ons ontvangen in hun mooie achtertuin. De tafels staan

En daar kwam Rob met z’n zelf getimmerde bak met gaas erover èn de drie kippetjes en een jong haantje. Het is voor mij een nieuw soort. Het is een Hollandse Leghorn, maar met een aparte kleurslag. Rob noemt het

Er is best veel werk te doen wanneer je het hier in en om het huis een beetje opgeruimd wilt houden. De heg moest geknipt, er moet nodig geschilderd worden, elke week gemaaid, het kippenhok ontsmet… Ja … onze haan

Walter met Indra. Ik denk dat bijna alle pups uit de beide nestjes van Scott en Kim overleden zijn. Ik weet alleen dat Scotty van Linda er nog is en ook nog gezond. Max heeft het ook volgehouden tot dit

‘Gaan jullie er eens even voor staan?’ vroeg ik na ons bezoekje aan het Museum Brands. Mevr. Oving deed het graag, rechtop en even zonder rollator. Ik had al vaak gehoord van de Collectie Brands. In Nieuw Dordrecht woonde Jans

Een klasseavond aan het Schoolpad kon ook niet zonder een vuurtje. ‘Zouden ze niet jaloers worden als ze ons zo vuurtje zien stoken’, pleegt Wim regelmatig te zeggen als we bij ons kampvuurtje bij de wei zitten. Alle afvalhout wordt

Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich gaat opvouwen achterin, maar nee… even later komt hij terug. Het lampje brandde met

De tijd gaat snel. Het lijkt nog niet eens zo lang geleden dat we regelmatig met onze jongens vanuit Hengelo langs dit huis reden, het huis van de familie Bijenhof, van oom Wim, tante Janna en opoe Bruins. Deze laatste

‘Buurvrouw, kiek ie ok voetbal vanaovend?’, vroeg Ben een poosje terug. ‘Ja heur, ik bun gek op voetbal en as Nederland speult zeker. Komt jullie hier maor kieken, dat vin ik gezellig’. Dat kwam goed uit. Ben, onze oppas de